Για πολλούς μία από τις δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης είναι ο σκηνοθέτης Γκουίντο Ανσέλμι (alter ego του Φελίνι), ο οποίος προσπαθεί να εμπνευστεί τους χαρακτήρες και το θέμα μιας ταινίας, πιεζόμενος από το χρόνο που τρέχει καθώς και τον παραγωγό και τους συνεργάτες του, ενώ ο ίδιος χάνεται στις παιδικές του αναμνήσεις και τις ψυχολογικές συγκρούσεις με τις γυναίκες της ζωής του.
Η αφήγηση γίνεται συνειρμική ακολουθώντας το κομφούζιο της σκέψης του σκηνοθέτη, ολοκληρώνοντας έτσι τους νεωτερισμούς στην αφηγηματική δομή που ξεκίνησε ο Φελίνι στην "Ντόλτσε Βίτα" και συνέχισε βεβαίως σε επόμενες ταινίες του. Πρόκειται αναμφίβολα για την πιο διάσημη κινηματογραφική αυτοβιογραφία, μία ταινία για την οποία ο Τρυφώ έγραψε ότι είναι η ταινία που κάθε σκηνοθέτης ονειρεύεται να κάνει και που θα έπρεπε να μάθει απ'έξω, μια ιστορία ενός ανθρώπου σε υπαρξιακή κρίση, αλλά και ενός καλλιτέχνη (σκηνοθέτη) που η έμπνευση του τον έχει εγκαταλείψει. Εδώ η εισαγωγική σεκάνς του ονείρου.
Η αφήγηση γίνεται συνειρμική ακολουθώντας το κομφούζιο της σκέψης του σκηνοθέτη, ολοκληρώνοντας έτσι τους νεωτερισμούς στην αφηγηματική δομή που ξεκίνησε ο Φελίνι στην "Ντόλτσε Βίτα" και συνέχισε βεβαίως σε επόμενες ταινίες του. Πρόκειται αναμφίβολα για την πιο διάσημη κινηματογραφική αυτοβιογραφία, μία ταινία για την οποία ο Τρυφώ έγραψε ότι είναι η ταινία που κάθε σκηνοθέτης ονειρεύεται να κάνει και που θα έπρεπε να μάθει απ'έξω, μια ιστορία ενός ανθρώπου σε υπαρξιακή κρίση, αλλά και ενός καλλιτέχνη (σκηνοθέτη) που η έμπνευση του τον έχει εγκαταλείψει. Εδώ η εισαγωγική σεκάνς του ονείρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου