ΤΟ ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ (Das Boot, 1981)

Ένα κορυφαίο αριστούργημα από τον Γερμανό Πέτερσεν, που προτάθηκε για έξι βραβεία Όσκαρ (πρωτοφανές για ξένη ταινία). Με αφορμή το δύσκολο καθήκον της διοίκησης ενός υποβρυχίου σε καιρό πολέμου, εστιάζεται στον Άνθρωπο και με πρωτόφαντο τρόπο, διερευνά τα όρια της θέλησής του. Έξοχη σκιαγράφηση χαρακτήρων, ανεπανάληπτη δημιουργία κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας, μαεστρική κλιμάκωση της έντασης, άρτια σκηνοθεσία, εκπληκτικό φινάλε. Αξεπέραστο!


ΠΑΡΙΣΙ, ΤΕΞΑΣ (Paris - Texas, 1984)

Στοχασμός για τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας, την τρέλα και το απρόσωπο των μεγαλουπόλεων, επαναπροσδιορισμός παραδοσιακών αξιών όπως ο γάμος, το σπίτι - μήτρα, η οικογένεια, μα πάνω απ'όλα ένα γοητευτικό αισθητικό επίτευγμα (αμιγώς κινηματογραφικό με την πρωτοκαθεδρία στην εικόνα και όχι στον λόγο) με υπέροχες και φορτισμένες από νοήματα εικόνες, μινιμαλιστική μουσική που σχολιάζει εύστοχα, μοναδική κινηματογράφηση φυσικών και αστικών τοπίων (χαρακτηριστικό του Γερμανού σκηνοθέτη), στοιχεία επιστημονικής φαντασίας που διευρύνουν το φάσμα των συμπαραδηλώσεων της εικόνας και ένα εκπληκτικό φινάλε με τον διάλογο του Τράβις και της γυναίκας του (που έρχεται σαν καταλύτης για το συναισθηματικό ξέσπασμα του μέχρι τότε "βουβού" Τράβις και των θεατών). Ατμοσφαιρικό, ποιητικό, δικαίως κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών.

 

RIO BRAVO (1959)

Ένα από τα καλύτερα γουέστερν, το καλύτερο του Χάουαρντ Χόκς. Άνετη αφήγηση, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ουσιαστική και καίρια μελέτη χαρακτήρων, έξυπνη χρήση της μουσικής και ο Τζόν Γουέιν στον καλύτερό του ρόλο. Οι ήρωες του Χόκς, μισογύνηδες εκ πεποιθήσεως, ζουν σε μια ελιτίστικη ανδρική κοιωνωνία, η οποία διατηρεί πάση θυσία την αποκλειστικότητά της. Για να μπεις σε αυτήν χρειάζεται να περάσεις από κάποιες δοκιμασίες θάρρους (ο νεαρός πιστολέρο) και αλίμονο σε αυτόν που δεν θα σταθεί άξιος της αποστολής του ( ο αλκοολικός Ντιν Μάρτιν).
 

ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ (North by northwest, 1959)

Ένα άλλο μεγάλο αριστούργημα του μετρ αυτής της περιόδου. Η πιο παιχνιδιάρικη ταινία του, που επανεισάγει το γνωστό μοτίβο ενός άνθρώπου που κατηγορείται άδικα και αποτελεί ταυτόχρονα έναν ευφυή στοχασμό πάνω στο φαίνεσθαι και στο είναι των πραγμάτων, αλλά και τους μηχανισμούς που διέπουν την κινηματογραφική μυθοπλασία. Η ταινία δικρίνεται για την υπέροχη δομή της αφήγησης, περιέχει αξέχαστες σκηνές ανθολογίας (η καταδίωξη του Θόρνχιλ από ένα αεροπλάνο στις καλαμιές, η πάλη με τους "κακούς" επάνω στα αγαλμάτινα κεφάλια του όρους Ράζμουρ, κ.α), έχει φοβερό μαύρο χιούμορ και μια ανεπανάληπτη ερμηνεία από τον Κάρι Γκραντ.

ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ (A Streetcar Named Desire,1951)

"Hey Stella!"

AMERICAN BEAUTY (1999)

Ένας μακαρίτης αφηγείται την αποδιάρθρωση των δεσμών ανάμεσα στα μέλη της οικογένειάς του και τα γεγονότα που οδήγησαν στον θάνατό του.
Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα ενός καταξιωμένου βρετανού θεατράνθρωπου (του Σαμ Μέντες) και μια ταινία που με μια έξυπνη, καυστική και ειρωνική αφήγηση καταφέρνει να σχολιάσει εύστοχα την γιάπικη κοινωνία και να διαβρώσει επιδέξια τις αξίες που την στηρίζουν. Έξοχη ερμηνεία από τον κορυφαίο αμερικανό ηθοποιό Κέβιν Σπέισι.



CARRIE (1976)

Ξέσπασμα εφηβικής οργής με τηλεκινητικές ικανότητες. 

ΤΟ ΣΑΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ (Weekend, 1967)

Ένα απλό Σαββατοκύριακο στη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού παίρνει διαστάσεις εφιαλτικής περιπλάνησης, στα συντρίμμια της καταρέουσας καταναλωτικής κοινωνίας. Πρόκειται για ένα έργο ορόσημο, που ορισμένοι κριτικοί θεωρούν ως την σημαντικότερη ταινία της δεκαετίας του '60, μία ανελέητη κριτική στην σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία και την αστική τάξη. Μέσα από την εμφάνιση εκπροσώπων της Δυτικής κουλτούρας (Ο Ρουσό, ο Ροβινσώνας Κρούσος, ο Νταντόν, η Έμιλι Μπροντέ, ο Μότσαρτ, κλπ.), δίνεται το στίγμα της ανακολουθίας της βιομηχανικής εποχής, με τα ιδανικά του ρομαντισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Ένα στοχαστικό κινηματογραφικό δοκίμιο, με το γνώριμο ύφος του Γκοντάρ και με το διάσημο τράβελλινγκ που διαρκεί πάνω από 7 λεπτά (το μεγαλύτερο στην ιστορία του κινηματογράφου), το οποίο δείχνει την αναστάτωση που προκλήθηκε σ'έναν επαρχιακό δρόμο, εξ'αιτίας ενός μποτιλιαρίσματος, οφειλόμενο στην μαζική έξοδο των αστών για το Σαββατοκύριακο.

ΜΠΟΥΛΙΤ (Bullitt, 1968)

Η καταδίωξη ανέκαθεν αποτελούσε ένα αμιγώς κινηματογραφικό γεγονός, αφού για να υλοποιηθεί απαιτεί τη συνδρομή ενός αποκλειστικά κινηματογραφικού μέσου έκφρασης, του διαδοχικού μοντάζ (εναλλασσόμενη κατάδειξη του διώκτη και του καταδιωκόμενου). Εδώ μία από τις πιο διάσημες σκηνές καταδίωξης.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΡΕΠΟΡΤΕΡ (The Passenger, 1975)

Η μηχανή λήψης ξεκινάει από ένα αμερικάνικο πλάνο με τον Τζακ Νίκολσον ξαπλωμένο στο κρεβάτι, φεύγει απ'αυτόν, πλησιάζει με αργό τράβελινγκ (με ράγες στην οροφή) το παράθυρο, βγαίνει μέσα από τα κάγκελά του, την παραλαμβάνει ένας γερανός, κάνει ένα ημικυκλικό πανοραμίκ έξω στην πλατεία, ενώ εμείς παρακολουθούμε πλέον την εξέλιξη (που ήδη έχουμε φανταστεί) από τα έξω προς τα μέσα. Μια σκηνή ανθολογίας.

ΕΥΤΥΧΙΑ (Happiness, 1998)

Μεσοαστική οικογένεια συναισθηματικά απονευρωμένη. Το στομάχι σφίγγεται καθώς φανερώνεται το κρυμμένο πρόσωπο της Αμερικής, ενώ η ψυχρή και αποστασιοποιημένη σκηνοθεσία επιτείνει την απελπισία.


Η ΔΙΠΛΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΒΕΡΟΝΙΚΑ (La double vie de Veronique, 1991)

 Το αριστουργηματικό φιλμ του Κισλόφσκι με θέμα την ύπαρξη σε δυο διαφορετικές πόλεις (το Παρίσι και τη Βαρσοβία), δύο γυναικών που γεννήθηκαν το ίδιο έτος κι είχαν την ίδια εμφάνιση, τα ίδια ψυχικά χαρίσματα και την ίδια δεξιοτεχνία στη μουσική. Ανάμεσα στις δύο κοπέλες που η μία αγνοούσε την ύπαρξη της άλλης, υπήρχε μία "μυστική" επαφή (προαισθήσεις, κοινά προβλήματα υγείας, κοινά συναισθήματα, συμπτώσεις, κλπ). Η ταινία διαπνέεται από μία απαράμιλλη μεταφυσική γοητεία και η κινηματογράφηση του Κισλόφσκι αγγίζει την τελειότητα, κυρίως ως προς τη χρήση των ρακόρ.


Ο ΓΥΜΝΟΣ (Naked, 1993)

"You look like me mother". Ο καυστικός αντιήρωας της ταινίας είναι ο Τζόνι, που το έχει σκάσει από το Μάντσεστερ για να μη δικαστεί για βιασμό και καταφεύγει στο διαμέρισμα της πρώην φίλης του στο νότιο Λονδίνο. Μέσα από το παραμορφωμένο, μεμψίμοιρο βλέμμα του Τζόνι, ο Λι μας δείχνει μια κοινωνία που καταρρέει, ένα παγερά γυμνό τοπίο όπου το σεξ και η βία φαίνονται να είναι το μοναδικό αποδεκτό συνάλλαγμα. Ξεδιάντροπα αλληγορικό στη φύση του, το φιλμ αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα κινηματογραφικής τέχνης, με τις ρίζες του στην αγγλική παράδοση του ρεαλισμού, αλλά το κεφάλι του στα σύννεφα του New Age και στις θεωρίες του χάους. 

Ο διάλογος - συχνά αυτοσχεδιαστικός -είναι γεμάτος από πνεύμα και ενεργητικότητα και αποκορυφώνεται στη διάρκεια του αποκαλυπτικού λίβελου του Τζόνι, μέσα σε ένα ερημωμένο κτίριο γραφείων. Μια εντυπωσιακή οδύσσεια στους βρώμικους δρόμους του Λονδίνου, στη δεκαετία του '90, ένας πίνακας της κόλασης των μεγαλουπόλεων.

 

ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΚΑΙΡΟΙ (Modern times,1936)

Είναι η εποχή που ο Τσάπλιν έχει ολοκληρώσει μία περιοδεία του σε όλον τον κόσμο, έχει αποκτήσει συνείδηση των κοινωνικών προβλημάτων που μαστίζουν την βιομηχανοποιημένη Δύση και αποφασίζει ν'αφήσει τον χαρακτήρα του γνωστού Αλήτη που δημιούργησε το 1914 και τον κατέστησε διάσημο και αγαπητό απ'όλους, για να επιδοθεί σε μια ιδιοφυή και απολαυστική κριτική του σύγχρονου αστικού μηχανοποιημένου κόσμου. Αγγίζει θέματα που παραμένουν επίκαιρα ακόμα και σήμερα: φτώχεια, ανεργία, απεργίες και απεργοσπάστες, πολιτική αδιαλλαξία, οικονομικές ανισότητες, τυρανία των μηχανών, ναρκωτικά. 

Η ταινία περιέχει μια σειρά από πανέξυπνα εφιαλτικά σενάρια και υπέροχες σκηνές. Στην πιο διάσημη από αυτές, ο Τσάπλιν προσλαμβάνεται για να σφίγγει βίδες στη γραμμή παραγωγής ενός εργοστασίου, μπλέκεται στα γρανάζια ενός τεράστιου μηχανήματος και τελικά χάνει τόσο πολύ την ανθρώπινη υπόστασή του από τη δουλειά, ώστε τριγυρίζει στο εργοστάσιο, σφίγγοντας τις μύτες και τα κουμπιά όσων συναντά.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ (The Great Dictator, 1940)

Η πρώτη πλήρως ομιλούσα ταινία του Τσάπλιν και η μεγαλύτερή του εμπορική επιτυχία, είναι μία καυστική σάτιρα εναντίον του Χίτλερ και την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία.  Συνδυάζοντας την παρωδία με την παντομίμα, διακωμωδεί όχι μόνο τον Χίτλερ, αλλά το ίδιο το νόημα της δικτατορίας.


ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ - (Le voyage dans la lune, 1902)

Η πιο γνωστή ταινία του Μελιές, του πρώτου ουσιαστικά σκηνοθέτη της ιστορίας του κινηματογράφου. Η ταινία προβλήθηκε το 1902 και αποτέλεσε επαναστατικό επίτευγμα για την εποχή της, καθώς η διάρκειά της (14 λεπτά) υπερέβαινε τη συνήθη των κινηματογραφικών παραγωγών στις αρχές του περασμένου αιώνα που ήταν δίλεπτες.
Αν οι Αδελφοί Λυμιέρ ήταν οι πρώτοι εκρόσωποι της ρεαλιστικής τάσης του κινηματογράφου, ο Ζορζ Μελιές υπήρξε ο πρώτος εκρόσωπος της "διαπλαστικής" του τάσης, ο πρώτος ουσιαστικά σκηνοθέτης του κινηματογράφου και ο δημιουργός της έννοιας "κινηματογραφική σκηνοθεσία"