Ο ΠΑΙΧΤΗΣ (The Player, 1992)

Μια καυστική σάτιρα για τις παρανοϊκές καταστάσεις του Χόλιγουντ και την ανασφάλεια των αφεντικών του, η ταινία διαθέτει μία μοναδική ακρίβεια, που μπορείτε να απολαύσετε, ακόμα και αν δεν καταλάβετε μερικά από τα αστεία που προοορίζονται για όσους γνωρίζουν την "ειδική" γλώσσα του χώρου. Ο Τιμ Ρόμπινς παίζει το ρόλο ενός νεαρού στελέχους, πρόθυμου να κάνει τα πάντα για να αναρριχηθεί, που σκοτώνει ένα σεναριογράφο και ερωτεύεται τη φίλη του. Ο Άλτμαν χτυπά αλύπητα το Χόλιγουντ σε μία ταινία που προτάθηκε για αρκετά Όσκαρ.

Στο πρώτο βίντεο βλέπουμε το εναρκτήριο πλάνο σεκάνς, ευθεία αναφορά και φόρος τιμής στο σπουδαιότερο ίσως πλάνο σεκάνς της κινηματογραφικής ιστορίας του "Touch of evil" του Όρσον Γουέλς



WEST SIDE STORY (1961)

Η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας μεταφέρεται στον κόσμο των εφηβικών συμμοριών, στο Άπερ Γουέστ Σάιντ του Μανχάταν και η ταινία γίνεται ένα από τα πιο δημοφιλή μιούζικαλ της ιστορίας. Ένα μεγάλο μέρος του επαίνου αξίζει στον Τζερόν Ρόμπινς για τις εντυπωσιακές χορογραφίες του, που πάντρεψαν το χορό τζαζ και το μπαλέτο με ένα συναρπαστικό τρόπο. Αν και η εικόνα της εχρθρότητας των δύο συμμοριών - στην οποία βασίζεται η ιστορία - μοιάζει ξεθυμασμένη και παιδική, η ταινία συνεχίζει να συναρπάζει με τις συναρπαστικές χορογραφίες της, την εκπληκτική μουσική των Λέοναρντ Μπερνστάιν και του Στίβεν Σοντχάιμ και τις παλλόμενες ερμηνείες.



Η ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΣΙΝΤΛΕΡ (Schindler' s List, 1993)

Η επική (διάρκειας τριών ωρών και ενός τετάρτου) αναφορά στο Ολοκαύτωμα, είδε τον Σπίλμπεργκ να επιστρέφει στις εβραϊκές ρίζες του και να αποστομώνει όσους τον είχαν κατηγορήσει για άρτο και θεάματα χωρίς ουσία (αν και δεν είχαν άδικο όσοι τον κατηγόρησαν για συναισθηματική χειραγώγηση με υπέρμετρη χρήση των κινηματογραφικών μηχανισμών ταύτισης).

Με ασπρόμαυρη φωτογραφία, η ταινία διηγείται την πραγματική ιστορία του γερμανού βιομήχανου Όσκαρ Σίντλερ, που ενώ αρχικά φέρεται σαν αδίστακτος καιροσκόπος, υφίσταται μετέπειτα μία συνειδησιακή μεταστροφή και μετατρέπεται σε έναν σταυροφόρο, που δεν διστάζει να θυσιάσει τον εαυτό του για να σώσει τους άλλους. Μολονότι το σενάριο τον παρουσιάζει λιγότερο πολύπλοκο χαρακτήρα απ'ότι ήταν στην πραγματικότητα, ο συναισθηματικός και ηθικός αντίκτυπος της ταινίας συγκλονίζει.

SYRIANA (2005)

Δυο αμερικάνικες εταιρίες πετρελαίου συγχωνεύονται, προκαλώντας την έρευνα της αμερικάνικης γερουσίας. Στον Περσικό Κόλπο, ένας οραματιστής πρίγκιπας χτυπά τα αμερικάνικα συμφέροντα κάνοντας συμφωνία γωτρήσεων με τους Κινέζους. Ένας πράκτορας της CIA αναλαμβάνει να τον εξοντώσει, αλλά όταν το σχέδιο αποτυγχάνει, η υπηρεσία του τον χρησιμοποιεί ως αποδιοπομπαίο τράγο.
 
Μία ακόμη προοδευτική αμερικάνικη ταινία γύρω από την δράση της CIA και των αμερικανικών πετρελαικών εταιριών στην Μέση Ανατολή, τη διαφθορά στο εσωτερικό των ΗΠΑ και την ανάπτυξη της τρομοκρατίας. Διαθέτει πολύπλοκο σενάριο που "απλώνεται" σε πολλά πεδία ταυτόχρονα γι'αυτό απαιτεί την συνεχή εγρήγορση του θεατή.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ (The road home, 1999)

Ένας επιχειρηματίας επιστρέφει στο χωριό του, για να θάψει μ'έναν παραδοσιακό τρόπο τον πατέρα του, που ήταν επί 40 χρόνια δάσκαλος. Ταυτόχρονα θυμάται το ειδύλλιο της 17χρονης μητέρας του με τον πατέρα του στα τέλη της δεκαετίας του '50, όταν ο γάμος από έρωτα ήταν άγνωστος ακόμα. Η πιο συγκινητική και ίσως η πιο όμορφη ταινία από ένα αγαπημένο μου σκηνοθέτη. 


Η πορεία ενός έρωτα, σκηνοθετημένη με αξιοθαύμαστη λιτότητα και μαεστρία, που προκαλεί συνεχείς και ασταμάτητους κραδασμούς. Το μικρό, ασήμαντο και τετριμμένο (ένα τσιμπιδάκι που χάθηκε, μια πορσελάνη που έσπασε, ένας περίπατος στα φθινοπωρινά λιβάδια, η ετοιμασία ενός γεύματος με πολύ αγάπη), αποκτά γιγάντιες δραματουργικές διαστάσεις και καταφέρνει να μας συγκινήσει βαθιά. Μάθημα σκηνοθετικής απλότητας και ένας ύμνος στην ζωή και και στον έρωτα.

ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ (Thirteen days, 2000)

Μετά την τοποθέτηση πυρηνικών πυραύλων στην Κούβα από τους Σοβιετικούς τον Οκτώβριο του 1962, η αμερικάνικη κυβέρνηση ξεκινά πυρετώδεις διαπραγματεύσεις, με στόχο να αποφευχθεί η πολεμική σύγκρουση. Η ταινία παρουσιάζει τους περίπλοκους χειρισμούς που ακολούθησαν τις επόμενες δεκατρείς ημέρες, όταν η παγκόσμια ειρήνη βρέθηκε στο χείλος μιας γενικευμένης σύρραξης.
 
Έξοχο πολιτικό θρίλερ, που περιγράφει με ακρίβεια και χωρίς μελοδραματικές εξάρσεις την ιστορική αλήθεια (ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Σέλφ προέβη σε εξονυχιστική έρευνα των γεγονότων), παρουσιάζει εξαντλητικά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων και μας θυμίζει πως οι μεγάλοι πόλεμοι δεν γίνονται στα πεδία των μαχών, αλλά στα σκοτεινά πολιτικά γραφεία των μεγάλων δυνάμεων.

MATCH POINT (2005)

Ο Κρις, καθηγητής τένις με αριβιστικές διαθέσεις, παντρεύεται την αδελφή ενός Λονδρέζου αριστοκράτη, παρότι έχει κρυφό ερωτικό δεσμό με την αρραβωνιαστικιά του τελευταίου. Όταν η ερωμένη του μένει έγκυος, ο Κρις μπαίνει στο δίλημμα αν θα πρέπει για χάρη της να θυσιάσει την κοινωνική του άνοδο.
 
Ο δημιουργικότατος Γούντι Άλλεν (που κάθε χρόνο γυρίζει τουλάχιστον μία ταινία) αφήνει τον κωμικό του εαυτό και ξαναβρίσκει τις μπεργκμανικές "σοβαρές" πτυχές του (το κάνει πότε πότε) και επιστρέφει υπογράφοντας την καλύτερη ταινία του εδώ και πολλά χρόνια, ένα μικρό αριστούργημα εμπνευσμένο από το "Έγκλημα και τιμωρία" του Ντοστογιέφσκι, με πλείστες φιλοσοφικές αναφορές για τη ζωή και την τύχη, πικρόχολο και αμοραλιστικό.

Ο ΠΙΑΝΙΣΤΑΣ (The pianist, 2002)

Η αληθινή ιστορία του Πωλονο-εβραίου πιανίστα Βλαντισλάβ Σπίλμαν, ο οποίος κατάφερε να επιβιώσει στο γκέτο της Βαρσοβίας χάρη στην φήμη του ως μουσικού, προσπαθώντας ταυτόχρονα να παραμείνει ψυχρός θεατής των φρικαλεοτήτων που συνέβαιναν γύρω του. Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, με συγκλονιστικές σκηνές βουτηγμένες σε μία καφκική ατμόσφαιρα που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Το τελευταίο μέρος της σε αφήνει πραγματικά άφωνο!

28 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ (28 day later, 2002)

Ξυπνώντας από κώμα, ένας νεαρός ανακαλύπτει ένα σχεδόν έρημο Λονδίνο, εξαιτίας ενός επικίνδυνου μεταδοτικού ιού, που μεταβάλλει τον άνθρωπο σε κτήνος με δολοφονικές διαθέσεις. Με μια μικρή ομάδα επιζόντων προσπαθεί να βρει μια ασφαλή νησίδα, για να ξεκινήσει ξανά η πορεία της ανθρωπότητας.
 
Η ταινία αν και γυρισμένη με ψηφιακή βιντεοκάμερα και φτωχή στα κάθε λογής "τεχνολογικά καλούδια" (πρόκειται για μια b - movie τρόμου), καταφέρνει να μας τρομάξει όσο ελάχιστες άλλες πολύ πιο ακριβές ταινίες του είδους, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι εκείνο που έχει πρωτίστως ανάγκη το σινεμά για να είναι σπουδαίο, δεν είναι τόσο η τεχνολογία και τα εφφέ, όσο η ψυχή του δημιουργού του. Τρομακτική ατμόσφαιρα, ακραίος ρεαλισμός ενός "μετα -αποκαλυπτικού" και έρημου Λονδίνου που προκαλεί ανατριχίλα, ενδιαφέρον προβληματισμός για έναν αυριανό (αλλά τόσο οικείο) κόσμο, όπου η φυσική εξόντωση των άλλων αποτελεί προυπόθεση της επιβίωσης.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ (Apocalypse now, 1979)

Η επική φαντασμογορία του Κόπολα, μεταφέρει το μυθιστόρημα "Σκοτεινή καρδιά" του Κόνραντ από το 1899 στην καρδιά του πολέμου του Βιετνάμ και πραγματοποεί μία από τις σημαντικότερες - αν και αρκετά αμφιλεγόμενες στο ιδεολογικό τους πεδίο - ταινίες, στην ιστορία του σινεμά, πάνω στις διαβρωτικές συνέπειες του πολέμου. Η ταινία παρακολουθεί την πορεία του δολοφόνου του στρατού Γουίλαρντ (Μάρτιν Σιν) στις ζούγκλες της Καμπότζης, όπου αναζητά τον αποστάτη συνταγματάρχη Κουρτς (Μάρλον Μπράντο), για να τον σκοτώσει. 

Ο διευθυντής φωτογραφίας Βιτόριο Στοράρο, προσφέρει στην ταινία μια πλούσια απόκοσμη απόχρωση, ο Κόπολα σκηνοθετεί με εξαιρετική δεξιοτεχνία και δημιουργεί μία σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα, ενισχύοντας έτσι την εντύπωση ότι η ανάβαση του ποταμού μοιάζει με ένα ταξίδι - μύησης (όπως στο "Αγκίρε" για παράδειγμα, ή στο "Όταν ξέσπασε η βία"), οι ηθοποιοί λειτουργούν μοναδικά, με προεξάρχοντα τον μυθικό Μάρλον Μπράντο, ο οποίος με ξυρισμένο κεφάλι, τερατώδης και υποφωτισμένος, ξεπροβάλλει μέσα από τις σκιές, για να ψιθυρίσει λόγια σοφίας.

ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΠΑΘΟΣ (Asylum, 2005)

Το 1959, σ'ένα ψυχιατρικό άσυλο υψίστης ασφαλείας του Λονδίνου, η σύζυγος ενός νεοφερμένου ψυχίατρου, ερωτεύεται τον Έντγκαρ, ένα ταλαντούχο γλύπτη, ο οποίος έχει καταδικαστεί για την άγρια δολοφονία της γυναίκας του. Το πάθος ανάμεσά τους είναι τόσο μεγάλο που θα αποβεί μοιραίο για τη ζωή τους. 

Ανατομία του ανθρώπινου πάθους και της καταπιεσμένης ερωτικής ορμής από τις κοινωνικές συμβάσεις και ταμπού. Πολύ καλές ερμηνείες που συγκινούν βαθιά, έξοχη σκιαγράφηση χαρακτήρων και ένα φινάλε που συγκλονίζει (τα τελευταία λόγια της ηρωίδας στον διευθυντή του ψυχιατρείου, αλλά κυρίως η βουβή δύναμη του βλέμματος που του ρίχνει, θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας).


ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (The Straight Story, 1999)

Η αληθινή ιστορία του 73χρονου Άλβιν Στρέιτ, ο οποίος για να επισκεφτεί τον άρρωστο αδελφό του, διέσχισε εκατοντάδες χιλιόμετρα, επάνω σε μια μηχανή του γκαζόν, επειδή λόγω κακής όρασης, δεν είχε άδεια οδήγησης. Από τις πιο ανθρώπινες και συγκινητικές ταινίες που είδα ποτέ μου, με ύφος που καμία απολύτως σχέση δεν έχει με αυτό του υπολοίπου έργου του Ντέιβιντ Λίντς. Χωρίς ιδιαίτερη δράση και ηχηρές τυμπανοκρουσίες, αναδύει μια ανθρωπιά και έναν αλτρουισμό, που παρά την απλότητα της περιγραφής τους και την οικονομία των μέσων, υπάρχουν στιγμές που συγκινεί βαθιά.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΪΝΤΑΧΟ (My own private idaho, 1991)

Πριν ο Γκας Βαν Σαντ ενσωματωθεί τέλεια στο σύστημα και δώσει απλώς καλοκατασκευασμένες ταινίες ("Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ", "Ψυχώ", "Ανακαλύπτοντας τον Φόρεστερ"), ήταν ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου και επηρεασμένος από το Underground του '60 και '70, δημιούργησε μερικές υπέροχες σε όλα τα επίπεδα ταινίες, συνδέοντας το όνομά το με την αμερικάνικη πρωτοπορία του '90. 

Η συγκεκριμένη ταινία που θεωρείται το πιο βαθυστόχαστο, συγκινητικό και άρτιο έργο του δημιουργού, ταυτίζει την οπτική του θεατή με την οπτική του ναρκομανή ήρωα της ταινίας, σ'ένα οδοιπορικό κατάβασης στην κόλαση των ναρκωτικών. Ενσωματώνοντας μέσα του πολλά ετερογενή αφηγηματικά στοιχεία, η ταινία χαρακτηρίστηκε από κάποιον εύστοχα, ως "ένα εξαίσιο κινηματογραφικό ποίημα για την αιώνια αναζήτηση του να ανήκει κανείς κάπου και για το μοναχικό τοπίο της ψυχής".

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΞΠΡΕΣ (Strangers On A Train, 1951)

Η δεκαετία του '50 υπήρξε η πιο γόνιμη περίοδος του Χίτσκοκ και ο "Άγνωστος του εξπρές" μία από τις πιο ευφάνταστες και ευχάριστες ταινίες του, γεμάτη από απρόοπτα και ένα γρήγορο ρυθμό, που σηματοδοτεί την αρχή της πιο ώριμης περιόδου του. Εικονογραφεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο μια έμμονη ιδέα στο έργο του Χίτσκοκ, δηλαδή το θέμα της μεταβίβασης μιας ενοχής, από ένα πρόσωπο σε κάποιο άλλο. Ο Γκαϊ, διάσημος τενίστας, συναντά στο τρένο έναν άγνωστο, τον Μπρούνο, ο οποίος και του προτείνει να "ανταλλάξουν" δύο φόνους, ώστε να επιτύχουν το τέλειο άλλοθι. Ο Γκάϊ να σκοτώσει τον πατέρα του Μπρούνο και εκείνος να εξαφανίσει την σύζυγο του Γκάι, που αρνείται να του δώσει διαζύγιο

"Οι δύο ήρωες στην ουσία αποτελούν τον αρνητικό και θετικό πόλο της ίδιας συνείδησης. Ο Μπρούνο δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να υλοποιήσει μια ασυνείδητη επιθυμία του Γκαϊ και να γίνει ο εφραστής της δικιάς του κακής συνείδησης, αυτός που ξεπερνά τα ηθικά εμπόδια και πράττει αυτό που η καλή συνείδηση του Γκαϊ του απαγορεύει να πράξει. Πως όμως ξεφορτώνεται κανείς την "κακιά συνείδησή του"; Σίγουρα όχι με...εξομολόγηση. Βρισκόμαστε στο φιλμικό κόσμο του Χίτσκοκ, πράγμα που σημαίνει ότι ο ήρωας, για να ξαναβρεί τον εαυτό του, δεν έχει άλλη λύση από το να αντιμετωπίσει το δισυπόστατο εγώ του και να σκοτώσει τον Άλλο" (Μ. Ακτσόγλου).

FIGHT CLUB (1999)

Ένα στέλεχος που πάσχει από αυπνίες, βρίσκει τον αληθινό του εαυτό στα "Fight club" , όπου συμμετέχει σε αγώνες πυγμαχίας με γυμνά χέρια. Ο ιδρυτής των "Fight club", όμως αποδεικνύεται μια επικίνδυνη προσωπικότητα, που επιδίδεται σε πράξεις τρομοκρατίας ενάντια στην καθεστηκυία τάξη.

 Μια από τις ταινίες που δίχασε έντονα κριτικούς και θεατές. Οι πιο νεαροί θεατές την λάτρεψαν, οι πιο "παλιοί" την έθαψαν. Άλλοι την θεώρησαν αριστούργημα και άλλοι ανοσιούργημα που με όχημα τη φυσική βαρβαρότητα και την "αισθητική τρομοκρατία" διαχέει υποδόρια φασίζουσα ιδεολογία. Όλοι όμως συμφώνησαν στην υποβλητική σκηνοθεσία του Φίντσερ και στην εύστοχη κριτική στον καταναλωτικό πολιτισμό μας.
 

ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΚΙΒΩΤΟΥ (Raiders of the Lost Ark, 1981)

Η κωμωδία του 1930, γίνεται φαντασμαγορικό κινηματογραφικό θέαμα από το παιδί - θαύμα Στίβεν Σπίλμπεργκ, που επανεμφανίζεται μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια στην κωμωδία με το "1941" (1979). Η ταινία είναι ψυχαγωγία στην πιο καθαρή και απολαυστική μορφή της, ο ορισμός του "διασκεδαστικού σινεμά", προσφέροντας με καταιγιστικούς ρυθμούς τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία, επενδυμένα σ'έναν αρχετυπικό μύθο. 

Κρυμμένες σύραγγες, καταδιώξεις με τζιπ, μαγικά αντικείμενα και απειλητικοί Ναζί. Μία μεγάλη εμπορική επιτυχία που γέννησε δύο συνέχειες και εκτόξευσε τον Χάρισον Φόρντ στον Όλυμπο των σούπερ σταρ. "Δεν περίμενα τόση επιτυχία" ομολόγησε ο ίδιος. "Ήθελα απλώς να βγάλω το ψωμί μου, παίζοντας ένα σταθερό ρόλο σε κάποια τηλεοπτική σειρά".

ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (Night Watch, 2004)

Ο Άντον, φύλακας της Νύχτας στη σημερινή Μόσχα, προστατεύει έναν 12χρονο από επίθεση ζεύγους βρικολάκων, η οποία γίνεται σε παράβαση της ανακωχής ανάμεσα στις δυνάμεις του Φωτός και του Σκότους, αγνοώντας ότι συντελεί στην εκπλήρωση αρχαίων προφητειών που μέλλουν να αλλάξουν την ισορροπία ανάμεσα στις δύο στρατιές.
 
Μια ακριβή και τεχνικά άρτια ταινία φαντασίας από την Ρωσία, με πολύ ενδιαφέρον και περίπλοκο σενάριο, εντυπωσιακά ειδικά εφφέ, απόκοσμη ατμόσφαιρα βγαλμένη κυρίως από έναν ρεαλιστικό περίγυρο κατάλληλα σκηνοθετημένο (δεν υπάρχουν γοτθικοί πύργοι εδώ και απόκοσμα φυσικά τοπία, αλλά οι δρόμοι και τα κτίρια της μεγαλούπολης) και με μερικές πολύ εντυπωσιακές σκηνές (όπως αυτές για παράδειγμα της εισόδου στην διάσταση της "Καταχνιάς").
 

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ (The Silence of the Lambs,1991)

Άπό τα πλεον συναρπαστικά, δημοφιλή και πολυβραβευμένα θρίλερ στην ιστορία του κινηματογράφου, που καθιέρωσε νέα όρια στην καταγραφή του τρόμου. Βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τόμας Χάρις, η ταινία εστιάζεται στη σχέση ανάμεσα στην πρωτάρα πράκτορα του FBI Κλαρίς Στάρλινγκ (Τζόντι Φόστερ) και στον καλλιεργημένο ψυχοπαθή Δόκτορα Χάνιμπαλ Λέκτερ (Άντονι Χόπκινς). Η Φόστερ ζητά τη βοήθεια του Λέκτερ για τον εντοπισμό ενός κατά συρροή δολοφόνου, γνωστού ως Μπάφαλου Μπιλ. 

Η γοητεία της ταινίας πηγάζει από το προσεγμένο σενάριο αλλά κυρίως από την μεγαλειώδη ερμηνεία του Χόπκινς στον ρόλο ενός ιδιαίτερου ψυχοπαθούς (είναι μορφωμένος), που η καλλιέργειά του τον μετατρέπει σε φορέα του Λόγου που διαβλέπει βαθιά και καίρια (όπως ο Μάρλον Μπράντο στην "Αποκάλυψη τώρα"), οδηγώντας  τη νεαρή πράκτορα, σε αναγκαστική, οδυνηρή ενδοσκόπηση που θα καταλήξει τελικά στην ψυχολογική της ωρίμανση. Έξυπνη, δυναμική ταινία, με μαύρο χιούμορ ακόμα και στις στιγμές με τη μεγαλύτερη αγωνία.


ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ (the bridges of madison county, 1995)

Από τις ταινίες που με κάνουν να συνειδητοποιώ την αδυναμία των λέξεων, όταν προσπαθούν να εκφράσουν επακριβώς το βαθιά βιωμένο. Αφηγούμενος μία ακόμα ιστορία ρομαντικού "ανεκπλήρωτου" έρωτα, (την καλύτερη για μένα στην ιστορία του κινηματογράφου) και με ρυθμούς αργούς (αλλά πλήρως ελεγχόμενους), κανείς δεν περιμένει για ένα μεγάλο διάστημα της ταινίας το μέγεθος της συναισθηματικής δύναμης που κρύβει στο εσωτερικό της και θα ανακινήσει στο τέλος της.


Με σκηνοθετικό βλέμμα εστιασμένο και στις πιο μικρές φευγαλές κινήσεις των χαρακτήρων (που κρύβουν όμως πολλά), και με ερμηνείες που περνάνε στο πάνθεον (τόσο του Ίστγουντ, όσο κυρίως της Μέρυλ Στριπ), ο Ίστγουντ μας προσφέρει ένα κυριολεκτικά αλησμόνητο κινηματογραφικό δώρο.




ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ (Rear Window, 1954)

Το πρώτο από τα τέσσερα μεγάλα αριστουργήματα του Χίτσκοκ (τα άλλα τρία είναι το "Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων", "Ο δεσμώτης του ιλίγγου", το "Ψυχώ") είναι ένας απόλυτος συνδυασμός ψυχαγωγίας και τέχνης. Συναρπαστική πλοκή και ακριβή ψυχολογική σκιαγράφηση, μά πάνω απ'όλα μια εμβληματική μελέτη της ηδονοβλεψίας, όπως και μια σπουδή στους νόμους που διέπουν το κινηματογραφικό θέαμα.  


Ο ακινητοποιημένος στην αναπηρική καρέκλα Τζεφ είναι μετωνυμία του ακινητοποιημένου στην κινηματογραφική αίθουσα θεατή, που παρατηρεί τα δρώμενα της απέναντι πολυκατοικίας όπως ο θεατής τα δρώμενα επί της οθόνης (προσέξτε στο αρχικό πλάνο που πέφτουν οι τίτλοι, τον τρόπο που σηκώνονται οι κουρτίνες, παραπέμπει κατ'ευθείαν στις κουρτίνες της κινηματογραφικής οθόνης).

ΤΟ ΧΕΡΙ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ (Shadow Of A Doubt, 1943)

Η ταινία που ο Χίτσκοκ ανέφερε ως την αγαπημένη του. Αφηγείται την ιστορία του Τσάρλι, ενός δολοφόνου πλούσιων γυναικών, που έρχεται να μείνει στο σπίτι της αδελφή του σε μια επαρχιακή πόλη και ασκεί μια περίεργη έλξη στην ανιψιά του. Πέρα από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανάπτυξη του οιδιπόδειου συμπλέγματος (οι σχέσεις θείου - ανιψιάς) και τις ενοχές που συνοδεύουν μια έφηβο καθώς ανακαλύπτει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, η ταινία εντυπωσιάζει για την παραστατικότητα με την οποία καταγράφει την ατμόσφαιρα και το μικρόκοσμο μιας αμερικάνικης επαρχιακής κωμόπολης. Σε σημείο μάλιστα που έκανε πολλούς κριτικούς να μιλήσουν για το πρώτο ρεαλιστικό έργο στη φιλμογραφία του Χίτσκοκ.

THE MATRIX (1999)

Ο προγραμματιστής υπολογιστών Τόμας Άντερσον ζει μια μυστική ζωή ως χάκερ υπό το ψευδώνυμο «Νίο». Αινιγματικά μηνύματα που εμφανίζονται στον υπολογιστή του και μια περιπέτεια με κυβερνητικούς πράκτορες τον οδηγεί σε μια ομάδα που καθοδηγείται από τον μυστηριώδη Μορφέα, ένα άτομο που του προσφέρει την δυνατότητα να μάθει την αλήθεια. Ότι δηλαδή ο κόσμος στον οποίο ζει, δεν είναι παρά μία εικονική πραγματικότητα που ελέγχεται από μηχανές τεχνητής νουμοσύνης.

Υπέρμετρα φιλόδοξη μεταμοντέρνα ταινία δράσης με εντυπωσιακά οπτικά εφέ (που αύξησε τα στάνταρτς για τις μελλοντικές χολυγουντιανές παραγωγές),και με πολυάριθμες αναφορές στις υποκουλτούρες του κυβερνοπάνκ και των χάκερ, σε φιλοσοφικές και θρησκευτικές ιδέες, αλλά κυρίως στον πλατωνικό ιδεαλισμό.

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ (Il.Postino, 1994)

Ένα ακόμα αλησμόνητο κινηματογραφικό φιλμ, που επανέφερε με τον αποτελεσματικότερο τρόπο την κινηματογραφική αγνότητα, απλά, λιτά και άμεσα, σε μια εποχή που παράπαιε στο άσκοπο στυλιζάρισμα και στην εκζήτηση του μεταμοντερνισμού. 

Η συνταρακτική (χωρίς ίχνος υπερβολής) παρουσία - ερμηνεία του κεντρικού της ήρωα (του ταχυδρόμου που γοητεύεται από την ποίηση) και οι ιδιότυπες νεορεαλιστικές αποχρώσεις (με την εξύμνηση του απλού καθημερινού ανθρώπου), γύρω από ένα παράδοξο θέμα (της ιστορίας μεταξύ ενός ταχυδρόμου και του ποιητή Πάμπλο Νερούδα), διαχέουν αβίαστα γνήσια λεπτή συγκίνηση (χωρίς ίχνος μελοδραματισμού) και μετατρέπουν το φιλμ σε βάλσαμο, που ευφραίνει και ανοίγει διάπλατα τις καρδιές μας.

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑ (Pan`s Labyrinth, 2006)

Η μικρή Οφέλια, βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Στον "αληθινό" όπου βασιλεύει η σκληρότητα της δικτατορίας του Φράνκο και στον μυθολογικό όπου κυριαρχούν παράξενα πλάσματα, βασιλείς και ήρωες. Εισχωρεί με απόλυτη φυσικότητα στον δεύτερο για ν'αποδράσει από την αγριότητα του πρώτου και μ'αυτό τον τρόπο καταφέρνει τελικά να μυηθεί στις βασικές αλήθειες της ζωής και να ωριμάσει. Μάθημα ιδεολογικό και φιλοσοφικό από τον αργεντινό Guillermo del Toro σε έναν πολιτισμό που έχει ξεχάσει προ πολλού τον "άλλο κόσμο". Όμως αυτός υπάρχει και στέλνει συνεχώς τα σημάδια του, που είναι ορατά σε αυτούς που ξέρουν πού και πως να κοιτάξουν.
 

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ (Requiem for a Dream, 2000)

Ταινία γροθιά στο στομάχι, πάνω στους εθισμούς και τις εξαρτήσεις από τις οποίες προσπαθούν να πιαστούν απεγνωσμένα οι ναυαγισμένες ανθρώπινες υπάρξεις για να στηριχθούν, μετά από την κατάρρευση του αμερικάνικου ονείρου (και όλου του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού που στο όνειρο αυτό στηρίχθηκε). 

Για τον Aronofsky το όνειρο έχει χαθεί και η ταινία αυτή είναι ο εφιαλτικός θρήνος των θυμάτων του. Αν μερικές στιγμές το παρακάνει του το συγχωρούμε γιατί είναι εμφανέστατο σε κάθε πλάνο του ότι δεν έχει δημαγωγικές προθέσεις, αλλά υποφέρει ειλικρινά. Συμπάσχουμε μαζί του.

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ (In the name of the father, 1993)

Το 1974 τέσσερις χίπιδες του Λονδίνου συλλαμβάνονται για συμμετοχή σε βομβιστική ενέργεια, ένας εκ'των οποίων ήταν ο Βορειοϊρλανδός Τζέρι Κόνλον, ο οποίος πέρασε δέκα χρόνια περίπου στη φυλακή για ένα έγκλημα που δε διέπραξε ποτέ. Στην αυτοβιογραφία του στηρίζεται και το σενάριο αυτής της ταινίας, που δεν στέκεται περιγραφικά μόνο στην εξιστόρηση της ζωής του Τζέρι Κόνλον και στην επιθετική κατακραυγή της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας, αλλά διερευνά διεισδυτικά και με τρόπο που συγκινεί, την σχέση με τον πατέρα του (ο οποίος βρίσκεται και αυτός στην φυλακή αδίκως).

Εξαιρετικές ερμηνείες απ'όλους και ειδικά από τον πρωταγωνιστή Ντάνιελ Ντέι Λιούις, δυνατή ροκ μουσική που συμπλέει με την "ροκ" θεματική του, πάλλουσα σκηνοθεσία γεμάτη ορμή και δύναμη (αν και από μερίδα Άγγλων κριτικών, κατηγορήθηκε ότι υποθάλπει τη βία).


TRAINSPOTTING (1996)

Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ίρβιν Γουέλς, η ταινία καταγράφει με αφοπλιστική ειλικρίνια  την ζωή μιας παρέας νεαρών σκοτσέζων που ανάμεσα στην "αστική ευημερία" και τον κόσμο των ναρκωτικών επιλέγουν συνειδητά τον δεύτερο. Παρότι δεν ωραιοποιεί τον κόσμο των ναρκωτικών, δεν καυτηριάζει ηθικά τους εθισμένους σε αυτά ήρωές της, πράγμα που ξεσήκωσε συντηρητικές αντιδράσεις. Η ανεργία, η ματαίωση των ονείρων, η έλλειψη νοήματος, είναι επίσης θέματα που θίγονται με μοντέρνα και ευφυή σκηνοθεσία από τον Danny Boyle. Χιουμοριστική, μελαγχολική, εκρηκτική και στιγμές στιγμές λυρική είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του 90.

ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΥΠΟΠΤΟΙ (The Usual Suspects, 1995)

Ο Σίνγκερ σκηνοθετεί με εκπληκτική δεξιοτεχνία, φρεσκάδα και ορμή, συνδυάζοντας αρμονικά τα στοιχεία του κλασικού φιλμ νουάρ με σύγχρονα θέματα και εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις διάφορες ανατροπές του πανέξυπνου σεναρίου (με αποκορύφωμα βεβαίως την ανατροπή του φινάλε), για να δημιουργήσει μια χιτσκοκική ατμόσφαιρα αποπλάνησης, με απόλυτη αίσθηση των ρυθμών και υπέροχες ερμηνείες από μια πλειάδα σπουδαίων ηθοποιών.

ΩΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΣΕΞΙ (Play It Again Sam, 1972)

Ένας νευρωτικός και αδέξιος Νεοϋoρκέζος κριτικός κινηματογράφου, που προσπαθεί να ξεπεράσει τον χωρισμό του, έχοντας την συμπαράσταση των φίλων του αλλά και του alter ego του του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ! Αν και δεν την σκηνοθέτησε ο Άλλεν (αλλά ο Herbert Ross), εντούτοις έγραψε το σενάριο, πρωταγωνιστεί ο ίδιος και παρουσιάζει χιουμοριστικά την γνώριμη προβληματική του πάνω στο αδιέξοδο της ύπαρξης, των σχέσεων και τις σύγχρονες νευρώσεις των μεγαλουπόλεων.

KILL BILL: Vol. 1 (2003)

Μια επαγγελματίας δολοφόνος, με το ψευδώνυμο "Νύφη", δέχεται δολοφονική επίθεση την ημέρα του γάμου της, από το αφεντικό της και τη συμμορία του επειδή αποκόβεται απ'αυτούς. Η «Νύφη» κατορθώνει να επιζήσει, μένει όμως σε κώμα για πέντε χρόνια. Όταν συνέρχεται, αναζητά εκδίκηση, αρχίζοντας να σκοτώνει όλα τα μέλη της συμμορίας με τη σειρά αφήνοντας τελευταίο τον Μπιλ.

Ο αφομοιωμένος μεταμοντερνισμός, οι άπειρες σινεφίλ αναφορές (σε ταινίες ξιφομαχίας,ασιατικά φιλμ πολεμικών τεχνών, σπαγγέτι-γουέστερν, μαφιόζικες, κόμικς, φτηνά αστυνομικά, κ.α.) η επαναφορά στο προσκήνιο και η ανάδειξη ξεχασμένων τραγουδιών που δένουν υπέροχα με τις εικόνες, η πρωτότυπη χρήση αφηγηματικών τεχνικών, που ανέκαθεν αποτελούσαν τα βασικά συστατικά του Ταραντινικού σύμπαντος, δηλώνουν εμφατικά παρόντα εδώ, προσφέροντας μία απολαυστική φαντασμαγορική και απρόσμενη περιπέτεια, που παρότι κινείται απλώς στην επιφάνεια των πραγμάτων, το κάνει με τέτοια χάρη, στιλ και παιγνιώδη διάθεση, που είναι αδύνατον να μην γοητευτείς.

KILL BILL: Vol. 2 (2004)

Σε αντίθεση με το πρώτο μέρος που αναλώνεται αποκλειστικά στην δράση και το στιλ, εδώ αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν τα ψυχολογικά και ηθικά κίνητρα της αδυσώπητης εκδίκησης της ηρωίδας Μπίατριξ Κίντο, πρώην δολοφόνου (Ούμα Θέρμαν), καθώς και τα ελατήρια της μυθοπλασίας, με αποτέλεσμα οι χαρακτήρες ν'αρχίζουν ν'αποκτούν "αληθινή υπόσταση" και η ταινία μεγαλύτερο βάθος και ουσία. Συνεπώς και ισχυρότερο βαθμό επίδρασης.



Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΥ ΝΤΙΣΕΛΝΤΟΡΦ (M, 1931)

Η αγαπημένη ταινία του μεγάλου Γερμανού σκηνοθέτη που του πρόσφερε την ελευθερία να επιδοδεί σε κοινωνική κριτική, με την ιστορία του ψυχωτικού υπέρβαρου, που δεν μπορεί να κατανικήσει την τάση του να σκοτώνει παιδιά (ο πρώτος serial killer στην ιστορία του σινεμά), ερμηνευμένος συγκλονιστικά από τον Πίτερ Λόρε. Για λόγους αυθεντικότητας ο Λάνγκ - που είχε αναμιχθεί με τον υπόκοσμο - χρησιμοποίησε πραγματικούς κακοποιούς στο φιλμ και έμεινε χωρίς κομπάρσους, επειδή τουλάχιστον 20 από αυτούς συνελήφθησαν από την αστυνομία.

Ο Λάνγκ ήταν ο πρώτος που συνειδητοποίησε ότι αντίθετα από το θέατρο, ο ομιλών κινηματογράφος δεν ήταν υποχρεωμένος σε μια ευθύγραμμη αφήγηση των γεγονότων. Έτσι δημιούργησε μεγαλοφυείς αντιθέσεις στην εικόνα και τον ήχο, με πολλά off (παροιμοιώδης παραμένει ο τρόπος που μας γνωστοποιείται η παρουσία του δολοφόνου με το χαρακτηριστικό off ήχο του σφυρίγματός του).

ΕΝΤΑΣΗ (Heat, 1995)

Με ένα μεγαλοπρεπές και επικό στυλ κινηματογράφισης και με πρωτοφανή φροντίδα για κάθε λεπτομέρεια, ο Μάικλ Μάν συνθέτει με τη γνώριμη μαεστρία του, ένα επιβλητικό, απίστευτα μεστό φιλμ, με έξοχες σκηνές δράσης (κάποιες όπως αυτή της ληστείας στην τράπεζα, καταγράφονται πλέον ως σκηνές ανθολογίας - δες βίντεο), σπουδαία σκιαγράφηση των χαρακτήρων (σπάνια για αμερικάνικη ταινία δράσης), με ανάδειξη των ηθικών τους διλημμάτων και των πιο μύχιων συναισθημάτων (η μοναξιά του Ντε Νίρο εικονογραφείται παραδειγματικά), διερεύνηση του θεσμού της οικογένειας και συνεχής υπόμνηση των αρχέγονων "ανδρικών" Αξιών (αυτών που κατέγραψε επανειλημμένα η "νουάρ" μυθοπλασία - κυρίως από την εδώ όχθη του Ατλαντικού), όπως η φιλία, η τιμή, το καθήκον (η σκηνή όπου ο Ντε Νίρο στρίβει απότομα το αυτοκίνητο και ρισκάρει την αστική του ευτυχία προκειμένου να εκπληρώσει τον καθήκον του, τα λέει όλα).


ΕΠΤΑ (Seven, 1995)

Η γοητεία αυτού του πασίγνωστου - πλέον - φιλμ (και η καλλιτεχνική του καταξίωση), δεν οφείλεται στην ενδιαφέρουσα πλοκή, ούτε στις υπέροχες ερμηνείες απ'όλους, αλλά στην σκοτεινιά που διατρέχει κάθε ίνα του, στην βαθιά μελαγχολία του και στην ανάδειξη της διαφθοράς, της παρακμής και του αστικού ζόφου (η φωτογραφία είναι υπερβολικά σκοτεινή για mainstream ταινία, η βροχή δεν λέει να σταματήσει, οι χώροι είναι έτσι σκηνοθετημένοι ώστε να μεταδίδουν αίσθημα ασφυξίας), σε σημείο τέτοιο που να κάνει κάποιον κριτικό να γράψει ότι "μπροστά του, τα σκηνικά του "Ταξιτζή" και του "Μπλέιντ Ράνερς" θυμίζουν περισσότερο πάρκα αναψυχής".
 

ΦΟΡΕΣΤ ΓΚΑΜΠ (Forrest Gump, 1994)

Η πολυβραβευμένη και εμπορικά επιτυχημένη ταινία του Ζεμέκις, που δίχασε αρκετά κοινό και κριτικούς. Στον - χαμηλού δείκτη νοϋμοσύνης - κεντρικό της ήρωα (τον υποδύεται ένας πειστικός Τόμ Χάνκς), που καταφέρνει να φτάσει στην κορυφή και να ιδρύσει μια πανίσχυρη εταιρία, άλλοι διείδαν την εξύμνηση της απλότητας, της αγνότητας και την δύναμη του "δρόμου της καρδιάς" απέναντι στην υπεραναπτυγμένη, ψυχρή και απάνθρωπη "διανόηση" του πολιτισμού μας - και την λάτρεψαν - και άλλοι είδαν απλοϊκά και "εκ' του πονηρού" προερχόμενα (δεδομενου και της αμερικάνικης καταγωγής της ταινίας) ιδεολογικά μηνύματα (που χοντρά - χοντρά συνοψίζονται στο μότο "μείνε ηλίθιος για να πετύχεις και να ευτυχήσεις"). 

Προσωπικά θεωρώ ότι ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας είναι αυτήν ακριβώς η αμφιλεγόμενη φιλοσοφία της. Τα άλλα δύο, είναι η πρωτότυπη χρήση των ειδικών εφέ (όπου ο Γκαμπ δείχνεται ανάμεσα σε διάφορους επώνυμους Αμερικανούς) και ο χαρακτήρας του Φόρεστ Γκαμπ με όσα του συμβαίνουν και με όσα κατορθώνει.
 

Ο ΦΥΓΑΣ (The fugitive, 1993)

Βασισμένο στη διάσημη τηλεοπτική σειρά του '60, το φιλμ είναι η ιστορία ενός αγγειοχειρούργου που κατηγορείται για το φόνο της γυναίκας του, ένα φόνο που φυσικά δεν διέπραξε. Το φυγάδα καταδιώκει ο υπαστυνόμος Τζεράρντ, ενώ ο φυγάς καταδιώκει το μυστηριώδη μονόχειρα που είναι ο πραγματικός δολοφόνος. 

Εδώ τα πάντα - ηθοποιοί, μοντάζ, ρυθμός, ένταση, μουσική - λειτουργούν στην εντέλεια και με βασικό αφηγηματικό μοτίβο την καταδίωξη που υπονοεί ο τίτλος της, έχουμε μία από τις πιο "αγνές" κινηματογραφικές περιπέτειες που γυρίστηκαν ποτέ.

ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ (The remains of the day, 1993)

Τα απομεινάρια μιας ζωής, που αρνήθηκε στον "σωστό χρόνο" τα επίμονα κελεύσματα της Αγάπης, προκειμένου να υπηρετήσει με απόλυτη αφοσίωση (που θυμίζει σαμουράι), τον δικό του κώδικά Αξιών. Η Αγάπη όμως και εφ'όσον δεν είναι φθηνός και επιπόλαιος συναισθηματισμος, δεν μπορεί να στέκεται έξω απ'αυτόν τον κώδικα. 

Με συνεχή φλας μπακ που τεμαχίζουν τη δράση και σκιαγραφούν αργά και κομματιαστά τα πορτρέτα των χαρακτήρων, με ευφυή διάταξη του αφηγηματικού υλικού που πότε φέρνει στο προσκήνιο την Ιστορία (και του σχεδιαστές της) και πότε το Άτομο (με τις "ταπεινές" επιθυμίες του), με συνταρακτική μουσική και σκηνοθεσία χειρουργικής ακρίβειας, ο Άιβορι δημιουργεί ένα κινηματογραφικό κομψοτέχνημα και ανατέμνει τη χαρακτηριστική νοοτροπία μιας κοινωνίας, μιας εποχής και της ανθρώπινης ψυχής. Η ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς συγκλονίζει, αναμφίβολα μία από τις καλύτερες όλων των εποχών. Λατρεμένο!



ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ (the age of innocence, 1993)

Ο νεαρός Άρτσερ, ανερχόμενος δικηγόρος, είναι έτοιμος να αρραβωνιαστεί τη μικρή Μέι Γουέλαντ, γόνο αριστοκρατικής οικογένειας. Η άφιξη της ξαδέλφης της όμως - μιας γοητευτικής κόμισσας - θα ταράξει τα νερά, αφού ο Άρτσερ θα την ερωτευθεί αστραπιαία. 

Αφήνοντας τα πεζοδρόμια της Νέας Υόρκης και τις μαφιόζικες συμμορίες, ο Σκορτσέζε διεισδύει εδώ με την αεικίνητη κάμερά του στα γεμάτα ταπετσαρίες, πολυέλαιους και πίνακες ζωγραφικής σαλόνια της μεγαλοαστικής τάξης, εκεί όπου τα αισθήματα και η αλήθεια της ψυχής ποδοπατούνται βάναυσα από τους καλούς τρόπους συμπεριφοράς και τους ασφυκτικούς κορσέδες, για να περιγράψει με εκπληκτική ακρίβεια τους κώδικες της αριστοκρατίας και να σκηνοθετήσει με μαεστρία τα φευγαλέα και μυστικά βλέμματα, τα γεμάτα υπόκωφη συναισθηματική ένταση και πνιγμένο ερωτισμό, διηγούμενος μία ακόμα ανεκπλήρωτη ερωτική ιστορία, μέ έξοχο τρόπο.

Η ΛΕΠΤΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ (The Thin Red Line, 1998)

Αν και η πλοκή της αφορά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το θέμα της είναι τα μεγάλα μεταφυσικά και υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου. Μόνο που ο Μάλικ δεν τα προσεγγίζει με τον "ξηρό" διανοητικό τρόπο του δοκιμίου, αλλά με την συναισθηματική ζέση της ποίησης, που στιγμές - στιγμές σε αφήνει άφωνο. Με την σκηνοθεσία, το μοντάζ και τον ρυθμό που δημιουργεί καταφέρνει να σου τα υποβάλλει όλα αυτά με έναν διακριτικό αλλά ισχυρότατα επιδραστικό τρόπο και τελικά να σου ανοίξει την καρδιά στα λυτρωτικά νάματα της αγάπης, σαν ένας αληθινός μύστης περισσότερο, παρά σαν απλός καλλιτέχνης.








Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (The Fountain, 2006)

Η οδύσσεια ενός άνδρα να σώσει τη γυναίκα που αγαπά απλώνεται σε χρονική περίοδο χιλίων χρόνων. Στην Ισπανία του 16ου αιώνα, ο κατακτητής Τόμας ξεκινά την αναζήτησή του για την πηγή της νιότης, το θρυλικό ελιξίριο που φέρνει αιώνια ζωή. Στην βόρεια Αμερική του σήμερα, ο επιστήμονας Τόμι Κρεό προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει τη θεραπεία κατά του καρκίνου που σταδιακά σκοτώνει τη γυναίκα του, Ίζαμπελ. Στο σύμπαν του 26ου αιώνα, ένας αστροναύτης προσπαθεί να κατανοήσει το μυστήριο της ζωής. Καθώς οι τρεις ήρωες πασχίζουν να υπερβούν το εύθραυστο της ανθρώπινης ύπαρξης, οι ιστορίες τους γίνονται μία αλήθεια για τη ζωή, τον έρωτα και το θάνατο.


ΣΚΥΛΙΑ ΣΤΗ ΧΛΟΗ (lawn dogs, 1997)

Μια 10χρονη κόρη νεόπλουτων θα γίνει φίλη με ένα νεαρό κηπουρό αλλά η σχέση τους θα παρεξηγηθεί και θα οδηγήσει σε τραγωδία. Μια μικρή ταινία πάνω στην επικοινωνία και τις ταξικές διαφορές, με μεγάλη ψυχή που αγαπώ ιδιαίτερα.


MOULIN ROUGE (2001)

Το 1900 ένας άγγλος ποιητής έρχεται στην Μονμάρτη για να γνωρίσει την μποέμικη ζωή, συνεργάζεται με τον Τουλούζ Λοτρέκ στο ανέβασμα ενός φαντασμαγορικού σόου στο Μουλέν Ρουζ και ερωτεύεται την πρωταγωνίστριά του, τη Σατίν, την πο ακριβοπληρωμένη πόρνη του Παρισιού, η οποία "ανήκει" στον Δούκα του Γουόρσεστερ, χρηματοδότη της παράστασης.
Ένα μεταμοντέρνο παροξυσμικό μιούζικαλ που δύσκολα περιγράφεται, με ντελιριακή σκηνογραφία και ενδυματολογία, υπερβολικά περίτεχνα καδραρίσματα και ιδιοφυή χρήση ροκ κομματιών.
 

Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ (Dracula 1992)

Εκατό σχεδόν χρόνια από τη στιγμή που η πένα του Μπράμ Στόκερ έπλασε με μελάνι και σταγόνες αίμα το λογοτεχνικό του αριστούργημα, ο τελειομανής δημιουργός Φράνσις Φορντ Κόπολα γίνεται υπεύθυνος για την πλέον σύγχρονη κινηματογραφική του μεταφορά και συνεπικουρούμενος από τα σύχρονα τεχνολογικά εφέ, συνθέτει ένα σκοτεινό όσο και ερωτικό, ρομαντικό παραμύθι τρόμου, επικό και λυρικό συνάμα, ένα επιβλητικό μπαρόκ αισθητικό παραλήρημα αξιώσεων, που όπως γράφτηκε κάπου "κάνει τους προγόνους του να μοιάζουν πλέον...νηπιαγωγεία".
 

Ο ΝΕΚΡΟΣ (Dead Man, 1995)

Η καλύτερη για πολλούς (και για μένα) ταινία του Τζάρμους είναι ένα αλλόκοτο, ελεγειακό, λυρικό μυστικιστικό γουέστερν, με σαφείς οικολογικούς υπαινιγμούς. Η υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ρόμπι Μούλερ, φέρνει στο νου παλιές γκραβούρες, αλλά και σχέδια σε κάρβουνο του Φαρ Ουέστ, τονίζοντας έτσι την καφκική μαύρη ατμόσφαιρα της ταινίας, ενώ η μινιμαλιστική μουσική του Νιλ Γιανγκ σου ανοίγει διάπλατα την καρδιά στην πολυπόθητη μεταρσίωση και σε οδηγεί γαλήνια εκεί όπου η θάλασσα ενώνεται με τον ουρανό (στην αιωνιότητα σύμφωνα με τον Γκοντάρ). 


Αφού όμως πρώτα η τρέχουσα ηθική αναιρεθεί ( ο "καλός" και ο "κακός" στο τέλος πυροβολούνται και πέφτουν νεκροί) και αφού ο "νεκρός εαυτός" - προκειμένου να γεννηθεί ο νέος σύμφωνα με όλες τις μυστικιστικές και θρησκευτικές δοξασίες - αναγνωρίσει και αποδεχθεί την κατάστασή της μηδαμινότητάς του (Ο Τζόνι Ντεπ αν και νεκρός από την αρχή της ταινίας, μόνο στο τέλος αποδέχεται εξ'ολοκλήρου την κατάστασή του και αφήνεται παθητικά στα νερά της θάλασσας, χωρίς ίχνος αντίδρασης πλέον).


ΤΡΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ : Η ΜΠΛΕ ΤΑΙΝΙΑ (Trois couleurs: Bleu, 1993)

Το πρώτο μέρος της τριλογίας του Κισλόφσκι, βασισμένης στα τρία χρώματα της Γαλλικής Επανάστασης και των ιδεωδών που συμβολίζουν (ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη).Μετά από αλεπάλληλες υπαρξιακές αναδιφήσεις που ο μέγας Κισλόφσκι εικονογραφεί δεξιοτεχνικά [ με χρήση γκρο πλάνων προσώπων και αντικειμένων μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, με μυριάδες οπτικούς και ηχητικούς συμβολισμούς - σχεδόν καθετί στην ταινία υποκρύπτει και ένα δεύτερο νόημα πέρα από το εμφανές καταδηλωτικό (οι βουτιές στην πισίνα, τα ποντίκια, η γιαγιά που προσπαθεί να ρίξει το μπουκάλι στον κάδο, κλπ.], η ηρωίδα οδηγείται τελικά στην αποδοχή του Άλλου και μεταβολίζει τον πόνο σε Αγάπη. Η ανεπανάληπτη μουσική του Πράισνερ με τον ύμνο της Αγάπης του Απόστολου Παύλου στο φινάλε (και τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη) και το εμπνευσμένο μοντάζ που συνενώνει όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις σε μία, συνταράζει.


Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ (Collateral, 2004)

Η γοητεία της ταινίας δεν βρίσκεται τόσο στην ενδιαφέρουσα περιπετειώδης πλοκή της, ούτε στην εύστοχη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, αλλά στα υποδόρια "κύματα μοναχικότητας" που εκπέμπει ασταμάτητα με την ευρηματική σκηνοθεσία της. Πέρα από την σκηνή δράσης του νάιτ κλάμπ (μια σκηνή ανθολογίας, που υπάρχει στο κάτωθι βίντεο), την μνήμη μας χάραξαν ανεξίτηλα η σκηνή που ο Τρομ Κρούζ και ο ταξιτζής παραμένουν σωπηλοί και βυθισμένοι στο εσωτερικό τους, όταν ένας λύκος (σύμβολο μοναχικότητας και ελευθερίας) διασχίζει τον δρόμο και κάνει τα βλέμματά τους ν'αναριγήσουν, όπως φυσικά και η σκηνή του τέλους στο μετρό!


ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΟΛΗ (Dark City, 1998)

Ένας άνθρωπος χωρίς μνήμη, που καταδιώκεται από την αστυνομία για συρροή εγκλημάτων, διαπιστώνει ότι κατοικεί σε μια σκοτεινή πόλη χωρίς εξόδους, η οποία ελέγχεται από μυστηριώδεις εξωγήινους.
Μείγμα καφκικής αλληγορίας, επιστημονικής φαντασίας και φίλμ νουάρ, με έξοχη μουσική και σκηνικά και πρωτότυπες σεναριακές ιδέες, η "Σκοτεινή πόλη" καταφέρνει να συνδυάσει την απλοικότητα της κόμικ αφήγησης με τον σύνθετο προβληματισμό του Φίλιπ Ντίκ.

ΜΑΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ (Eyes wide shut, 1999)

Το κύκνειο άσμα του μεγάλου Κιούμπρικ είναι μια προκλητική ιστορία ζήλιας και σεξουαλικών εμμονών ανάμεσα σε ένα γιατρό, τον Γουίλιαμ Χάρφορντ (Τομ Κρουζ) και τη σύζυγο του Άλις (Νικολ Κιντμαν). Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος ο Κιούμπρικ με τη συνεργασία του Φρέντερικ Ράφαελ και είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του Άρθουρ Σνίτζλερ «Τraumnovelle», το οποίο γράφτηκε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα.


ΤΡΕΞΕ ΛΟΛΑ ΤΡΕΞΕ (Lola rennt, 1998)

Η Λόλα έχει μόλις 20 λεπτά στη διάθεσή της, για να βρει 100.000 μάρκα και να προλάβει τον φίλο της σ'ένα μοιραίο ραντεβού. Μόνο που η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται τρεις φορές με μικρές παραλλαγές.
Σπινταριστή σκηνοθεσία, μπιτάτη μουσική, κινούμενα σχέδια, πολλαπλές οθόνες δράσης μέσα στο ίδιο πλάνο, έγχρωμη και απρόμαυρη φωτογραφία και πολλά άλλα τα οποία συνθέτουν μία φιλμική πανδαισία και προκαλούν μία πολύ ιδιαίτερη εμπειρία!

 

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΜΟΙΚΑΝΩΝ (The Last of the Mohicans, 1992)

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΖΑΝ ΝΤ"ΑΡΚ (La passion de jeanne darc, 1928)

Τα γκρο πλάνα (κοντινά προσώπου και αντικειμένων) μας βγάζουν από τον γνωστό τρισδιάστατο χώρο, η συνείδηση που έχουμε γι'αυτόν διακόπτεται και ανακαλύπτουμε ότι βρισκόμαστε σε μία άλλη διάσταση, σ'αυτήν της ψυχής. Στο γκρο πλάνο, ο χώρος της ύλης και της εξωτερικής δράσης παραχωρεί την θέση του στον χώρο του πνεύματος και του εσωτερικού σπαραγμού. Ποιός είπε ότι ο κινηματογράφος δεν έχει τα αποκλειστικά δικά του εκφραστικά εργαλεία για να εκφράσει τις διεργασίες της συνείδησης;

ΤΟ ΘΩΡΗΚΤΟ ΠΟΤΕΜΚΙΝ (The Battleship Potemkin 1925)

Η απόλυτη σκηνή ανθολογίας, ο δοξασμός του μοντάζ. Μάθημα ρυθμού, αυστηρότητας, πλαστικότητας. Εναλλαγή μακρινών, μεσαίων και κοντινών πλάνων, καθώς και κινήσεων ανοδικών με κινήσεις καθοδικές, σε μια αδιαίρετη και συμπαγή ενότητα. O χρόνος επιμηκύνεται με το μοντάζ (το κατέβασμα των Κοζάκων στην πραγματικότητα δεν θα κρατούσε πάνω από 3', με το μοντάζ γίνεται περίπου 10').
 

ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΔΡ. ΚΑΛΙΓΚΑΡΙ (The Cabinet of Dr. Caligari 1919)

Ατμοσφαιρικό, τρομακτικό στυλιζαρισμένο θρίλλερ, αποτελεί την πρώτη ταινία του γερμανικού εξπρεσιονισμού και το μοντέλο αμέτρητων ταινιών τρόμου και φαντασίας. Εντυπωσιακη χρήση του φωτός (με ισχυρά κοντράστ), αλλόκοτες γωνίες λήψης, παραμορφωμένα και υπερεαλιστικά σκηνικά, στυλιζαρισμένες ερμηνείες που υπογραμμίζουν τα βασικά θέματα της παράνοιας, του χάους και της ψύχωσης και κάπου εδώ γεννιέται ο γερμανικός εξπρεσιονισμός.