Το πιο πυκνό, παράξενο, υποβλητικό έργο της καριέρας του Χίτσκοκ και για ορισμένους η πιο ωραία ταινία που έγινε ποτέ (μια έρευνα μεταξύ Γάλλων κριτικών τοποθέτησε την ταινία δεύτερη, μετά τον "Πολίτη Κέιν", στο ερώτημα ποια ήταν η καλύτερη ταινία όλων των εποχών). Έργο τέλειας συμμετρίας και παραδοξότητας, που συν τοις άλλοις "τσαλακώνει" και την εικόνα του "καλού παιδιού" του Χόλιγουντ, Τζέιμς Στιούαρτ, παρουσιάζοντάς τον σαν έναν αναξιόπιστο ασταθή ήρωα, με σεξουαλικές ψυχώσεις και τάση νεκροφιλίας.
"Προσεγγίζοντας τα λεπτά όρια ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι, ο Χίτσκοκ μας παρασύρει σε μια άκρως ρομαντική ιστορία νοσηρού, αλλά τρελού έρωτα, γεμάτη από φαντάσματα, ψεύτικους νεκρούς, γυναίκες - ομοιώματα κι ερωτευμένους άνδρες, οι οποίοι αν και ασκούν το επάγγελμα του ντετέκτιβ, αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα σημάδια της πραγματικότητας" (Μ. Ακτσόγλου).
Έξοχη η μουσική του Μπέρναρντ Χέρμαν, όπως και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Για πρώτη φορά γίνεται εδώ η χρήση μιας τεχνικής (τράβελλινγκ πίσω με ταυτόχρονο ζουμ μπροστά) που αργότερα θα μιμηθούν πολλοί σκηνοθέτες.
"Προσεγγίζοντας τα λεπτά όρια ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι, ο Χίτσκοκ μας παρασύρει σε μια άκρως ρομαντική ιστορία νοσηρού, αλλά τρελού έρωτα, γεμάτη από φαντάσματα, ψεύτικους νεκρούς, γυναίκες - ομοιώματα κι ερωτευμένους άνδρες, οι οποίοι αν και ασκούν το επάγγελμα του ντετέκτιβ, αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα σημάδια της πραγματικότητας" (Μ. Ακτσόγλου).
Έξοχη η μουσική του Μπέρναρντ Χέρμαν, όπως και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Για πρώτη φορά γίνεται εδώ η χρήση μιας τεχνικής (τράβελλινγκ πίσω με ταυτόχρονο ζουμ μπροστά) που αργότερα θα μιμηθούν πολλοί σκηνοθέτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου