Ο ΝΕΥΡΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ (Annie Hall, 1977)

Η ταινία που έφερε τον Γούντι Άλλεν στον χώρο του mainstream κινηματογράφου, με τέσερα Όσκαρ και τεράστια εμπορική επιτυχία, ενώ από πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία του. Είναι η τύπου Πυγμαλίωνα ιστορία της σχέσης ανάμεσα στην αδέξια και νευρική Άννι που τραγουδάει σε νάιτ κλαμπ και τον Άλβι, το νευρωτικό αλλά επιτυχημένο κωμικό, που γίνεται ο μέντοράς της. Σε αφήγηση με φλας μπακ και χαλαρές συνδέσεις, το φιλμ είναι γεμάτο από τις πανέξυπνες ατάκες του Γούντι Άλλεν. Θραυσματικές εικόνες, υπότιτλοι και μερικές σκηνές κινουμένων σχεδίων χρησιμοποιούνται για ένα τολμηρό κωμικό αποτέλεσμα και ο Άλβι/Άλλεν "βγαίνει" από την οθόνη για να απευθυνθεί στο κοινό. 


"Η ταινία κάνει μια ενατενιστική τομή στις σχέσεις των ανθρώπων κι επιχειρεί να ανακαλύψει τους όρους, τις συνθήκες κα τους παράγοντες που γεννούν την αλλοτρίωσή τους, που τους καταδικάζουν στο άγχος, στην απόγνωση και στη φυγή. Πρόκειται για ένα αμάλγαμα, για μια περιοχή όπου συναντιούνται η ιστορία κι η ψυχανάλυση, το είναι και ο χρόνος. Σ'ολόκληρο το σώμα της ταινίας, δεν έχουμε παρά μια καταγραφή αποτελεσμάτων, που έχουν οικοδομηθεί κάτω απ'την επίδραση ενός φθοροποιού χρόνου" (Α. Ταρνανάς). Πολέμιος του συστήματος του Χόλιγουντ, ο Άλλεν δεν παρουσιάστηκε στην απονομή των Όσκαρ για να παραλάβει τα βραβεία του (Σκηνοθεσίας και Σεναρίου) και προτίμησε να μείνει στη Νέα Υόρκη και να παίξει κλαρινέτο με το τζαζ συγκρότημά του.