Η πιο έξυπνη ίσως κωμωδία της δεκαετίας γραμμένη και σκηνοθετημένη από τον Ράμις και με τον Μπιλ Μάρεϋ στον ρόλο του κεντρικού ήρωα σε μεγάλα κέφια. Πέρα από μία έξοχη κωμωδία, η ταινία είναι η θεωρία της μετενσάρκωσης, στην εκδοχή κυρίως που υπαινίχθηκε ένας μεγάλος πνευματικός δάσκαλος, ο ελληνοαρμένιος Γεώργιος Γκουρτζίεφ και διαισθάνθηκε ο Νίτσε, όπως και κάποιοι αρχαίοι Στωικοί φιλόσοφοι πιο πριν: επιστρέφουμε και ζούμε ξανά και ξανά την ίδια ακριβώς ζωή, μέχρι να αναπτύξουμε την συνείδησή μας, να "θυμηθούμε" την εγγενή τραγωδία της ύπαρξης και να την αποδεχθούμε πλήρως, με τις χαρές και τις λύπες της, χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιρίες (αποδοχή του θανάτου). Τότε μόνο μπορούμε να "σπάσουμε" αυτόν τον αέναο κύκλο της επανενσάρκωσης και η ψυχή μας ελεύθερη ν' ακολουθήσει πλέον άλλους ατραπούς εξέλιξης.
Ο Μάρεϋ από ένας κατσούφης, εγωκεντρικός και κακότροπος άνθρωπος, είναι ο μόνος που αρχίζει να "θυμάται" και να συνειδητοποιεί την σκλαβιά της ύπαρξης (πράγμα διόλου ευχάριστο και βαθιά μοναχικό) και αφού διασχίσει όλες εκείνες τις συναισθηματικές αντιδράσεις που ακολουθούν μια τέτοια συνειδητοποίηση, αντιλαμβάνεται, την ματαιότητα και το αδιέξοδο του εγωκεντρισμού του και αποφασίζει συνειδητά να "απεκδυθεί" τον παλιό του εαυτό, για χάρη ενός νέου, εμβαπτισμένου από τα νάματα της Αγάπης και της χωρίς όρους Αποδοχής. Πράγμα που τελικά τον ελευθερώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου