Η τελευταία ταινία του Λεόνε (πέθανε λίγο μετά το τέλος των γυρισμάτων), είναι η ιστορία δύο losers από την δεκαετία του '20 μέχρι την δεκαετία του '60. Μία όμορφη ταινία κυρίως λόγω της προτίμησης του Λεόνε να αφηγηθεί την ιστορία με αμιγώς κινηματογραφικό τρόπο (με εικόνες περισσότερο παρά με λόγια), της υπέροχης μουσικής σύνθεσης (με χρήση φλάουτου) του επί πολλά χρόνια συνεργάτη του Ένιο Μορικόνε, της υπνωτιστικής ατμόσφαιρας που δημιουργεί, της δημιουργίας ενός υφέρποντος αισθήματος μελαγχολίας και παρακμής και της ιδιαίτερης κινηματογράφησης των αντικειμένων και του κόσμου (Νέα Υόρκη), στις διάφορες εποχές που διασχίζει.
Παρόλα αυτά η ταινία υπήρξε εμπορική αποτυχία, αφού οι Αμερικανοί φάινεται ότι δεν μπόρεσαν ξαφνικά να δεχτούν τον κλασικισμό του Λεόνε, πάνω που είχαν χωνέψει τον ιδιότυπο μανιερισμό του στα "σπαγγέτι γουέστερν".
Παρόλα αυτά η ταινία υπήρξε εμπορική αποτυχία, αφού οι Αμερικανοί φάινεται ότι δεν μπόρεσαν ξαφνικά να δεχτούν τον κλασικισμό του Λεόνε, πάνω που είχαν χωνέψει τον ιδιότυπο μανιερισμό του στα "σπαγγέτι γουέστερν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου