Η γοητεία της ταινίας δεν βρίσκεται τόσο στην ενδιαφέρουσα περιπετειώδης πλοκή της, ούτε στην εύστοχη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, αλλά στα υποδόρια "κύματα μοναχικότητας" που εκπέμπει ασταμάτητα με την ευρηματική σκηνοθεσία της. Πέρα από την σκηνή δράσης του νάιτ κλάμπ (μια σκηνή ανθολογίας, που υπάρχει στο κάτωθι βίντεο), την μνήμη μας χάραξαν ανεξίτηλα η σκηνή που ο Τρομ Κρούζ και ο ταξιτζής παραμένουν σωπηλοί και βυθισμένοι στο εσωτερικό τους, όταν ένας λύκος (σύμβολο μοναχικότητας και ελευθερίας) διασχίζει τον δρόμο και κάνει τα βλέμματά τους ν'αναριγήσουν, όπως φυσικά και η σκηνή του τέλους στο μετρό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου