Η καλύτερη για πολλούς (και για μένα) ταινία του Τζάρμους είναι ένα αλλόκοτο, ελεγειακό, λυρικό μυστικιστικό γουέστερν, με σαφείς οικολογικούς υπαινιγμούς. Η υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ρόμπι Μούλερ, φέρνει στο νου παλιές γκραβούρες, αλλά και σχέδια σε κάρβουνο του Φαρ Ουέστ, τονίζοντας έτσι την καφκική μαύρη ατμόσφαιρα της ταινίας, ενώ η μινιμαλιστική μουσική του Νιλ Γιανγκ σου ανοίγει διάπλατα την καρδιά στην πολυπόθητη μεταρσίωση και σε οδηγεί γαλήνια εκεί όπου η θάλασσα ενώνεται με τον ουρανό (στην αιωνιότητα σύμφωνα με τον Γκοντάρ).
Αφού όμως πρώτα η τρέχουσα ηθική αναιρεθεί ( ο "καλός" και ο "κακός" στο τέλος πυροβολούνται και πέφτουν νεκροί) και αφού ο "νεκρός εαυτός" - προκειμένου να γεννηθεί ο νέος σύμφωνα με όλες τις μυστικιστικές και θρησκευτικές δοξασίες - αναγνωρίσει και αποδεχθεί την κατάστασή της μηδαμινότητάς του (Ο Τζόνι Ντεπ αν και νεκρός από την αρχή της ταινίας, μόνο στο τέλος αποδέχεται εξ'ολοκλήρου την κατάστασή του και αφήνεται παθητικά στα νερά της θάλασσας, χωρίς ίχνος αντίδρασης πλέον).
Αφού όμως πρώτα η τρέχουσα ηθική αναιρεθεί ( ο "καλός" και ο "κακός" στο τέλος πυροβολούνται και πέφτουν νεκροί) και αφού ο "νεκρός εαυτός" - προκειμένου να γεννηθεί ο νέος σύμφωνα με όλες τις μυστικιστικές και θρησκευτικές δοξασίες - αναγνωρίσει και αποδεχθεί την κατάστασή της μηδαμινότητάς του (Ο Τζόνι Ντεπ αν και νεκρός από την αρχή της ταινίας, μόνο στο τέλος αποδέχεται εξ'ολοκλήρου την κατάστασή του και αφήνεται παθητικά στα νερά της θάλασσας, χωρίς ίχνος αντίδρασης πλέον).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου