ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ (A Bout De Souffle, 1960)

Η ταινία σύμβολο του γαλλικού νέου κύματος και του μοντέρνου κινηματογράφου, που σηματοδότησε το πέρασμα του σινεμά σε μια νέα εποχή και την εμφάνιση ενός από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς του. Ολότελα νεωτεριστική σε επίπεδο φωτογραφίας, γυρισμένη σε φυσικά ντεκόρ, με ένα εξίσου πρωτοποριακό ήχο (η ηχητική μπάντα αποτελείται από μια μίξη διαλόγων, μουσικής και φυσικών θορύβων που συχνά "πνίγουν" τα λόγια των ηθοποιών), η πρώτη ταινία του Γκοντάρ είχε επίσης ένα μοντέρνο μοντάζ. 

Κρίνοντας ότι η διάρκειά της ήταν μεγάλη, ο σκηνοθέτης δεν έκοψε αυτούσια μερικά πλάνα, όπως είθισται, αλλά "ψαλίδισε" την αρχή και το τέλος τους, με αποτέλεσμα να μην "κολλάνε" καλά μεταξύ τους, πράγμα που εντείνει το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας που διαπνέει όλη την ταινία.

Ο 13ος ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ (Kind Hearts and Coronets, 1949)

Μια από τις πρώτες κωμωδίες των Elling Studios και χαρακτηριστικό δείγμα του βρετανικού χιούμορ, η ταινία είναι η καλύτερη συγκριτικά με όλες τις μαύρες κωμωδίες (οι κωμωδίες των Elling Studios οι οποίες πέρασαν στην Ιστορία με την ονομασία των κινηματογραφικών στούντιο στις οποίες γυρίζονταν, ξεχώριζαν για το πρωτότυπο ύφος και την μοντέρνα και ανανεωμένη θεματική τους, με ήρωες συνήθως καθημερινούς ανθρώπους με πολυμήχανο μυαλό που επαναστατούν κατά των Αρχών και προσπαθούν να πιάσουν την καλή ) . 

Ο Άλεκ Γκίνες δίνει μία απίστευτη παράσταση, αποδεικνύοντας το ταλέντο του, την ευελιξία και τις κωμικές του ικανότητες, παίζοντας οκτώ διαφορετικούς ρόλους (ο ένας γυναίκας). Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι ευρηματικά, με έξυπνους διαλόγους. Η ιστορία ξεδιπλώνεται με φλας - μπακ, όπως την αφηγείται ο ήρωας δολοφόνος που βιάζεται να ολοκληρώσει τ'απομνημονεύματά του, πρωτού φτάσει ο δήμιος για να τον εκτελέσει. Το πορτρέτο της εδουαρδιανής κοινωνίας της Αγγλίας είναι μία καυστική σάτιρα που μαζί με το γνωστό εξαιρετικό παίξιμο των Βρετανών ηθοποιών, κάνει την ταινία να ξεχωρίζει.

ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Η ΝΑ ΜΗ ΖΕΙ (to be or not to be, 1942)

Ο Λιούμπιτς ήταν ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς σκηνοθέτες της κωμωδίας. Τον αποκαλούσαν "πανούργο", "βιρτουόζο", ή "μάστορα" και το "άγγιγμα Λιούμπιτς" (όπως αποκαλούσαν οι κριτικοί την σκηνοθετική του ματιά), έγινε συνώνυμο του καλού γούστου, της φρεσκάδας και της εμπορικής επιτυχίας. Η συγκεκριμένη ταινία είναι μία από τις καλύτερές του. Ένα ζευγάρι πολωνοεβραίων ηθοποιών σώζει τους αρχηγούς της αντίστασης και προετοιμάζει μια ομαδική απόδραση Εβραίων από το γκέτο της Βαρσοβίας, χρησιμοποιώντας το ιδιωτικό αεροπλάνο του Χίτλερ.

ΦΙΛΗΣΕ ΜΕ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ (Kiss Me Deadly, 1955)

Ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ μπλέκεται σε μια παράξενη ιστορία, όπου διαπράττονται διάφορα εγκλήματα, προκειμένου ν'αποκτηθεί κάτι το άγνωστο αλλά ιδιαίτερα πολύτιμο. Ένα από τα καλύτερα φιλμ - νουάρ βασισμένο στο trash μυθιστόρημα του Μίκι Σπιλέϊν. Περιλαμβάνει ποίηση, εξωφρενική βία, αλλόκοτους χαρακτήρες και φανταστικά στοιχεία. "Με παράξενες γωνίες λήψης έξοχους φωτισμούς και αναφορές στην αρχαιοελληνική μυθολογία, ο Όλντριτς ανατρέπει το ψυχροπολεμικό βιβλίο του Σπιλέϊν, μετατρέποντάς το σε μια ανεπανάληπτη καταγγελία του κοινωνικού παραλογισμού και της αυτοκαταστροφής" (Α. Δερμετζόγλου).

CARNIVAL OF SOULS (1962)

Η ιστορία μιας γυναίκας που μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα προσλαμβάνεται από μία εκκλησία για να παίζει το εκκλησιαστικό όργανο, προσπαθώντας ν' ανακτήσει την διασαλευθείσα ψυχική της ηρεμία, αποτελεί ένα cult χαμηλού προυπολογισμού φιλμ, που μαζί με το "Νight of the living dead" (ο Ρομέρο δεν έκρυψε ποτέ την βαθιά επιρροή που του άσκησε αυτό το φιλμ) στέκονται στις κορυφές της λίστας με τις πιο καλές ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν ποτέ.  

Η "αλλοιωμένη φωτογραφία", η μουσική που προέρχεται αποκλειστικά από εκκλησιαστικό όργανο, οι μυστήριες φιγούρες που παραμονεύουν παντού και η αινιγματική ψυχολογική κατάσταση της ηρωίδας, δημιουργούν μία απόκοσμη ατμόσφαιρα που εγγράφεται ανεξίτηλα στη μνήμη. Το μνημειώδες φινάλε σου παγώνει το αίμα, αποτελώντας πηγή έμπνευσης για διάσημα σύγχρονα θρίλερ. 

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΑ (All About Eve, 1950)

Από τις πιο σημαντικές ταινίες του Χόλιγουντ με θέμα τον κόσμο του θεάτρου και τις νευρώσεις των ηθοποιών. Η Μπέτι Ντέιβις είναι πολύ καλή στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ηλικιωμένης ηθοποιού του Μπρόντγουέϊ, που παραμερίζεται από τη νεαρή Εύα, η οποία είχε εμφανιστεί κάποτε στο καμαρίνι της ως θαυμάστρια. Ανυποψίαστη προσλαμβάνει τη φαινομενικά αθώα Εύα ως γραμματέα της και εκείνη αρχίζει μεθοδικά να υποσκάπτει την καριέρα της. Ο σεναριογράφος - σκηνοθέτης Μάνκιεβιτς αποκαλύπτει την πραγματική εικόνα των παρασκηνίων σε μια ταινία που προτάθηκε για 14 Όσκαρ (αριθμός ρεκόρ) και τελικά απέσπασε έξι, αλλά κανένα για την Ντέιβις που το άξιζε.

IF.... (1968)

Ένα αριστούργημα από τον "οργισμένο" Βρετανό σκηνοθέτη Lindsay Anderson, τον σημαντικότερο εκπρόσωπο του κινήματος του "Free cinema". Αν και από το 1963 και μετά, οι περισσότεροι σκηνοθέτες του κινήματος ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους, ο Λίντσει Άντερσον παρέμεινε στις επάλξεις της αμφισβήτησης και με την ταινία του "Εάν" (1968), βίαιο χρονικό μιας μαθητικής εξέγερσης στην καταπίεση των δασκάλων τους, προκάλεσε πολλές συζητήσεις και ώθησε το Free cinema, στα έσχατα όριά του. 

Γυρισμένη στην σημαδιακή χρονιά των γεγονότων του γαλλικού Μάη, η ταινία αναφέρεται στην καταπίεση, την ιεραρχία και την δομή της εξουσίας μιας κοινωνίας, που έρχεται σε αντίθεση με το ατομικό, ενστικτώδες αίσθημα της ελευθερίας. Πλάθει μια πολιτική και κοινωνική αλληγορία χρησιμοποιώντας μπρεχτικά τεχνάσματα, μια εναλλαγή χρώματος και ασπρόμαυρου και με μια σουρεαλιστική ελευθερία, ασκεί έξυπνη κριτική στο παραδοσιακά καταπιεστικό εκπαιδευτικό σύστημα της Αγγλίας, χωρίς όμως να ξεχάσει τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα του κινηματογράφου. 

Όπως λέει ο ίδιος: "Σήμερα η παραδοσιακή σύγκρουση του τύπου καπιταλισμός - κομμουνισμός, είναι τελείως ξεπερασμένη, το πραγματικό πρόβλημα ανάγεται στις σχέσεις του ατόμου με την τεχνολογικά οργανωμένη κοινωνία"

BLOW UP (1966)

Ο Ντέιβιντ Χέμινγκς, παίζει το ρόλο ενός φωτογράφου στην ελεύθερη κοινωνία του Λονδίνου της δεκαετίας του '60, ο οποίος αντιμετωπίζει τη δραματική πραγματικότητα όταν εμφανίζει μερικές φωτογραφίες που έχει τραβήξει στο πάρκο με θέμα δύο εραστές και που φαίνεται να καταγράφουν ένα φόνο. Οι προσπάθειές του να λύσει το μυστήριο, τον φέρνουν αντιμέτωπο με την απατηλή φύση της δικής του ζωής και έμμεσα της ζωής της γενιάς του. 

Είναι το πρώτο φιλμ του Αντονιόνι στην αγγλική γλώσσα και αποδείχτηκε το πιο επιτυχημένο φιλμ τέχνης που γυρίστηκε ποτέ, φέρνοντας τον σκηνοθέτη στο χώρο του εμπορικού σινεμά, καθώς το είδαν κυρίως χιλιάδες νέοι σε όλον τον κόσμο. Η ταινία χρησιμοποιεί το πλαίσιο ενός μυστηριώδους φόνου, με πινελιές σουρεαλισμού, ως όχημα για να εξετάσει τα φιλοσοφικά θέματα πάνω στην φύση της πραγματικότητας, της ψευδαίσθησης και της προσωπικής αντίληψης. 

Εμβληματική αναζήτηση πάνω στην αλήθεια και το ψέμα, το είναι και το φαίνεσθαι (για την πραγματικότητα που κατασκευάζεται, για το "είναι" που μπορεί να είναι και εναλλακτικό) την τρέλα του swinging London της εποχής και τον ίδιο τον κινηματογράφο, με πολλές αλληγορικές σκηνές και εικόνες (πιο διάσημη η τελευταία - δες βίντεο - για το νόημα της οποίας γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά).


ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΥ (Nosferatu, 1922)

Αυτό το εξπρεσιονιστικό αριστούργημα τρόμου του βωβού κινηματογράφου, που έχει επαινεθεί αμέτρητες φορές, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για κάθε ταινία Δράκουλα που ακολούθησε.Ο Μουρνάου δημιουργεί μία καταθλιπτική, τρομακτική ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας μια σειρά από εντυπωσιακές τοποθεσίες και σκηνικά, το παίξιμο του "τέρατος" ανατριχιάζει ακόμα και σήμερα, μια ταινία που επαινήθηκε ιδιαίτερα από τους σουρεαλιστές:  

" Απ'το αρκετά βαρετό μυθιστόρημα του Μπράμ Στόκερ, "Δράκουλας", ο Μουρνάου δημιούργησε τον πιο τρομερό εφιάλτη του κινηματογράφου. Στον πύργο των Καρπαθίων, στις αλέες όπου η δαιμονική άμαξα τρέχει να μας συναντήσει, όπου μακάβριες πομπές παρελαύνουν χωρίς τέλος, μας διαπερνούν τα ανατριχιάσματα του τρόμου. Μόλις ο Χούτερ διασχίσει τη γέφυρα, τα φαντάσματα έρχονται να τον συναντήσουν. Μας προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε κι αναγκαζόμαστε να υπακούσουμε. Αφού διασχίσουμε τη γέφυρα, θα δεχτούμε κατάστηθα τον παγερό αέρα που πνέει από την μεγάλη φωτιά του υπερπραγματικού" (Άδωνις Κύρου, ηγετική μορφή του σουρεαλιστικού κινήματος ).
 
Ένα καταπληκτικό ριμέικ του Βέρνερ Χέρτσογκ ("Νοσφεράτου, ο δράκουλας της νύχτας") βρήκε τον Κλάους Κίνσκι στο στοιχείο του και πολλές σκηνές παραπέμπουν κατευθείαν στην ταινία του Μουρνάου.

Ο ΠΟΡΤΟΦΟΛΑΣ (Pickpocket, 1959)

Με την ιστορία του Μισέλ, ενός αποξενωμένου νέου διανοούμενου που έχει ψύχωση με την κλοπή πορτοφολιών, αντιμετωπίζοντάς την κλοπή αρχικά ως ένα τρόπο για να βελτιώσει τα οικονομικά του αλλά σύντομα γίνεται αυτοσκοπός του και δημιουργική τέχνη, ο Μπρεσόν συνεχίζει και διευρύνει την μορφική εξέλιξη των προηγούμενων ταινιών του, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένα το όραμά του για έναν "καθαρό" (όπως έλεγε ο ίδιος) κινηματογράφο, ελλειπτικό, αφηγηματικά λιτό (στα όρια της αφαίρεσης) απαλλαγμένο από τις θεατρικές και λογοτεχνικές καταβολές του.

Γκρο πλάνα μεγάλης διάρκειας, εκφραστική και λιτή χρήση της μουσικής, επανάληψη στις καταστάσεις και τις τοποθεσίες (η κλοπή χρημάτων από τις τσέπες στους υπόγειους σταθμούς, το ανέβασμα της σκάλας που οδηγεί στο δωμάτιο του ήρωα, η συζήτηση γύρω από τη θεωρία περί της ηθικής ανωτερότητας στο καφενείο), που ενισχύουν το ρυθμικό μοντάζ και δίνουν μια ποιητική διάσταση στην ταινία και ένα τελετουργικό τόνο που είναι πιο φανερός από τις προηγούμενες ταινίες του. 

Η παρουσία ερασιτεχνών ηθοποιών (βασική επιλογή του σκηνοθέτη στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του), όπως και η δημιουργική αξιοποίηση του χώρου εκτός πεδίου (που θα επηρεάσει ευρύ φάσμα σκηνοθετών, κυρίως τους Αντονιόνι, Φασμπίντερ, Βέντερς, κ.α), δηλώνουν βροντερό παρών και σ'αυτήν του την ταινία.

Ο Λουί Μαλ (μεγάλος γάλλος σκηνοθέτης και συνεργάτης του Μπρεσσόν), μας δίνει τα κλειδιά για μία διαφορετική ερμηνευτική εκδοχή του φιλμικού κειμένου: Ο Μισέλ, είναι ο άνθρωπος (εσείς, εγώ...), ο αστυνομικός ο Θεός, ο αγαθιάρης φίλος του είναι ο φύλακας αγγελός του και η κοπέλα η Θεία Χάρη που την κερδίζει τελικά όσο πιο χαμηλά πέφτει ο ίδιος.

Ε.Τ. Ο ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ (E.T.: The Extra-Terrestrial, 1982)

Το σύγχρονο μαγικό παραμύθι του Σπίλμπεργκ, έγινε όχι μόνο από τις πιο εμπορικές ταινίες όλων των εποχών, αλλά κι ένα απαράμιλλο πολιτιστικό φαινόμενο, ανυψώνοντας την εμπορική τέχνη σε νέα επίπεδα και καθιερώνοντας έναν εξωγήινο με γουρλωτά μάτια ως την πιο δημοφιλή μορφή της δεκαετίας του '80 στην Αμερική. Μερικοί κριτικοί κατηγόρισαν το φιλμ για αδύνατο σενάριο, έλλειψη ουσιαστικού μηνύματος και μονοδιάστατους χαρακτήρες, αλλά παραμένει μια ιστορία μοναδικής αφήγησης που προκαλεί εξίσου το γέλιο και το δάκρυ. 

Ενισχυμένη από εξαιρετική μουσική και ειδικά εφέ (κέρδισε και τα δύο αντίστοιχα Όσκαρ), η ταινία είναι ένα τέλειο παραμύθι επιστημονικής φαντασίας που η δύναμή του βρίσκεται ακριβώς στην απλή δομή του, ευφραίνοντας τις καρδιές όσων το παρακολουθούν (μικρών και μεγάλων).

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ ΤΩΝ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΩΝ (Picnic at Hanging Rock, 1975)

Μία από τις λιγότερο γνωστές, αλλά από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες του σκηνοθέτη του "Κύκλου των χαμένων ποιητών" και του "The Truman show".Αποτέλεσε την εμπροσθοφυλακή του αυστραλιανού "Νέου Κύματος" και ανήκει στις τρεις ταινίες που γύρισε ο Αυστραλός σκηνοθέτης στην αρχή της καριέρας του, όταν ζούσε ακόμα στην Αυστραλία, πριν φύγει για το Χόλιγουντ. Σύμφωνα με την πλοκή, ένα σχολείο θηλέων κάνει πικ νιν στο μέρος που αναφέρει ο τίτλος, τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, το 1900. Στη διάρκεια ενός ποιητικού, όμορφου, ζεστού απογεύματος, στο οποίο, για ανεξήγητο λόγο, επικρατεί μια ατμόσφαιρα απειλής, τρία κορίτσια και η δασκάλα τους εξαφανίζονται. 

Το μυστήριο δεν λύνεται ποτέ, αλλά η ατμόσφαιρα της λυρικής ομορφιάς που καλύπτει την απειλή και την καταπιεσμένη σεξουαλική υστερία, παραμένει στη μνήμη, μαζί με το μαγευτικό μουσικό θέμα. Μια πολύ αινιγματική και μυστηριώδη ταινία με τεράστια υποβλητική δύναμη. Για κάποιους, το βασικό θέμα της είναι η αναδυόμενη σεξουαλικότητα (έτσι αφήνεται να εννοηθεί, ότι η εξαφάνιση των κοριτσιών σημαίνει την απομάκρυνσή τους από τη σεξουαλική καταπίεση και το πέρασμά τους στην ενηλικίωση). Για άλλους είναι η μυστικιστική δύναμη μιας γης, στην οποία ο πολιτισμός των λευκών είναι μία πρόσφατη και αδαής προσθήκη. 
 

ΓΛΥΚΙΑ ΖΩΗ (La dolce Vita, 1960)

Το πρώτο μεγάλο αριστούργημα του Φελίνι, καθρέφτης μιας κοινωνία και των ηθών της, μια ταινία που ξεσηκώνει, προκαλεί σκάνδαλό, γίνεται μύθος (στην ελληνική γλώσσα, ίσως και σε άλλες, ο τίτλος της έχει περάσει στην καθομιλουμένη για να σημάνει την τρυφηλή και έντονη νυχτερινή ζωή, όπως και το "παπαράτσι" από το επίθετο του ήρωα της ταινίας). Το "alter ego" του σκηνοθέτη και συχνός ερμηνευτής των έργων του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, παρουσιάζεται στις καλύτερες στιγμές του σαν κοσμικογράφος εφημερίδας με μεγάλες φιλοδοξίες που διασχίζει τη Ρώμη, αντιμετωπίζοντας με ταραχή και ανεκτικότητα τα έκλυτα ήθη και τους στόχους της μεσοαστικής τάξης. 

Ο Φελίνι δείχνει με απόλαυση τη διαφθορά της Ρώμης, ενώ παράλληλα εκφράζει την αποδοκιμασία του στο περιθώριο. Από την ταινία του αυτή, ο Φελίνι αρχίζει ν' αρνείται ολοένα και περισσότερο (ποτέ όμως ολοκληρωτικά) τις κλασικές δραματουργικές συμβάσεις του κινηματογράφου. Ενώ μέχρι εδώ, ο αφηγηματικός ιστός των ταινιών του αποτελούνταν από επεισόδια, που διατηρούσαν μια στενή αιτιοκρατική σχέση μεταξύ τους και τα πρόσωπα υπάκουαν σε μια προκαθορισμένη τυπολογία (όλα αυτά βασικά χαρακτηριστικά του κλασικού κινηματογράφου), από δω και πέρα, η δραματική πλοκή αρχίζει να γίνεται ισχνή (οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται, τα πρόσωπα περνούν από την οθόνη για να χαθούν στο βάθος της εικόνας), και η αφήγηση να ελευθερώνεται από τα δεσμά του ακαδημαισμού.


Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ (The Godson / Le samurai, 1967)

Ένας πληρωμένος δολοφόνος, πανέμορφος, γοητευτικός και μοναχικός, παγιδεύεται στις ίδιες του τις αρχές, όταν αποφασίζει ν'αγνοήσει το "συμβόλαιό" του για την εκτέλεση μιας τραγουδίστριας, στην οποία χρωστά ευγνωμοσύνη. Έντονα στυλιζαρισμένοι, υπνωτικοί ρυθμοί, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και οι γνωστές απόψεις του δημιουργού κυριαρχούν σ'αυτό το γαλλικό νεονουάρ αριστούργημα, που είναι έξοχα φωτογραφημένο. 

Ο Ζαν Πιέρ Μελβίλ είναι ο κορυφαίος ίσως στυλίστας του γαλλικού, "υπαρξιστικού" αστυνομικού φιλμ και του ευρωπαικού φιλμ νουάρ. Δεν είναι τυχαίο ότι σκηνοθέτες από τον Τζον Γου, τον Ταραντίνο, τον Γουόλτερ Χίλ μέχρι τον Τόμας Πολ Άντερσον δανείστηκαν από αυτήν την ταινία δεκάδες στοιχεία. Όλοι οι ήρωες του παλεύουν με τη μοίρα και παρά την τραχύτητα της ζωής τους, μας συγκινούν βαθιά με την πίστη τους σ'ένα ειδικό κώδικα τιμής και με την επίγνωση της τραγικής τους μοίρας και του υπαρξιακού τους αδιεξόδου.

Η ταινία ξεκινά μ'ένα απόσπασμα από τον Κώδικα Τιμής των σαμουράι, προαναγγέλοντας αυτό που θ'ακολουθήσει : "Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από τη μοναξιά του σαμουράι, εκτός από εκείνην της τίγρης, που ζει μέσα στη ζούγκλα...ίσως...".


ΕΞΑΨΗ (Body Heat, 1981)

Η αναγέννηση του φιλμ νουάρ στη δεκαετία του '80 και το σκηνοθετικό ντεπούτο του Λόρενς Κάσνταν (σεναριογράφου της "Αυτοκρατορίας αντεπιτίθεται" και των "Κυνηγών της χαμένης κιβωτού"), ενός από τους πιο ελπιδοφόρους σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς του αμερικάνικου κινηματογράφου. Το μαυρόασπρο κιαροσκούρο των νουάρ του '40 αντικαθίσταται από χρώμα και το σεξ δεν είναι πλέον υπαινιγμός, αλλά έκδηλο γεγονός.

Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του είδους σταθερά: η εχθρική πόλη, το καπνισμένο φως, ο άντρας - θύμα, η γυναίκα αράχνη (femme fatale), που δελεάζει τον αφελή και παγιδευμένο από τις σεξουαλικές του ορμές δικηγόρο και τον εμπλέκει σ'ένα φόνο.Αν και αρχικά η ταινία δίχασε τους κριτικούς, με τον καιρό επικράτησαν τα καλά σχόλια και αποτέλεσε το πρότυπο για άλλα ανάλογα εγχειρήματα [όπως το "Τέλειο έγκλημα" (1984) και η "Τελευταία αποπλάνηση" (1994)]. Πολύ καλές ερμηνείες και ανατρεπτική πλοκή.

ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΡΟΖΜΑΡΙ (Rosemary's Baby, 1968)

Από τις καλύτερες ταινίες τρόμου στην ιστορία του κινηματογράφου. Το μυστικό της ανατριχιαστικής πειστικότητας της ταινίας είναι η ατμόσφαιρα αμεσότητας που καταφέρνει να αναπτύξει και το διφορούμενο της πλοκής (η ηρωίδα φαντάζεται τα γεγονότα ή όντως είναι πραγματικά;). Ο τρόμος δεν εμφανίζεται σε κάποια ερημιά, ή σε κάποιο στοιχειωμένο πύργο, αλλά στην καρδιά της θεωρούμενης ως πιο πολιτισμένης πόλης του κόσμου, τη Νέα Υόρκη. 

Η ιστορία της ανύποπτης μέλλουσας μητέρας, που οδηγείται από το σύζυγό της και μια ομάδα σατανιστών στη γέννηση του Αντίχριστου, μοιάζει με μια τεράστια, κλειστοφοβική φιλμική παγίδα, ικανή να γεμίσει άγχος και το σημερινό θεατή. Πίσω από την ιστορία, σ'ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, μπορείτε να δείτε την ηλίθια υποταγή του σύγχρονου κόσμου στο κυνήγι της δύναμης. Οι ερμηνείες, τα σκηνικά και η σκηνοθεσία, είναι εκπληκτικά. 

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ (Zerkalo, 1975)

Ένας σαραντάχρονος που πάσχει από σοβαρή ασθένεια, λίγο πριν πεθάνει (το πουλί που πετάει υποδηλώνει τον θάνατό του), θυμάται το παρελθόν του. Πρώτα έρχεται στη μνήμη, η εικόνα της μητέρας του, που περιμένει μάταια τον πατέρα του. Ύστερα έρχεται η εικόνα της διαζευγμένης γυναίκας του και στο τέλος εμφανίζεται ο ίδιος σε παιδική ηλικία. 

Είναι η πιο προσωπική ταινία του Ταρκόφσκι, ακολουθεί την ελευθερία έκφρασης του ποιητικού λόγου, όπου ο χρόνος χάνει την προφάνειά του (παρελθόν και παρόν συγχωνεύονται με το μοντάζ σ'ένα οργανικό όλο ακολουθώντας της συνειρμική τροχιά της μνήμης του ήρωα), για να μιλήσει για την υπαρξιακή αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά και για την αιώνια Μητέρα - Ρωσία, που πάσχει από το γεγονός ότι δεν έχει "πατέρα". 

Ένας ύμνος επίσης σε όλες τις εκδοχές της Μάνας, στην φυσική μητέρα, στην Μητέρα - Φύση, στην Μητέρα - Πατρίδα. Φιλμ αγωνίας χωρίς απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει, δυσνόητο για τον απληροφόρητο θεατή, αλλά και απείρως γοητευτικό για όσους αφεθούν στη μαγεία της ελεύθερης αφήγησης του Ταρκόφσκι. Ένας ποταμός από υπέροχες εικόνες, που παρασύρουν και μαγεύουν, μια ταινία που απαιτεί "ειδικές" συνθήκες θέασης και συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση από τον θεατή.

2001, ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ (2001: A space Odyssey, 1968)

Βασισμένη σε διήγημα του συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας  Άρθουρ Κλαρκ, η ταινία εξερευνά τις πολύπλοκες σχέσεις ανάμεσα στην ανθρωπότητα και την τεχνολογία της. Ο Κιούμπρικ θυσιάζει επίτηδες την αφηγηματική σαφήνεια προς όφελος των οπτικών εντυπωσιασμών, εξηγώντας ότι "το πιο σημαντικό στοιχείο είναι η αίσθηση της εμπειρίας, όχι η ικανότητα έκφρασής της με λόγια". Αν ο "Πόλεμος των άστρων" παραμένει το αξεπέραστο παιχνίδι του διαστήματος, η "Οδύσσεια του διαστήματος" αποτελεί το απόλυτο κινηματογραφικό - φιλοσοφικό ορόσημο στο συσχετισμό του ανθρώπου με το υπερπέραν.

"Η ταινία κατέχει το σπάνιο προνόμιο, αρνούμενο τα πολλά λόγια, να υπνωτίζει με τις μακρόσυρτες σκηνές του ταξιδιού και την αντιστικτική χρήση της μουσικής των Στράους, Χατζατουριάν και Λιγκέτι, αλλά και να συνταράσσει με την οπτική πρωτοπορία του. Αυτός ο συνδυασμός όπερας και μπαλέτος του σύμπαντος, μαζί με το μονόλιθο, ορθώνονται μοναχικά." (περιοδικό ¨Σινεμά"). 

Εκτός όλων των άλλων, η ταινία είναι διάσημη και για την μεγαλύτερη χρονικά γέφυρα στην ιστορία του σινεμά με την χρήση του μοντάζ: Βλέπουμε τον πιθηκάνθρωπο να πετάει θριαμβευτικά το κόκαλο στον αέρα και στην αμέσως επόμενη εικόνα - χιλιάδες χρόνια μετά - το διαστημόπλοιο που αιωρείται νωχελικά στο διάστημα, να παίρνει την θέση του (πρώτο βίντεο)


ΣΟΛΑΡΙΣ (Solyaris, 1972)

Ο μεγάλος Ρώσος δημιουργός στηρίχτηκε στο βιβλίο του Πολωνού Στανισλάς Λεμ - ενός από τους μεγαλύτερους στοχαστές και ποιητές στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας - και δημιούργησε ένα αξεπέραστο αριστούργημα, που προεκτείνει κατά κάποιο τρόπο την προβληματική του "2001: H Οδύσσεια του διαστήματος". Όταν ο ψυχολόγος Κρις Κέλβιν, αναλαμβάνει να εκτιμήσει τη χρησιμότητα ενός διαστημικού σταθμού που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Σολάρις, έρχεται αντιμέτωπος με την παράξενη ιστορία του αστροναύτη Μπέρτον. 

Μερικά χρόνια πριν όταν υπήρχε η ελπίδα να αποκαλυφθούν τα μυστικά ενός διαφορετικού επιπέδου συνείδησης, που έκρυβε αυτός ο νέος κόσμος, τα πράγματα είχαν πάρει άσχημη τροπή. Ο Κρις αρχίζει την έρευνα βιώνοντας προσωπικά τις παράξενες ιδιότητες του Σολάρις, ο οποίος εισακούει τις μυστικές και ανέκφραστες δεήσεις των ανθρώπων, συλλαμβάνοντας την ακτινοβολία του εγκεφάλου τους και τις στέλνει πίσω σαν αντανάκλαση αλλά υλοποιημένες. 

Επιβλητικό, αργόσυρτο και τελετουργικό, με τεράστια πλάνα σεκάνς και μουσική του Μπαχ και Αρτέμιεφ, τον γνώριμο λυρισμό του Ταρκόφσκι και με βαθύτατο φιλοσοφικό στοχασμό. Το ριμέηκ του Σόντερμπεργκ το 2002 με τον Τζόρτζ Κλούνεϊ είναι πολύ καλό, δεν φτάνει όμως στο ύψος του πρωτότυπου. 

ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ (Repulsion, 1965)

Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Πολάνσκι και για πολλούς πιο τρομακτική και από το "Μωρό της Ρόζμαρι", όχι μόνο για το κλίμα σεξουαλικού πανικού που δημιουργεί (η ηρωίδα πάσχει από αγοραφοβία και απωθημένη σεξουαλικότητα), αλλά και λόγω της αριστοτεχνικής χρήσης του ήχου. Αρχικά είναι μεν ρεαλιστικός, αλλά έχει πάνω του κάτι το ακαθόριστα απειλητικό (οι ερωτικές κραυγές της Έλεν, ο ήχος του κομπρεσέρ). Στη συνέχεια όμως γίνεται τελείως εξώκοσμος και συντελεί αποφασιστικά στον τρόμο του θεατή.

Όπως και η φωτογραφία του Γκίλμπερτ Ταίυλορ, ο οποίος αρχικά χρησιμοποιεί ένα γλυκό και διάχυτο φωτισμό και στη συνέχεια παραμορφώνει την οπτική θέα, σκληραίνοντας ταυτόχρονα το κοντράστο (τις αντιθέσεις) του ασπρόμαυρου. Με την έντονη χρήση των ευρυγωνίων φακών καταφέρνει να μεταδώσει τις υποκειμενικές καταστάσεις του μυαλού της ηρωίδας, την οποία υποδύεται η Κατρίν Ντενέβ, σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της.

Ο ΕΝΟΙΚΟΣ (Le locataire / The Tenant, 1976)

Η απόρριψη του ατόμου από ένα απάνθρωπο περιβάλλον, απόρριψη που οδηγεί στην απομόνωση και στην τρέλα, μία ακριβής περιγραφή των ψυχολογικών σταδίων που οδηγούν στην σχιζοφρένεια, με υπέροχη και οδυνηρή κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένες σκηνές των σχιζοφρενικών φαντασιώσεων (παραμορφωτικοί φακοί, λήψεις από χαμηλά, σκληροί φωτισμοί, πρόσωπα-φιγούρες με υπερτονισμένο το χαρακτήρα τους) καθώς και η σκυθρωπή, βαριά και αγχωτική φωτογράφιση του Παρισιού, από τον κορυφαίο φωτογράφο του Μπέργκμαν Σβεν Νύγκβιστ.

Ο ΗΔΟΝΟΒΛΕΨΙΑΣ (Peeping Tom, 1960)

Ένα θαυμάσιο ψυχολογικό θρίλερ (με πολλές προεκτάσεις και επίπεδα ανάγνωσης), με ήρωα ένα βασανισμένο (από τον πατέρα του) παιδί, που μεγαλώνοντας σκοτώνει γυναίκες. Τα στοιχεία της ιστορίας παραμένουν εντυπωσιακά σε οποιαδήποτε εποχή: ο ψυχοπαθής που καταγράφει το φόβο των θυμάτων του καθώς αντιμετωπίζουν το θάνατο, η μέθοδος της δολοφονίας - με ένα στιλέτο κρυμμένο στον τρίποδα της φωτογραφικής μηχανής, η δουλειά του ψυχοπαθούς (φωτογράφος πορνογραφικών ενσταντανέ) και η ψυχολογική βία που ασκήθηκε πάνω του στα παιδικά του χρόνια, στη διάρκεια των πειραμάτων του πατέρα του. 

Η ταινία καταδικάστηκε από τον βρετανικό τύπο που βρήκε το θέμα αποκρουστικό και θάφτηκε μέχρι το 1979, όπου επανεμφανίστηκε χάρη στις προσπάθειες του Μάρτιν Σκορτσέζε, μέγα θαυμαστή της δουλειάς του Πάουλι.

Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (Night of the Living Dead, 1968)

Δυο αδέλφια , ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, επισκέφτονται τον τάφο της μητέρας τους. Ο αδελφός προσπαθεί να τρομάξει την αδελφή του προσποιούμενος ένα δαίμονα που την κυνηγά. Έτσι ξεκινά μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου του σινεμά, που ανέβασε τον πήχη για το είδος στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ανασύροντας την πλοκή από τις απαρχαιωμένες γοτθικές συμβάσεις του παρελθόντος στο παγερό, ανελέητο φως του παρόντος, και έκανε μόδα τη λέξη "ζόμπι" . 

Με την πραγματιστική, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη προσέγγισή της, αγγίζει τα προβλήματα που απασχόλησαν την Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του '60: πολιτική αναταραχή, ρατσισμός, διάλυση της πυρηνικής οικογένειας, ο φόβος για τον όχλο, κλπ. Μια μελέτη της αποκτήνωσης, που ανατρέπει του ιερούς αμερικανικούς θεσμούς: ένα αγγελικό ξανθό παιδί τρέφεται με το πτώμα της μητέρας του και η Εθνοφρουρά, που σπεύδει ν'αντιμετωπίσει τον κίνδυνο, σκοτώνει άθελά της τον μοναδικό σώφρονα ήρωα της ταινίας.

Τίποτε δεν είναι δεδομένο, το καλό δεν θριαμβεύει πάντα και το αίσθημα της ανησυχίας εκπέμπεται κατά κύματα. Η δράση απομονώνεται σε κάποια αμερικάνικη επαρχία, φέρνοντας τον τρόμο σε ένα οικείο, γήινο περιβάλλον συνηθισμένης γαλήνης. Το πεσιμιστικό φινάλε σου δίνει το τελειωτικό χτύπημα. 

ΟΔΟΣ ΜΑΛΧΟΛΑΝΤ (Mulholland Drive, 2001)

Μια νεαρή που μόλις έφτασε στο Λός Άντζελες με κρυφό όνειρο να γίνει ηθοποιός, ανακαλύπτει στο διαμέρισμά της μια κυνηγημένη κοπέλα, που πάσχει από αμνησία. Στην προσπάθειά της να την βοηθήσει, θα βυθιστεί σ'έναν κόσμο του παραδόξου, όπου οι ίδιες μορφές, αλλά με άλλες ταυτότητες, κινούνται σε παράλληλα σύμπαντα. Ποιός είναι το όνειρο ποιού; Ο γνώριμος και ίσως ο καλύτερος Λίντς, με το παραισθητικό και παράλογο, αλλά γοητευτικό και υποβλητικό σινεμά του. 

ΡΑΝ (Ran, 1985)

Το κορυφαίο αριστούργημα του Κουροσάβα, μία από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά, τιμημένη με το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών. Διασκευή του σαιξπηρικού "Βασιλιά Ληρ" στην Ιαπωνία του 16ου αιώνα. Ο Κουροσάβα κάνει τον Χιντετόρα/Ληρ ένα τραγικό πρόσωπο, διαφοροποιείται αισθητά όμως από τον Σαίξπηρ, όταν τον βάζει να τιμωρείται όχι μόνο για τη γεροντική απερισκεψία να μοιράσει στα τρία το φέουδό του, αλλά και για τα εγλήματα που διέπραξε ως ηγεμόνας (το τέλος της ταινίας τον βρίσκει στα ερείπια ενός έρημου πύργου, που ο ίδιος γκρέμισε, σκοτώνοντας τους κατόχους του). 

"Ραν" στα ιαπωνικά σημαίνει χάος και για πρώτη φορά βλέπουμε στον Κουροσάβα τα στοιχεία της φύσης να συμμετέχουν τόσο έντονα σ'ένα παιχνίδι μεταφυσικών συμπαραδηλώσεων: "όλη η ταινία έχει τη μορφή μιας θύελλας, μιας καταιγίδας που ξεσπά σ'ένα κόσμο όπου το πάθος για την εξουσία, την κατάκτηση και το μίσος της εκδίκησης καθιστούν τη Γη μια κόλαση ,ένα βασίλειο του χάους και της οδύνης" (Μ. Ακτσόγλου). 

Τα πάντα είναι ειδωμένα από ψηλά, από την οπτική του Ουρανού, όχι όμως αναγκαστικά από τη ματιά του θεού, μια και λίγο πριν το τέλος βλέπουμε έναν ήρωα να ουρλιάζει απελπισμένος: "Δεν υπάρχει πια ούτε θεός, ούτε Βούδας, αλλά είναι ο Ουρανός που κλαίει..." Ερμηνείες που αγγίζουν την τελειότητα, σκηνές μάχης κινηματογραφημένες σαν ένα μπαλέτο του θανάτου, άψογα καδραρίσματα. 

ΟΙ ΔΙΑΒΟΛΟΓΥΝΑΙΚΕΣ (Les diaboliques, 1955)

Ένα από τα καλύτερα και πλέον πεσιμιστικά φιλμ νουάρ στην ιστορία του σινεμά (γαλλικής παραγωγής). Για κάποιους είναι το καλύτερο όλων (λέγεται ότι ο Χίτσκοκ σκηνοθέτησε το "Ψυχώ" για να πάρει πίσω τον τίτλο του βασιλιά της αγωνίας από τον Κλουζό). Η εξαπατημένη αδύναμη σύζυγος και η μυστηριώδης αισθησιακή ερωμένη, δολοφονούν το σαδιστή διευθυντή ενός σχολείου, που είναι σύζυγος της πρώτης και εραστής της δεύτερης και ρίχνουν το πτώμα στη βρώμικη πισίνα. Όταν αδειάζουν την πισίνα το πτώμα λείπει... 

Οι συνεχείς ανατροπές στην πλοκή και η μουντή ατμόσφαιρά με τον πεσιμισμό και τον ζόφο που αναδύει (μέσω της κατάλληλης φωτογράφισης και της σωστής αξιοποίησης των ντεκόρ), συνθέτουν ένα μνημειώδη ογκόλιθο του σινεμά, που παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα. Έγινε ριμέικ από τον Τζερεμάια Τσέτσικ με την Σάρον Στόουν που δεν φθάνει όμως, ούτε σε απόσταση το πρωτότυπο. 

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ (From Here To Eternity, 1953)

Ο Μπαρτ Λάνγκαστερ ως λοχίας και η Ντέμπορα Κερ κυλιούνται στην άμμο, σε μια σκηνή πολύ τολμηρή για την εποχή της, στην προσαρμογή του μπέστ σέλερ του Τζέιμς Τζόουνς στην οθόνη, από τον Φρεντ Τσίνεμαν. Η εξαιρετική ερμηνεία απ'όλους τους ηθοποιούς και η ευρηματική σκηνοθεσία στην αντιμετώπιση των σεξουαλικών απωθημένων, χάρισε στην ταινία οκτώ Όσκαρ. 

Εκτός από τις ερωτικές περιπτύξεις στην άμμο, η τραχύτητα, οι αθυρόστομες συνομιλίες στο στρατώνα, η παρουσία εύκολων γυναικών, η επικέντρωση στη μοιχεία, την πορνεία, την διαφθορά και τα σαδιστικά καψόνια αποτέλεσαν σταθμό στον κινηματογράφο (αν και σήμερα ελάχιστα σοκάρουν).

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΒΕΡΝΤΟΥ (Monsieur Verdoux, 1947)

Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Τσάπλιν "η εξυπνότερη και πλέον εξαιρετική ταινία της καριέρα μου". Μια ταινία που τον μετέτρεψε σε στόχο της δεξιάς, εξ'αιτίας των προοδευτικών της θέσεων, κάτι που τον ανάγκασε με τον καιρό να εγκαταλείψει οριστικά την Αμερική (το 1952). Ο Βερντού, ένας αβρός γοητευτικός αστός, όταν η οικονομική ύφεση της εποχής του στερεί την δυνατότητα να κερδίσει τίμια το ψωμί του ως υπάλληλος τράπεζας, καταφεύγει στο αποδοτικό επάγγελμα του να παντρεύεται και να δολοφονεί πλούσιες χήρες. 

Όταν τελικά οδηγείται ενώπιον της δικαιοσύνης, η υπεράσπισή του βασίσεται στην καταγγελία ότι ενώ ο ιδιωτικός φόνος καταδικάζεται, οι δημόσιοι σκοτωμοί - με τη μορφή πολέμου - εξυμνούνται. "Ένας φόνος σε κάνει εγκληματία, εκατομμύρια φόνοι ήρωα. Τα νούμερα καθαγιάζουν" λέει σε κάποιο σημείο της ταινίας ο ήρωας. 

Ο ΧΡΥΣΟΘΗΡΑΣ (The Gold Rush, 1925)

Η δεύτερη ταινία του Τσάπλιν, για πολλούς η καλύτερή του, η ταινία που του εξασφάλισε την παγκόσμια αναγνώριση και αγάπη. Πρόκειται για μια συναισθηματική φάρσα που παρουσιάζει τις περιπέτειες ενός χρυσοθήρα που καταφέρνει να πετύχει φλέβα μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες και αποσπά γέλια και δάκρυα από το κοινό, στη διάρκεια της αντιπαράθεσής του με τα στοιχεία της φύσης. 

Η ταινία είναι γεμάτη από κλασικές σκηνές, όπως την πρώτη σκηνή που ο Σαρλό προσπαθεί να βαδίσει μέσα στο χιόνι, τη σκηνή που μαγειρεύει μια αρβύλα σαν κρέας και τα κορδόνια της σαν σπαγγέτι, όταν ψυχαγωγεί την αγαπημένη του στα όνειρά του με τον περίφημο χορό των πιρουνιών με τα ψωμάκια (ένα γκάγκ που είχει παρουσιαστεί σε προγενέστερες ταινίες, αλλά που ο Τσάπλιν παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο) και κυρίως, όταν ο Σαρλό ισορροπεί μαζί με το σπίτι του στο τέλος της χιονισμένης βουνοκορφής. Αν και οι προτιμήσεις του Τσάπλιν άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου, μέχρι το τέλος της ζωής του έλεγε ότι αυτήν είναι η ταινία στην οποία θα ήθελε να τον θυμάται ο κόσμος. 


ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ (Don't Look Now, 1973)

Από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Λίγο μετά τον πνιγμό της μικρής τους κόρης, ο συντηρητής έργων τέχνης Τζον Μπάξτερ και η γυναίκα του ταξιδεύουν στη Βενετία για να δουλέψουν σε μια παλιά εκκλησία και να μπορέσουν να ξεπεράσουν την τραυματική απώλεια του παιδιού τους. Αντίθετα απ'ότι περιμένουν, βρίσκουν στο δρόμο τους μια ανατριχιαστική πόλη γεμάτη έρημα κανάλια και εκκεντρικούς ανθρώπους. 

Ανάμεσά τους και δυο παράξενες ηλικιωμένες αδερφές, μία εκ' των οποίων είναι τυφλή και μέντιουμ και επιμένει ότι μπορεί να επικοινωνήσει με την νεκρή κόρη τους. Η σκηνή του φινάλε όπου βλέπουμε τον Τζον να τρέχει μέσα στα σοκάκια της Βενετίας καταδιώκοντας τη μυστηριώδη μορφή με το κόκκινο ρούχο, για την οποία πιστεύει ότι ανήκει στο φάντασμα του νεκρού παιδιού του, παραμένει μία από τις αξέχαστες σκηνές ανθολογίας του σινεμά. 

ΟΙ ΑΡΜΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΒΕΡΚΜΑΙΣΤΕΡ (werckmeister harmonies, 2000)

Με επιρροές από Ταρκόφσκι, Λιντς αλλά και μ' ένα δικό του ξεχωριστό ύφος, ο μοναχικός Bela Tarr υπογράφει εδώ ένα ακόμα μετα-αποκαλυπτικό αριστούργημα (διασκευή του μυθιστορήματος "Η μελαγχολία της αντίστασης" του Laszlo Krasznahorkai), πραγματευόμενος με τρόπο αδυσώπητο το θέμα της αναζήτησης της αρμονίας μέσα στο χάος, πλημμυρισμένο με συμβολισμούς, συγκεράζοντας το πολιτικό με το μεταφυσικό και δημιουργώντας μία πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα χάρη στα μεγάλα πλάνα - σεκάνς, την εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, το στυλιζάρισμα και την υποβλητική μουσική, σίγουρα όχι για όλα τα γούστα.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΚΥΝΗΓΟΣ (Manhunter, 1986)

Η υπόθεση επικεντρώνεται στον πράκτορα του FBI Γουίλιαμ Γκράχαμ, ο οποίος πείθεται να μην συνταξιοδοτηθεί προκειμένου να αξιοποιήσει το χάρισμά του να συνδέεται και να επικοινωνεί με το ψυχισμό των δολοφόνων. Από τα καλύτερα θρίλερ της δεκαετίας του '80, με πολύ καλές ερμηνείες, ατμοσφαιρική και στιλάτη σκηνοθεσία από τον Μάικλ Μαν (γνωστός εκείνο τον καιρό από την τηλεοπτική σειρά "Οι σκληροί του Μαϊάμι", σήμερα για μια σειρά αριστουργημάτων όπως το "Insider", "Ένταση" κ.α). Η ταινία βασίζεται στο μπεστ σέλερ του Τόμας Χάρις "Red dragon" και παρουσίασε για πρώτη φορά τον κανίβαλο ψυχίατρο Χάνιμπαλ Λέκτερ, πέντε χρόνια πριν από την ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς στο βραβευμένο με Όσκαρ "Η σιωπή των αμνών".
 

Ο ΝΟΝΟΣ (The Godfather)

Η τρίπτυχη ιστορία του "Νονού", είναι απλά και ξεκάθαρα η καλύτερη γκανγκστερική ταινία που έγινε ποτέ, μια προσαρμογή του μπεστ σέλερ του Μάριο Πούτζο, γύρω από τη Μαφία, που τιμήθηκε με πολλά Όσκαρ. Η ταινία εξετάζει με σαιξπηρικές φιλοδοξίες την φύση της εξουσίας και της διαφθοράς, στο μικρόκοσμο μιας αμερικάνικης οικογένειας ιταλικής καταγωγής. 

Δεν αποτέλεσε μόνο μία τεράστια οικονομική επιτυχία που επέτρεψε το Χόλιγουντ να ξαναβρεί προσωρινά την χαμένη του αίγλη, αλλά και μία έξοχη αλληγορία πάνω στην Αμερική των αρχών του '70, ένας στοχασμός πάνω στην κρίση των αξιών και τη διαβρωτική γοητεία της εξουσίας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης.


Αντανακλά όσο καμία άλλη ταινία καλύτερα , την κατάσταση και τις ανησυχίες της αμερικάνικης κοινωνίας την εποχή του Νίξον, μέσα απο ένα ολοφάνερο αλληγορικό μύθο, που όλοι είδαν σωστά σαν μια μεταφορική εικόνα της ίδιας της Αμερικής (η Μαφία είναι ένα σώμα οργανωμένο πάνω στο μοντέλο του σύγχρονου καπιταλισμού). Ακριβής σκηνοθεσία, εκφραστική φωτογραφία, συγκλονιστικές ερμηνείες (ιδίως απο τον Μάρλον Μπράντο) και η μυθική πλέον μουσική του Νίνο Ρότα.


ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ (It's a Wonderful Life, 1946)

Αν και το κοινό της εποχής την απέρριψε επειδή την θεώρησε παλαιομοδίτικη και αδιάντροπα συναισθηματική και συντηρητική, η ταινία κατάφερε να γίνει cult στη δεκαετία του '80 αφού αποσπάσματά της βλέπουμε συνεχώς σε διάφορες σύγχρονες ταινίες που θέλουν να κάνουν αναφορά στην καπρική πίστη στον άνθρωπο, ή το πνεύμα των Χριστουγέννων, ενώ μαγεύει τους σημερινούς θεατές όποτε προβάλλεται από την τηλεόραση (κυρίως την περίοδο των Χριστουγέννων). 

Ο Τζέιμς Στιούαρτ δίνει την καλύτερη ερμηνεία της ζωής του, στον ρόλο ενός 30χρονου ήρωα που σκέφτεται να αυτοκτονήσει, όταν όλα φαίνεται να πηγαίνουν στραβά και τελικά σώζεται από ένα ηλικιωμένο φύλακα - άγγελο, που τον κάνει να δει τις θετικές πλευρές της υπέροχης ζωής του.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΑ ( The big heat, 1953)

Μία πό τις πιο βίαιες ταινίες του Fritz Lang, πάνω στο μίσος το φόνο και την εκδίκηση, με τον Γκλεν Φορντ στο ρόλο ενός αστυνομικού που μετατρέπει σε προσωπική βεντέτα τον πόλεμό του εναντίον ενός γκάνγκστερ, όταν η γυναίκα του σκοτώνεται από έκρηξη στο παγιδευμένο αυτοκίνητό του. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει η φυσική βία μιας σκηνής, όπου ένας γκάνγκστερ ρίχνει ζεματιστό καφέ και παραμορφώνει το πρόσωπο της Γκλόρια Γκράχαμ. Ο χαρακτήρας του Γκλεν Φορντ αποτελεί έναν προάγγελο του Βρώμικου Χάρι, με την ουσιαστική πάντα διαφορά ότι οι ήρωες του Λάνγκ δεν μάχονται ποτέ στο όνομα της δικαιοσύνης, αλλά της προσωπικής τους δικαίωσης.

ΣΥΝΕΒΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ (It Happened One Night, 1934)

Η ταινία πρότυπο για τις "screwball" κωμωδίες (ένα είδος ρομαντικής κωμωδίας που άνθισε από τα μέσα της δεκαετίας του '30 ως τα τέλη της δεκαετίας του '40, με ήρωες που ανήκουν στα υψηλά κοινωνικά στρώματα αλλά γνωρίζουν τον έρωτα και την περιπέτεια της καθημερινότητας μέσα από παράδοξα ταιριάσματα). Ήταν η πρώτη ταινία στην ιστορία των Όσκαρ που απέσπασε τα πέντε σημαντικότερα βραβεία: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, και α' ανδρικού και γυναικείου ρόλου, μέχρι τη "Φωλιά του κούκου" το 1975, που τα κατάφερε εξίσου καλά. 

Η δυστυχής πλούσια κληρονόμος και ο χαρούμενος φτωχός ρεπόρτερ που γίνονται ζευγάρι, άγγιξαν με την ιστορία τους μια ευαίσθητη χορδή στο κοινό της εποχής, το οποίο βίωνε το οικονομικό κράχ. Η ταινία διαθέτει έξυπνο σενάριο και εξαιρετικό ρυθμό από τον σκηνοθέτη Φράνκ Κάπρα.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ (Deadly is the female - Gun crazy, 1950)

Το πρωτότυπο του γνωστού "Μπόνι και Κλάϊντ". Ανοίγει με φλας - μπακ, κυρίως από την οπτική γωνία του αντιήρωα, παρουσιάζοντας την ψύχωση που είχε στην παιδική του ηλικία για τα όπλα. Μολονότι γυρίστηκε πολύ γρήγορα (ή ακριβώς γι'αυτό το λόγο), η ταινία διαθέτει τολμηρή σκηνοθεσία, ιδίως στη σκηνή της ληστείας, ένα υπέροχο μονοπλάνο, που κινηματογραφήθηκε μέσα από το αυτοκίνητο: η κάμερα ξεκινά από το πίσω κάθισμα, με τον Μπάρτ και την Άνι να μιλούν νευρικά στο μπροστινό μέρος. Όταν ο Μπαρτ μπαίνει στην τράπεζα, η κάμερα μετακινείται για να δείξει την Άνι που προσελκύει την προσοχή ενός καχύπτοτου αστυνομικού και γυρίζει στο πίσω κάθισμα όταν το ζευγάρι το σκάει (δες βίντεο). Η ταινία επηρέασε ιδιαιτέρως τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ στην ταινία του "Με κομμένη την ανάσα".





ΧΑΜΕΝΟΣ ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ (Lost Horizon, 1937)

Ενας διπλωμάτης απαγάγεται μαζί με τους επιβάτες ενός αεροπλάνου και οδηγείται σε μια απομονωμένη χώρα στις κορυφές του Θιβέτ, που έχει καταφέρει να ζει σε πλήρη αρμονία και ειρήνη (η ζωή των κατοίκων κρατάει εκατοντάδες χρόνια, χρήμα δεν κυκλοφορεί, όλα τα αγαθά είναι σε αφθονία, υπέροχα έργα τέχνης κοσμούν την πόλη και τα κτίρια). 


Ο ιδεαλιστής του αμερικάνικου κινηματογράφου Φράνκ Κάπρα απεκδύεται εδώ κάθε ιδεολογικό και αισθητικό του ενδοιασμό (και επιταγή) και με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο μας παραδίδει το βαθύτερο όραμά του για τον κόσμο, μία θαυμάσια ουτοπία, που τροφοδοτεί με ελπίδα τις καρδιές μας και στέκει ως φωτεινός οδοδείκτης - πρόκληση - για τις κουρασμένες κοινωνίες μας.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΕΚΥΨΕ ΠΟΤΕ (the gauntlet, 1977)

Μία πόρνη είναι βασικός μάρτυρας δίκης και ο Κλιντ Ίστγουντ θα πρέπει να την προστατέψει κόντρα σ'όσους υψηλά ιστάμενους έχουν συμφέρον από τον θάνατό της.

Πολιτικό θρίλερ καταδίωξης με ήρωα έναν μοναχικό και αθυρόστομο αστυνομικό, που μέσα του όμως διαφυλλάτει έναν ισχυρό κώδικα ηθικής (σε αντίθεση με τους υποκριτικά ευγενικούς και καθωσπρέπει "άλλους" - που μέσα τους υπάρχει μόνο το προσωπικό συμφέρον), σκηνοθετημένο με αποτελεσματικότητα και έμπνευση από τον Ίστγουντ (η στιγμή που το λεωφορείο μπαίνει στην πόλη - δες βίντεο - θυμίζει σκηνή "επιστημονικής φαντασίας" ανυψώνοντας έτσι αισθητικά την ταινία σε άλλες διαστάσεις εντυπώσεων).

ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ (The Warriors, 1979)

Οι "Warriors", συμμορία της Νέας Υόρκης κατηγορείται αδίκως από τις άλλες συμμορίες ότι δολοφόνησε τον "μεγάλο αρχηγό" Σάϊρους και γι'αυτό προσπαθούν να την εξοντώσουν.

"Ποιητική, στυλιζαρισμένη και αρκούντως ονειρική κινηματογράφηση της νεουορκέζικης νύχτας, αυτήν η ανορθόδοξη διασκευή της "Κύρου αναβάσεως" του Ξενοφώντα, περνά μέσα από χαρακτήρες που έχουν πειστεί ότι η επιβίωση του "εγώ" περνά μέσα από την ενδυνάμωση του "εμείς". Εξαίρετο ροκ στυλ, η πόλυ ως οχυρό, το σινεμά βγαλμένο θαρρείς κατευθείαν από τις σελίδες του πιο ενήλικου κόμικ. Μια κοινωνική αλληγορία που τροφοδοτεί διαρκώς με αναφορές τη μοντέρνα αστική κινηματογραφία" (Μάρκος Φράγκος, περιοδικό "Σινεμά").

ΦΑΡΓΚΟ (Fargo, 1996)

Ένας χρεοκοπημένος πωλητής αυτοκινήτων ζητά από δύο κακοποιούς να απάγουν τη σύζυγό του, έχοντας κατά νου να πληρώσει ένα μικρό ποσό από τα υπέρογκα λύτρα που ο ίδιος θα εισπράξει από τον πλούσιο πεθερό του. Όμως ένα τυχαίο γεγονός φέρνει την καταστροφή.

Μια αληθινή ιστορία που δίνει την αφορμή στους αδελφούς Κοέν να επιδοθούν σε μια θαυμάσια κοινωνιολογική και χαρακτηρολογική μελέτη (για την αμερικάνικη επαρχία και τους ανθρώπους της), χτίζοντας έτσι την πιο "ρεαλιστική" ταινία της φιλμογραφίας τους (μαζί με το "Blood Simple"). Δανειζόμενοι την φόρμα του αστυνομικού θρίλερ σχολιάζουν για μία ακόμη φορά με ειρωνική διαβρωτική ματιά - διανθισμένη με το γνώριμο μαύρο χιούμορ τους - την διαστρέβλωση του αμερικάνικου ονείρου και το πως αυτήν η διαστρέβλωση έχει διαποτίσει τις συνειδήσεις ακόμα και των φαινομενικά αγνών ανθρώπων (αυτών που ζουν στις απομονωμένες επαρχιακές πόλεις), προσφέροντάς μας, ένα ακόμα αριστούργημα.


Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ (The man who wasn't there, 2001)

Ο Εντ Κρέιν, μπαρμπέρης στην Καλιφόρνια του 1949, αποπειράται να εκβιάσει τον εραστή της γυναίκας του, τον οποίο και δολοφονεί ύστερα από μία διένεξη. Η αστυνομία όμως συλλαμβάνει ως ύποπτη για το φόνο τη γυναίκα του Κρέιν, ο οποίος βλέπει σύντομα την ζωή του να τυλίγεται μέσα σ'έναν φαύλο κύκλο.
 
Μία ακόμα έξοχη ταινία των αδελφών Κοέν, ένα πρωτότυπο φιλμ νουάρ με υποβλητική ασπρόμαυρη φωτογραφία, μαύρο χιούμορ, εγκεφαλική και "αποστασιοποιημένη" σκηνοθεσία που μεταδίδει την απορία και την αποξένωση του κεντρικού της ήρωα (πολύ καλός ο Μπίλι Μπόμπ Θόρντον, όπως πάντα γνήσια κινηματογραφικός στην ερμηνεία του), μια αλληγορία του παραλόγου που κάποιους ίσως αφήσει αδιάφορους με την "ψυχρότητα", την υποδόρια απελπισία και μοναχικότητα που εκρύνει ασταμάτητα, αλλά που κάποιοι άλλοι σίγουρα θα την λατρέψουν (ανάμεσά τους κι εγώ).

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΡΧΙΖΕΙ (All That Jazz,1979)

Θεωρείται το καλύτερο μιούζικαλ στην ιστορία του σινεμά - η αμερικάνικη εκδοχή του "Οκτώμιση" - μαζί μετο "Καμπαρέ" και δικαίως απέσπασε τέσσερα Όσκαρ. Ένα φανταστικό αυτοβιογραφικό μιούζικαλ με βασικό ήρωα έναν χορογράφο και σκηνοθέτη τον Τζόι Γκίντεον, το alter ego του σκηνοθέτη Μπομπ Φόσι, ο οποίος υπό την σκιά του επικείμενου θανάτου του, επιδίδεται σ'έναν απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής του, των επαγγελματικών επιτυχιών, αλλά και των προσωπικών του αποτυχιών. 

"Είναι μια ανανέωση του μιούζικαλ από τις ρίζες του: όχι πια τέρψη οφθαλμών και συγκίνηση της καρδιάς, αλλά ξέσκισμα της ψυχής, κατακρεούργηση των σπλάχνων. Η αγωνιακή προσπάθεια του καλλιτέχνη να ξεπεράσει το εφήμερο του ανθρώπου, να είναι δημιουργός, Θεός, νικητής του θανάτου, σπαράζοντας τον ίδιο του τον εαυτό. Εκφρασμένη σε χορογραφίες που εναλλάσσονται με επεισόδια ζωής-βιώματα και γίνονται η καλλιτεχνική τους μετουσίωση. Το μοντάζ καταπλήσσει, κυριαρχώντας και δαμάζοντας τα ετερόκλητα στοιχεία.Είναι επίμονο, πολύμοχθο και βασανισμένο, φτάνοντας ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, την εκθαμβωτική τελειότητα" (Α. Μοσχοβάκης).
 

KING KONG (2005)

Το "Κινγκ Κόνγκ" ολοκλήρωσε την τριλογία των τεράτων (οι άλλοι δύο ήταν ο "Δράκουλας" και ο "Φράνκενστάιν"), της χρυσής εποχής του φανταστικού σινεμά (δεκαετία του '30). Ο Κινγκ Κονγκ αποτέλεσε το πρότυπο όλων των ταινιών με γιγαντόμορφες απειλές αλλά και με φονικά ζώα, δύο υποκατηγορίες του φανταστικού τόσο μεγάλες, ώστε κάνουν σήμερα ακόμα και τον Κόνγκ να μοιάζει πιθηκάκι. Όμως δεν συγκινούμαστε λιγότερο από το κοινό του '30 βλέποντας αυτήν την εκδοχή του μύθου της "Πεντάμορφης και του τέρατος", σχετικά με την ανεκπλήρωτη αγάπη. 

Ένας αληθινός θρίαμβος της διήγησης και των οπτικών εφέ. Η ταινία βρίθει ψυχαναλυτικών αναφορών και οι σουρεαλιστές την χαρακτήρισαν αριστουργηματική, αφού είδαν στον Κόνγκ τον εκφραστή της πιο σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Η τελική σκηνή στην κορυφή του Empire State Building (δεύτερο βίντεο) μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη μας, όπως βεβαίως και το βαθύ ουρλιαχτό πόνου του Κόνγκ, για το χαμένο αντικείμενο του πόθου του. Και ας μην ξεχνάμε, "το τέρας δεν το σκότωσαν τα αεροπλάνα, αλλά η ομορφιά"(εδώ δύο αποσπάσματα από την νεότερη εκδοχή του μύθου με σκηνοθέτη τον Peter Jackson).


ΠΥΡΕΤΟΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ (Saturday Night Fever, 1977)

Το φιλμ που εκτόξευσε τον Τζον Τραβόλτα στο στερέωμα των σταρ, δημιούργησε μια γενιά από κλώνους και καθιέρωσε την αστραφτερή αυτή μόδα στα τέλη της δεκαετίας του '70: ρυθμός - ταχύτητα ζωής - πολλών οκτανίων, στον κόσμο των εφήβων του Μπρούκλιν. Ο Τραβόλτα, στον πρώτο πρωταγωνιστικό του ρόλο, είναι χαρισματικός στο ρόλο του ιταλικής καταγωγής Τόνι Μανέρο, ενός νέου, που η βαρετή, αδιέξοδη ύπαρξή του και η άθλια ζωή του στο σπίτι γίνονται ανεκτές μόνο επειδή τα Σαββατόβραδα ανεβαίνει στην πίστα και χορεύει με όλη του την ψυχή. 

Σταράτοι διάλογοι, ρεαλιστική φωτογραφία, αστραφτερά κοστούμια και χορευτικές επιτυχίες των Bee Gees, που έγιναν ο εθνικός ύμνος μιας γενιάς, συλλαμβάνοντας απόλυτα την απογοήτευση της καθημερινής ζωής και την έξαψη των Σαββατόβραδων. Η διορατική σκηνοθεσία του Τζον Μπάνταμ παντρεύει ένα αριθμό ειδών - ρομάντζο, χορό, κοινωνικό δράμα - και εξασφαλίζει μια μοναδική εικόνα της κολτούρας των νέων στα τέλη της δεκαετίας του '70. Η επιτυχία της ταινίας οδήγησε στη συνέχεια στο "Πυρετός τα μεσάνυχτα" (1983) και σε πολλές απομιμήσεις, καμία ωστόσο δεν κατάφερε να πλησιάσει το πρωτότυπο.

ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ (A Clockwork Orange, 1971)

Η πιο αμφιλεγόμενη ταινία του Κιούμπρικ, που γυρίστηκε το 1971, αποσύρθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο για σχεδόν τριάντα χρόνια (την απέσυρε ο σκηνοθέτης, διότι φοβήθηκε ότι θα λογοκριθεί, λόγω των κρουσμάτων βίας που έριχναν την ευθύνη στην επιρροή της ταινίας). Επανήλθε τυλιγμένη στο μύθο της, λίγο μετά το θάνατό του. Ήρωας του φιλμ ο Άλεξ, αρχηγός μιας συμμορίας που σκοτώνει το χρόνο της ανάμεσα σε ληστείες, βιασμούς, συλλαμβάνεται για φόνο και σε διάστημα δύο χρόνων θεραπεύεται από την εμμονή του στη βία, κλεισμένος σε μια φυλακή της "κρατικής μηχανής". 

Η κυβέρνηση έχει πετύχει το σκοπό της, ο Άλεξ όμως είναι πιο "χρήσιμος" στο κοινωνικό σύνολο, με την επιθετική, εγκληματική συμπεριφορά του, που πρέπει να αποκατασταθεί. Πρόκειται για μια επιθετική σάτιρα με την οποία ο σκηνοθέτης επικρίνει το κοινωνικό σύστημα, που ενώ δείχνει να εναντιώνεται στη βία, το ίδιο λειτουργεί με τη βία. Η δύναμη όμως της ταινίας βρίσκεται στην δεξιοτεχνική, γεμάτη έμπνευση και εκφραστικότητα σκηνοθεσία του Κιούμπρικ: 

Έντονη χρήση ευρυγώνιων φακών που δημιουργούν ένα γκροτέσκο θέαμα με την παραμόρφωση που προκαλούν (ιδίως στα γκρο - πλάνα), συμβολική χρήση χρωμάτων (με τα ζεστά χρώματα του κόκκινου και του πορτοκαλί στο πρώτο μισό και τις παγερές αποχρώσεις του μπλε και γκρίζου στο υπόλοιπο), ηχητική μπάντα σε υψηλές εντάσεις (ο σκηνοθέτης ήθελε η ένταση του ήχου να είναι υψηλή ώστε να ενοχληθούν οι θεατές), στυλιζαρισμένες ερμηνείες.

ΤΑ 39 ΣΚΑΛΟΠΑΤΙΑ (The 39 steps, 1935)

Η καλύτερη ταινία της αγγλικής περιόδου του Χίτσκοκ, μαζί ίσως με την "Εξαφάνιση της κυρίας" (1938). Εδώ φανερώνεται το ταλέντο του μεγάλου σκηνοθέτη, που αναπτύσσει με καταιγιστικό ρυθμό ένα θρίλερ κατασκοπίας γεμάτο πνεύμα, δολοπλοκίες, τρομακτικά απρόοπτα και συγκλονιστικές σκηνές αγωνίας. Ο Χίτσκοκ διασκέδασε πολύ βάζοντας τους δυο ηθοποιούς να παίξουν σε ένα μεγάλο μέρος της ταινίας δεμένοι με χειροπέδες, πρωτοποριακό στοιχείο στην εποχή του, που από τότε πολλοί έχουν αντιγράψει ή δανειστεί.

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (The Third Man, 1949)

Μία από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά, σε σενάριο του Γκράχαμ Γκριν, με πολύ ευρηματική σκηνοθεσία, υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία και μουσική, παραδειγματική αξιοποίηση των φυσικών ντεκόρ (η Βιέννη) για την δημιουργία ατμόσφαιρας και αξέχαστες ερμηνείες από ένα σύνολο εξαιρετικά ταλαντούχων ηθοποιών (ανάμεσά τους ο Όρσον Ουέλς που δημιουργεί ένα κλασικό πρότυπο κακοποιού). 

Ένα θαυμάσιο μίγμα πολιτικού θρίλερ, περίεργου ρομάντζου, γοτθικού μυστηρίου και φιλμ - νουάρ, με αρκετές αξέχαστες στιγμές, όπως αυτή που ο Κότεν καθοδηγείται στη Βιέννη από ένα βρέφος με αγγελικό πρόσωπο, το μοχθηρό χαμόγελο του Ουέλς στο σκοτεινό κατώφλι, τα δάχτυλα που προβάλλουν από τη σχάρα του υπονόμου και η τελευταία σκηνή όπου ο Κότεν περιμένει στο μονοπάτι του νεκροταφείου, μια σκηνή που ανέτρεψε όλες τις προσδοκίες του κοινού για ένα ευχάριστο τέλος (δεύτερο βίντεο)


Ο ΜΑΓΟΣ ΤΟΥ ΟΖ (The Wizard of Oz, 1939)

Βασισμένη στο δημοφιλές παιδικό μυθιστόρημα "Ο μάγος του Οζ" του Φράνκ Μπάουν, αυτή η κλασική ταινία είναι ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά παραμύθια και συγχρόνως ένα υπεροχο μιούζικαλ, που έγινε αγαπητό κυρίως από τις επόμενες γενιές, μέσω των ετήσιων χριστουγεννιάτικων τηλεοπτικών προβολών. Αν κα το βιβλίο γυρίστηκε σε ταινία το 1925 και αργότερα το 1978, αυτή είναι η μόνη βερσιόν που έμεινε κλασική. Βασικοί πόλοι έλξης είναι το θαυμάσιο Τεχνικολόρ στις σκηνές των ονείρων, τα εντυπωσιακά σκηνικά, η υπέροχη μουσική και η θρυλική διανομή των ρόλων.


Η ΘΗΛΕΙΑ (The Rope, 1948)

Η πρώτη έγχρωμη ταινία του Χίτσκοκ, που πέρασε στην ιστορία διότι είναι εξ'ολοκλήρου γυρισμένη μ'ένα μόνο πλάνο σεκάνς! (αν και κάθε δέκα λεπτά θα έπρεπε η κάμερα να σταματά την λήψη για να αλλάξει το φιλμ). Πρόκειται για την διασκευή ενός θεατρικού έργου, η δράση του οποίου όχι μόνο διεξάγεται σε ένα και μοναδικό χώρο, αλλά ταυτίζεται και με τον πραγματικό χρόνο της ταινίας, διαρκεί δηλαδή και κείνος 80 λεπτά. Η ταινία είναι συνδυασμός ψυχολογικού δράματος με νιτσεϊκές αναφορές και μαύρης κωμωδίας με σαφείς ομοφυλοφιλικούς υπαινιγμούς.

ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ (Out of the Past, 1947)

Ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες ταινιών του φανταστικού, με βαθιά λυρικό ρομαντικό και υποβλητικό ύφος, υπογράφει εδώ ένα κορυφαίο φιλμ - νουάρ, πάνω στο αδυσώπυτο της μοίρας, την αδυναμία του ατόμου να ξεφύγει από τα δεσμά του παρελθόντος και να ορίσει εκ νέου την τύχη του. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι εκπληκτικές και η ατμόσφαιρα εξόχως υποβλητική. Το 1984 ο Τέϊλορ Χάκφορντ επιχείρησε να κάνει ένα σύγχρονο ριμέηκ ("Έρωτας δίχως Αύριο"), χωρίς όμως να φθάσει την ποιότητα του πρωτότυπου.

ΦΡΑΝΚΕΣΤΑΙΝ (Frankenstein, 1931)

Η πιο διάσημη ταινία τρόμου όλων των εποχών, ο "Φρανκενστάϊν" είναι επίσης ένας από τους καλύτερους μύθους φαντασίας του κινηματογράφου. Η εντυπωσιακή ερμηνεία του Καρλόφ ως συμπαθητικού τέρατος, μετατρέπει την τρομακτική ιστορία σε ποίηση και αποδίδει άψογα τη μεταμόρφωσή του από αθώο πλάσμα σε μηχανή που σκοτώνει. Με σαφείς επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και ειδικότερα από το "Γκόλεμ" (1922), με σπουδαία δουλειά στο μακιγιάζ και με μερικές εκπληκτικές σκηνές, ο "Φρανκενστάιν¨του Τζέιμς Γουέιλ, παραμένει ο θεμέλιος λίθος των ταινιών τρόμου.