Το πρώτο μεγάλο αριστούργημα του Φελίνι, καθρέφτης μιας κοινωνία και των ηθών της, μια ταινία που ξεσηκώνει, προκαλεί σκάνδαλό, γίνεται μύθος (στην ελληνική γλώσσα, ίσως και σε άλλες, ο τίτλος της έχει περάσει στην καθομιλουμένη για να σημάνει την τρυφηλή και έντονη νυχτερινή ζωή, όπως και το "παπαράτσι" από το επίθετο του ήρωα της ταινίας). Το "alter ego" του σκηνοθέτη και συχνός ερμηνευτής των έργων του Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, παρουσιάζεται στις καλύτερες στιγμές του σαν κοσμικογράφος εφημερίδας με μεγάλες φιλοδοξίες που διασχίζει τη Ρώμη, αντιμετωπίζοντας με ταραχή και ανεκτικότητα τα έκλυτα ήθη και τους στόχους της μεσοαστικής τάξης.
Ο Φελίνι δείχνει με απόλαυση τη διαφθορά της Ρώμης, ενώ παράλληλα εκφράζει την αποδοκιμασία του στο περιθώριο. Από την ταινία του αυτή, ο Φελίνι αρχίζει ν' αρνείται ολοένα και περισσότερο (ποτέ όμως ολοκληρωτικά) τις κλασικές δραματουργικές συμβάσεις του κινηματογράφου. Ενώ μέχρι εδώ, ο αφηγηματικός ιστός των ταινιών του αποτελούνταν από επεισόδια, που διατηρούσαν μια στενή αιτιοκρατική σχέση μεταξύ τους και τα πρόσωπα υπάκουαν σε μια προκαθορισμένη τυπολογία (όλα αυτά βασικά χαρακτηριστικά του κλασικού κινηματογράφου), από δω και πέρα, η δραματική πλοκή αρχίζει να γίνεται ισχνή (οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται, τα πρόσωπα περνούν από την οθόνη για να χαθούν στο βάθος της εικόνας), και η αφήγηση να ελευθερώνεται από τα δεσμά του ακαδημαισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου