Με την ιστορία του Μισέλ, ενός αποξενωμένου νέου διανοούμενου που έχει ψύχωση με την κλοπή πορτοφολιών, αντιμετωπίζοντάς την κλοπή αρχικά ως ένα τρόπο για να βελτιώσει τα οικονομικά του αλλά σύντομα γίνεται αυτοσκοπός του και δημιουργική τέχνη, ο Μπρεσόν συνεχίζει και διευρύνει την μορφική εξέλιξη των προηγούμενων ταινιών του, παρουσιάζοντας ολοκληρωμένα το όραμά του για έναν "καθαρό" (όπως έλεγε ο ίδιος) κινηματογράφο, ελλειπτικό, αφηγηματικά λιτό (στα όρια της αφαίρεσης) απαλλαγμένο από τις θεατρικές και λογοτεχνικές καταβολές του.
Γκρο πλάνα μεγάλης διάρκειας, εκφραστική και λιτή χρήση της μουσικής, επανάληψη στις καταστάσεις και τις τοποθεσίες (η κλοπή χρημάτων από τις τσέπες στους υπόγειους σταθμούς, το ανέβασμα της σκάλας που οδηγεί στο δωμάτιο του ήρωα, η συζήτηση γύρω από τη θεωρία περί της ηθικής ανωτερότητας στο καφενείο), που ενισχύουν το ρυθμικό μοντάζ και δίνουν μια ποιητική διάσταση στην ταινία και ένα τελετουργικό τόνο που είναι πιο φανερός από τις προηγούμενες ταινίες του.
Γκρο πλάνα μεγάλης διάρκειας, εκφραστική και λιτή χρήση της μουσικής, επανάληψη στις καταστάσεις και τις τοποθεσίες (η κλοπή χρημάτων από τις τσέπες στους υπόγειους σταθμούς, το ανέβασμα της σκάλας που οδηγεί στο δωμάτιο του ήρωα, η συζήτηση γύρω από τη θεωρία περί της ηθικής ανωτερότητας στο καφενείο), που ενισχύουν το ρυθμικό μοντάζ και δίνουν μια ποιητική διάσταση στην ταινία και ένα τελετουργικό τόνο που είναι πιο φανερός από τις προηγούμενες ταινίες του.
Η παρουσία ερασιτεχνών ηθοποιών (βασική επιλογή του σκηνοθέτη στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του), όπως και η δημιουργική αξιοποίηση του χώρου εκτός πεδίου (που θα επηρεάσει ευρύ φάσμα σκηνοθετών, κυρίως τους Αντονιόνι, Φασμπίντερ, Βέντερς, κ.α), δηλώνουν βροντερό παρών και σ'αυτήν του την ταινία.
Ο Λουί Μαλ (μεγάλος γάλλος σκηνοθέτης και συνεργάτης του Μπρεσσόν), μας δίνει τα κλειδιά για μία διαφορετική ερμηνευτική εκδοχή του φιλμικού κειμένου: Ο Μισέλ, είναι ο άνθρωπος (εσείς, εγώ...), ο αστυνομικός ο Θεός, ο αγαθιάρης φίλος του είναι ο φύλακας αγγελός του και η κοπέλα η Θεία Χάρη που την κερδίζει τελικά όσο πιο χαμηλά πέφτει ο ίδιος.
Ο Λουί Μαλ (μεγάλος γάλλος σκηνοθέτης και συνεργάτης του Μπρεσσόν), μας δίνει τα κλειδιά για μία διαφορετική ερμηνευτική εκδοχή του φιλμικού κειμένου: Ο Μισέλ, είναι ο άνθρωπος (εσείς, εγώ...), ο αστυνομικός ο Θεός, ο αγαθιάρης φίλος του είναι ο φύλακας αγγελός του και η κοπέλα η Θεία Χάρη που την κερδίζει τελικά όσο πιο χαμηλά πέφτει ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου