Θεωρείται το καλύτερο μιούζικαλ στην ιστορία του σινεμά - η αμερικάνικη εκδοχή του "Οκτώμιση" - μαζί μετο "Καμπαρέ" και δικαίως απέσπασε τέσσερα Όσκαρ. Ένα φανταστικό αυτοβιογραφικό μιούζικαλ με βασικό ήρωα έναν χορογράφο και σκηνοθέτη τον Τζόι Γκίντεον, το alter ego του σκηνοθέτη Μπομπ Φόσι, ο οποίος υπό την σκιά του επικείμενου θανάτου του, επιδίδεται σ'έναν απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής του, των επαγγελματικών επιτυχιών, αλλά και των προσωπικών του αποτυχιών.
"Είναι μια ανανέωση του μιούζικαλ από τις ρίζες του: όχι πια τέρψη οφθαλμών και συγκίνηση της καρδιάς, αλλά ξέσκισμα της ψυχής, κατακρεούργηση των σπλάχνων. Η αγωνιακή προσπάθεια του καλλιτέχνη να ξεπεράσει το εφήμερο του ανθρώπου, να είναι δημιουργός, Θεός, νικητής του θανάτου, σπαράζοντας τον ίδιο του τον εαυτό. Εκφρασμένη σε χορογραφίες που εναλλάσσονται με επεισόδια ζωής-βιώματα και γίνονται η καλλιτεχνική τους μετουσίωση. Το μοντάζ καταπλήσσει, κυριαρχώντας και δαμάζοντας τα ετερόκλητα στοιχεία.Είναι επίμονο, πολύμοχθο και βασανισμένο, φτάνοντας ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, την εκθαμβωτική τελειότητα" (Α. Μοσχοβάκης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου