Η δεύτερη ταινία του Τσάπλιν, για πολλούς η καλύτερή του, η ταινία που του εξασφάλισε την παγκόσμια αναγνώριση και αγάπη. Πρόκειται για μια συναισθηματική φάρσα που παρουσιάζει τις περιπέτειες ενός χρυσοθήρα που καταφέρνει να πετύχει φλέβα μετά από πολλές αποτυχημένες απόπειρες και αποσπά γέλια και δάκρυα από το κοινό, στη διάρκεια της αντιπαράθεσής του με τα στοιχεία της φύσης.
Η ταινία είναι γεμάτη από κλασικές σκηνές, όπως την πρώτη σκηνή που ο Σαρλό προσπαθεί να βαδίσει μέσα στο χιόνι, τη σκηνή που μαγειρεύει μια αρβύλα σαν κρέας και τα κορδόνια της σαν σπαγγέτι, όταν ψυχαγωγεί την αγαπημένη του στα όνειρά του με τον περίφημο χορό των πιρουνιών με τα ψωμάκια (ένα γκάγκ που είχει παρουσιαστεί σε προγενέστερες ταινίες, αλλά που ο Τσάπλιν παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο) και κυρίως, όταν ο Σαρλό ισορροπεί μαζί με το σπίτι του στο τέλος της χιονισμένης βουνοκορφής. Αν και οι προτιμήσεις του Τσάπλιν άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου, μέχρι το τέλος της ζωής του έλεγε ότι αυτήν είναι η ταινία στην οποία θα ήθελε να τον θυμάται ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου