Ένας σαραντάχρονος που πάσχει από σοβαρή ασθένεια, λίγο πριν πεθάνει (το πουλί που πετάει υποδηλώνει τον θάνατό του), θυμάται το παρελθόν του. Πρώτα έρχεται στη μνήμη, η εικόνα της μητέρας του, που περιμένει μάταια τον πατέρα του. Ύστερα έρχεται η εικόνα της διαζευγμένης γυναίκας του και στο τέλος εμφανίζεται ο ίδιος σε παιδική ηλικία.
Είναι η πιο προσωπική ταινία του Ταρκόφσκι, ακολουθεί την ελευθερία έκφρασης του ποιητικού λόγου, όπου ο χρόνος χάνει την προφάνειά του (παρελθόν και παρόν συγχωνεύονται με το μοντάζ σ'ένα οργανικό όλο ακολουθώντας της συνειρμική τροχιά της μνήμης του ήρωα), για να μιλήσει για την υπαρξιακή αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου, αλλά και για την αιώνια Μητέρα - Ρωσία, που πάσχει από το γεγονός ότι δεν έχει "πατέρα".
Ένας ύμνος επίσης σε όλες τις εκδοχές της Μάνας, στην φυσική μητέρα, στην Μητέρα - Φύση, στην Μητέρα - Πατρίδα. Φιλμ αγωνίας χωρίς απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει, δυσνόητο για τον απληροφόρητο θεατή, αλλά και απείρως γοητευτικό για όσους αφεθούν στη μαγεία της ελεύθερης αφήγησης του Ταρκόφσκι. Ένας ποταμός από υπέροχες εικόνες, που παρασύρουν και μαγεύουν, μια ταινία που απαιτεί "ειδικές" συνθήκες θέασης και συγκεκριμένη ψυχολογική κατάσταση από τον θεατή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου