Η γοητεία αυτού του πασίγνωστου - πλέον - φιλμ (και η καλλιτεχνική του καταξίωση), δεν οφείλεται στην ενδιαφέρουσα πλοκή, ούτε στις υπέροχες ερμηνείες απ'όλους, αλλά στην σκοτεινιά που διατρέχει κάθε ίνα του, στην βαθιά μελαγχολία του και στην ανάδειξη της διαφθοράς, της παρακμής και του αστικού ζόφου (η φωτογραφία είναι υπερβολικά σκοτεινή για mainstream ταινία, η βροχή δεν λέει να σταματήσει, οι χώροι είναι έτσι σκηνοθετημένοι ώστε να μεταδίδουν αίσθημα ασφυξίας), σε σημείο τέτοιο που να κάνει κάποιον κριτικό να γράψει ότι "μπροστά του, τα σκηνικά του "Ταξιτζή" και του "Μπλέιντ Ράνερς" θυμίζουν περισσότερο πάρκα αναψυχής".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου