Το δεύτερο φιλμ του Ταραντίνο, περισσότερο εκκεντρικό και εξεζητημένο από το πρώτο, με μια πολύπλοκη αφηγηματική δομή (η μόνη κατά τη γνώμη μου ουσιαστική αρετή του), εκμεταλλεύεται τις αντίθετες κατευθύνσεις της βίας και της φάρσας και με χαρακτήρες αλλόκοτους, ακατανόητους και απόμακρους που επιδίδονται σε ατέλειωτους ανούσιους - διαλόγους, συνθέτει ένα μεταμοντέρνο φιλμικό σημείο αναφοράς πλημμυρισμένο από σινεφίλ αναφορές, που κολυμπάει μέ χάρη και εξυπνάδα στην επιφάνεια, αλλά που αρνείται πεισματικά να εισχωρήσει βαθύτερα. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου