Δυο άνεργοι ηθοποιοί, ο Γουιδνέιλ και ο Μάργουντ, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την παρακμιακή ζωή τους στο Λονδίνο του 1969, για ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή. Η κατάσταση που τους περιμένει εκεί όμως, δεν είναι τόσο ειδυλλιακή και η έξη τους στο ποτό και στην αποτυχία μοιάζει να τους ακολουθεί παντού.
Ένας πρώην ηθοποιός αποφασίζει να καταγράψει στο χαρτί και να μεταφέρει στο σελιλόιντ τις προσωπικές του εμπειρίες και το αποτέλεσμα είναι μία από τις καλύτερες αγγλικές ταινίες όλων των εποχών. Ισορροπώντας επιδέξια ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, με εκπληκτικά διαλογικά κομμάτια, προσεγμένους δεύτερους χαρακτήρες, μα πάνω απ'όλα με την απίστευτη ερμηνεία του Ρίτσαρντ Γκραντ στον αλησμόνητο χαρακτήρα του θανατηφόρα σαρκαστικού Γουιδνέιλ, η ταινία με μια αφοπλιστική ειλικρίνια και με γλυκόπικρη διάθεση μιλά για το τέλος μιας φιλίας, μιας ολόκληρης εποχής (των λονδρέζικων swinging 60s και της μποέμικης αμφισβήτησης) και για το αδυσώπυτο της σκληρής πραγματικότητας από την οποία δεν μπορούμε να αποδράσουμε ούτε με το αλκοόλ, ούτε με τις διήμερες εξορμήσεις στην εξοχή.
Το φινάλε όπου ο πληγωμένος συναισθηματικά Γουιδνέιλ απαγγέλει δυνατά Άμλετ μπροστά στους αδιάφορους λύκους και κάτω από ασταμάτητη βροχή, δηλώνοντας την διαφορετικότητά του και την αντίστασή του σ'έναν κόσμο υποκρισίας και ανοησίας, σου ραγίζει την καρδιά.
Ένας πρώην ηθοποιός αποφασίζει να καταγράψει στο χαρτί και να μεταφέρει στο σελιλόιντ τις προσωπικές του εμπειρίες και το αποτέλεσμα είναι μία από τις καλύτερες αγγλικές ταινίες όλων των εποχών. Ισορροπώντας επιδέξια ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, με εκπληκτικά διαλογικά κομμάτια, προσεγμένους δεύτερους χαρακτήρες, μα πάνω απ'όλα με την απίστευτη ερμηνεία του Ρίτσαρντ Γκραντ στον αλησμόνητο χαρακτήρα του θανατηφόρα σαρκαστικού Γουιδνέιλ, η ταινία με μια αφοπλιστική ειλικρίνια και με γλυκόπικρη διάθεση μιλά για το τέλος μιας φιλίας, μιας ολόκληρης εποχής (των λονδρέζικων swinging 60s και της μποέμικης αμφισβήτησης) και για το αδυσώπυτο της σκληρής πραγματικότητας από την οποία δεν μπορούμε να αποδράσουμε ούτε με το αλκοόλ, ούτε με τις διήμερες εξορμήσεις στην εξοχή.
Το φινάλε όπου ο πληγωμένος συναισθηματικά Γουιδνέιλ απαγγέλει δυνατά Άμλετ μπροστά στους αδιάφορους λύκους και κάτω από ασταμάτητη βροχή, δηλώνοντας την διαφορετικότητά του και την αντίστασή του σ'έναν κόσμο υποκρισίας και ανοησίας, σου ραγίζει την καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου