Μετά την επιτυχία του "Νοσφεράτου", το Χόλλυγουντ πρότεινε στον γερμανό σκηνοθέτη το γύρισμα ενός μελοδράματος και μέσα σε απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία κατά το γύρισμα (συνθήκη εξαιρετικά σπάνια για το Χόλλυγουντ), ο Μουρνάου σε μεγάλο λυρικό οίστρο, συγκεράζει τον γερμανικό εξπρεσιονισμό με τον χολυγουντιανό ρομαντισμό και συνθέτει μία από τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών (οι κριτικοί της "νουβέλ βαγκ" τη χαρακτήρισαν "την καλύτερη ταινία όλων των εποχών"). Η ιστορία της απλή αλλά αποκτά αρχετυπικές και πανανθρώπινες διαστάσεις, κάτι που επιδίωξε συνειδητά ο Μουρνάου και γι'αυτό εξάλλου τα πρόσωπα της ταινίας δεν έχουν ονόματα αλλά λέγονται "ο Άντρας", "η Γυναίκα του", και "η Γυναίκα της Πόλης".
Ο Άντρας παρασύρεται από τη γυναίκα της πόλης και αποφασίζει να ξεφορτωθεί την σύζυγο ρίχνοντάς την στο ποτάμι. "Είναι η ιστορία δύο ανθρώπινων όντων. Αυτό το τραγούδι του Άντρα και της Γυναίκας που δεν ανήκει πουθενά και που ανήκει παντού μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιονδήποτε τόπο και οποιαδήποτε εποχή. Παντού όπου ανατέλει και δύει ο ήλιος, στο στρόβιλο των πόλεων, ή στον καθαρό αέρα ενός αγροκτήματος, η ζωή είναι πάντα ίδια, άλλοτε πικρή, άλλοτε γλυκιά, με τα γέλια και τα δάκρυά της, τα λάθη της και τις συγγνώμες της" (Μουρνάου).
Μια συνηθισμένη ερωτική ιστορία με μια συζυγική απιστία και ένα απλό μελόδραμα, μετατρέπονται στα χέρια του ιδιοφυούς γερμανού σκηνοθέτη σε μια αρχετυπική ταινία πάνω στις έννοιες της εξάρτησης, της εμπιστοσύνης, της προδοσίας, της μοναξιάς και σ'ένα κορυφαίο έργο τέχνης με προσεγμένες κινήσεις της μηχανής, επιλεγμένες γωνίες λήψης, εξαίρετα τράβελλινγκ, εμπνευσμένα καδραρίσματα και σκηνές που χαράσσονται ανεξίτηλα στην μνήμη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου