Η Γερτρούδη είναι μία γυναίκα που αναζητά ασυμβίβαστα και ολοκληρωτικά την αληθινή αγάπη, αλλά δεν συναντά παρά μόνο τις σκιές της. Οι άντρες με τους οποίους συνάπτει σχέσεις, αδυνατούν να ξεπεράσουν τις απαιτήσεις της καθημερινότητας, την ματαιοδοξία τους, ή την στενή οπτική τους για την αγάπη (ως σεξουαλική συνεύρεση μόνο, ή ως ένα ευχάριστο διάλειμμα από την σκληρή καθημερινότητα που διατηρεί την πρωτοκαθεδρία μέσα τους) και να σταθούν στο ύψος των απαιτήσεων της, καταδικάζοντάς την έτσι στην ερήμωση και τη μοναξιά.
Αν δούμε την Γερτρούδη σαν ένα ανθρώπινο πρόσωπο, είναι αδύνατον να μην αντιπαθήσουμε τον διογκωμένο ναρκισσισμό της, την σκληρότητα και την "απάνθρωπη" προσήλωσή της σε μια ιδέα που δεν την αφήνει να υποχωρήσει, να θυσιαστεί και να συμβιβαστεί ως ένα βαθμό στις σχέσεις της με τους άλλους, προκειμένου γίνει το δικό της, αλλά ο αυτοπροσδιορισμό της "ως πρωινή δροσιά στα φύλλα των δέντρων, το φεγγάρι, ο ουρανός..." μας κατευθύνει να την ερμηνεύσουμε ως ένα σύμβολο της Αγάπης μάλλον, για την οποία οι άνθρωποι αν και αναγνωρίζουν την αξία της, αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν τις βουλές της και πολύ περισσότερο να την κατέχουν.
Στο κύκνειο άσμα του, ο Ντράγιερ επιλέγει μία αυστηρή θεατρική και γεωμετρική δομή στην αφήγησή του, με στυλιζαρισμένη ως ένα βαθμό και αποδραματοποιημένη υποκριτική, εκφορά του λόγου σαν απαγγελία, επικοινωνία με πρόσωπα που δεν κοιτιούνται μεταξύ τους, έμφαση στο λευκό που προσδίδει μεταφυσικές διαστάσεις, για να μας θυμίσει πόσο μικροί είμαστε απέναντι στο θαύμα της Αγάπης και να μας κάνει - ίσως - να αναρωτηθούμε το γιατί.
Αν δούμε την Γερτρούδη σαν ένα ανθρώπινο πρόσωπο, είναι αδύνατον να μην αντιπαθήσουμε τον διογκωμένο ναρκισσισμό της, την σκληρότητα και την "απάνθρωπη" προσήλωσή της σε μια ιδέα που δεν την αφήνει να υποχωρήσει, να θυσιαστεί και να συμβιβαστεί ως ένα βαθμό στις σχέσεις της με τους άλλους, προκειμένου γίνει το δικό της, αλλά ο αυτοπροσδιορισμό της "ως πρωινή δροσιά στα φύλλα των δέντρων, το φεγγάρι, ο ουρανός..." μας κατευθύνει να την ερμηνεύσουμε ως ένα σύμβολο της Αγάπης μάλλον, για την οποία οι άνθρωποι αν και αναγνωρίζουν την αξία της, αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν τις βουλές της και πολύ περισσότερο να την κατέχουν.
Στο κύκνειο άσμα του, ο Ντράγιερ επιλέγει μία αυστηρή θεατρική και γεωμετρική δομή στην αφήγησή του, με στυλιζαρισμένη ως ένα βαθμό και αποδραματοποιημένη υποκριτική, εκφορά του λόγου σαν απαγγελία, επικοινωνία με πρόσωπα που δεν κοιτιούνται μεταξύ τους, έμφαση στο λευκό που προσδίδει μεταφυσικές διαστάσεις, για να μας θυμίσει πόσο μικροί είμαστε απέναντι στο θαύμα της Αγάπης και να μας κάνει - ίσως - να αναρωτηθούμε το γιατί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου