Από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες που έγιναν ποτέ. Η ιδιαιτερότητά της σε σχέση με άλλες ταινίες του είδους, έγκειται στην εξαντλητική, ακριβέστατη και οδυνηρή παρουσίαση της σταδιακής αποκτήνωσης των αμερικανών στρατιωτών σ'ένα αμερικάνικο στρατόπεδο, πριν από την κατάβαση στην κόλαση του Βιετνάμ.
Κουρεύονται όλοι τους με τον ίδιο τρόπο, φορούν τα ίδια ρούχα, μένουν σε ομαδικούς κοιτώνες σαν αγέλες, αναγκάζονται να ξεχάσουν το δικό τους όνομα και να υιοθετήσουν αυτό που τους δίνει ο διοικητής τους, μιλούν με εμβατήρια και καθιερωμένες φράσεις υποταγής, καλούνται να αντικαταστήσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα με την αγάπη για ένα άψυχο αντικείμενο (το όπλο), προπονούνται να διώξουν από μέσα τους κάθε συναίσθημα ανθρωπιάς και να γίνουν μηχανές προγραμματισμένες να σκοτώνουν. Μετά απ'όλη αυτήν την περιγραφή της μετατροπής ανθρώπων σε φονικές ρέπλικες, που ολοκληρώνεται με συγκλονιστικό τρόπο, οι σεκάνς του δευτέρου μέρους στο Βιετνάμ, είναι σχεδόν ανακουφιστικές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου