Ο χαρακτηριζόμενος από πολλούς "Γούντι Άλλεν της Ιταλίας" σκηνοθετεί για μία ακόμη φορά σε α' πρόσωπο και καταφέρνει με τον πλέον απλό και ευθύ τρόπο, να μιλήσει για τόσα πολλά πράγματα (όπως η πολιτική, η αρρώστια, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και το σινεμά, η τέχνη, η χαρά της ζωής) που άλλοι σκηνοθέτες θα χρειάζονταν πολλές ταινίες για να το κάνουν. Χωρισμένο σε τρία μέρη ("Στη Βέσπα", το "Νησιά" και το "Γιατροί"), αυτό το φιλμ είναι ένας δοξασμός της καθημερινότητας και την "υλικής" μας ζωής και παρά τις μελαγχολικές και πικρές νότες μερικών στιγμών του (ίσως και εξαιτίας τους), δημιουργεί ένα σπάνιο συναίσθημα ευφορίας και αποδοχής της ζωής.
2 σχόλια:
Η αγαπημένη μου σκηνή είναι το τελευταίο κομμάτι του πρώτου μέρους, όταν πραγματοποιεί εκείνο το μικρό προσκύνημα στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Παζολίνι.( Πόσο υπέροχα ''ντύνει'' τη συγκεκριμένη σκηνή η μουσική του Keith Jarrett)
εμενα ειναι η αγαπημενη μου ταινια.ειναι απο αυτες που σε κανουν ωραιο ανθρωπο.τελειωνει και εχεις ενα αισθημα ευφοριας απιστευτο!σε κανει καλυτερο ανθρωπο, πραγματικα μιλαει στη ψυχη σου.σινεμα ουσιαστικο, σινεμα γεματο συναισθηματα.πολυ θα ηθελα να γνωρισω τον νανι...
Δημοσίευση σχολίου