O Φρανκ Μασίν(Φρανκ Σινάτρα) μετά από εξάμηνη θεραπεία αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά, επιστρέφει στην γειτονιά όπου διέμενε, για να συναντήσει τον πιστό του φίλο Σπουργίτι, την ανάπηρη γυναίκα του Ζας ('Ελενορ Πάρκερ) και την αγαπημένη του Μόλλυ (Κιμ Νόβακ). Θα προσπαθήσει να αλλάξει ζωή διεκδικώντας μία καινούρια δουλειά ως ντράμερ, αλλά οι συναισθηματικές πιέσεις της Ζας και οι παλιές παρέες τον θέλουν πάλι πίσω, ως κρουπιέρη σε λέσχες και εξαρτημένο από τα ναρκωτικά.
Πριν από το "Anatomy of a murder" όπου ο Πρέμινγκερ πραγματεύτηκε με τρόπο τολμηρό για τα δεδομένα της εποχής μία υπόθεση βιασμού, επιχείρησε με τούτο το φιλμ μία ακόμη τολμηρή ρεαλιστική προσέγγιση του εθισμού στα ναρκωτικά, αρκετές δεκαετίες πριν οι Αρονόφσκι και Μπόιλ σοκάρουν για τον ίδιο λόγο με τα δικά τους "Requiem for a dream" και "Trainspotting" αντίστοιχα (και μόλις που κατάφερε να ξεπεράσει τις αντιδράσεις για να δει τελικά την ταινία του στις αίθουσες). Συμβάλλοντας έτσι και στην στροφή που άρχισε να κάνει το Χόλυγουντ αυτή τη δεκαετία, σε πιο ρεαλιστικές μυθοπλασίες και απεικονίσεις της πραγματικότητας.
Αλησμόνητη σπουδή στον εθισμό και στην συναισθηματική εξάρτηση με όλους τους χαρακτήρες να είναι προσκολλημένοι καταπιεστικά σε κάτι ή κάποιον ("όλοι έχουμε ανάγκη κάποιον" λέει ο Φράνκι στην Μόλλυ) με μοναδική εξαίρεση την Μόλλυ που είναι η μοναδική παρουσία του φιλμ απαλλαγμένη από εξαρτήσεις (αν και όχι απόλυτα), η μόνη που επιλέγει ως ένα βαθμό συνειδητά και ελεύθερα και όχι υπό το βάρος ψυχαναγκαστικών επιταγών. Ο Φράνκι είναι εξαρτημένος από τα ναρκωτικά, τον ιδιοκτήτητη της λέσχης και τον ντίλερ ναρκωτικών, η ανάπηρη γυναίκα του από αυτόν (χρησιμοποιεί μεθοδικά την δημιουργία ενοχών για να τον εκβιάζει συναισθηματικά και να τον έχει κοντά του), το Σπουργίτι από τον Φράνκι (δέχεται αδιαμαρτύρητα ακόμα και τη βία του Φράνκι επάνω του), ο Τζόνυ από τη Μόλλυ για να απαλύνει τη μοναξιά του, ο ιδιοκτήτης της λέσχης από τον ντίλερ και τον Φράνκι, ακόμα και η γειτόνισσα του κάτω ορόφου του Φράνκι από τον άντρα της, παρότι μαλώνουν συνεχώς.
Ο Πρέμινγκερ με οξυδερκείς σκηνοθετικούς χειρισμούς και ειδικά με τη χρήση του βάθους πεδίου, τη γεωγραφία των ντεκόρ (ένας μόνο δρόμος χωρίζει τους κυριώτερους χώρους δράσης) και τις κινήσεις της μηχανής, μορφοποιεί αισθητικά αυτήν την εγγύτητα και την καταπιεστική προσκόλληση των χαρακτήρων μεταξύ τους και συνεπικουρούμενος από την έξοχη μουσική και ερμηνείες (και ειδικά αυτή του Σινάτρα που ήταν υποψήφιος για όσκαρ) καταφέρνει να απογειώσει το φιλμ από τον χώρο του απλού κοινωνικού μελοδράματος στην σφαίρα της "υπαρξιακής περιπέτειας".
Με την αγωνιζόμενη ύπαρξη του Φράνκι να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα κόντρα στις εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις που προσπαθούν να τον αποπροσανατολίσουν. Αναζητώντας με πάθος την αυθεντικότητα της ουσίας του, στην ελευθερία από τις συναισθηματικές προσκολλήσεις και τις αρρωστημένες εξαρτήσεις του. Και με τον διάβολο του αριστερού του ώμου (τη Ζας) να διεκδικεί συνεχώς, με πείσμα και επιμονή την ψυχή του, από τον άγγελο του δεξιού του ώμου (την Μόλλυ).
Πριν από το "Anatomy of a murder" όπου ο Πρέμινγκερ πραγματεύτηκε με τρόπο τολμηρό για τα δεδομένα της εποχής μία υπόθεση βιασμού, επιχείρησε με τούτο το φιλμ μία ακόμη τολμηρή ρεαλιστική προσέγγιση του εθισμού στα ναρκωτικά, αρκετές δεκαετίες πριν οι Αρονόφσκι και Μπόιλ σοκάρουν για τον ίδιο λόγο με τα δικά τους "Requiem for a dream" και "Trainspotting" αντίστοιχα (και μόλις που κατάφερε να ξεπεράσει τις αντιδράσεις για να δει τελικά την ταινία του στις αίθουσες). Συμβάλλοντας έτσι και στην στροφή που άρχισε να κάνει το Χόλυγουντ αυτή τη δεκαετία, σε πιο ρεαλιστικές μυθοπλασίες και απεικονίσεις της πραγματικότητας.
Αλησμόνητη σπουδή στον εθισμό και στην συναισθηματική εξάρτηση με όλους τους χαρακτήρες να είναι προσκολλημένοι καταπιεστικά σε κάτι ή κάποιον ("όλοι έχουμε ανάγκη κάποιον" λέει ο Φράνκι στην Μόλλυ) με μοναδική εξαίρεση την Μόλλυ που είναι η μοναδική παρουσία του φιλμ απαλλαγμένη από εξαρτήσεις (αν και όχι απόλυτα), η μόνη που επιλέγει ως ένα βαθμό συνειδητά και ελεύθερα και όχι υπό το βάρος ψυχαναγκαστικών επιταγών. Ο Φράνκι είναι εξαρτημένος από τα ναρκωτικά, τον ιδιοκτήτητη της λέσχης και τον ντίλερ ναρκωτικών, η ανάπηρη γυναίκα του από αυτόν (χρησιμοποιεί μεθοδικά την δημιουργία ενοχών για να τον εκβιάζει συναισθηματικά και να τον έχει κοντά του), το Σπουργίτι από τον Φράνκι (δέχεται αδιαμαρτύρητα ακόμα και τη βία του Φράνκι επάνω του), ο Τζόνυ από τη Μόλλυ για να απαλύνει τη μοναξιά του, ο ιδιοκτήτης της λέσχης από τον ντίλερ και τον Φράνκι, ακόμα και η γειτόνισσα του κάτω ορόφου του Φράνκι από τον άντρα της, παρότι μαλώνουν συνεχώς.
Ο Πρέμινγκερ με οξυδερκείς σκηνοθετικούς χειρισμούς και ειδικά με τη χρήση του βάθους πεδίου, τη γεωγραφία των ντεκόρ (ένας μόνο δρόμος χωρίζει τους κυριώτερους χώρους δράσης) και τις κινήσεις της μηχανής, μορφοποιεί αισθητικά αυτήν την εγγύτητα και την καταπιεστική προσκόλληση των χαρακτήρων μεταξύ τους και συνεπικουρούμενος από την έξοχη μουσική και ερμηνείες (και ειδικά αυτή του Σινάτρα που ήταν υποψήφιος για όσκαρ) καταφέρνει να απογειώσει το φιλμ από τον χώρο του απλού κοινωνικού μελοδράματος στην σφαίρα της "υπαρξιακής περιπέτειας".
Με την αγωνιζόμενη ύπαρξη του Φράνκι να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα κόντρα στις εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις που προσπαθούν να τον αποπροσανατολίσουν. Αναζητώντας με πάθος την αυθεντικότητα της ουσίας του, στην ελευθερία από τις συναισθηματικές προσκολλήσεις και τις αρρωστημένες εξαρτήσεις του. Και με τον διάβολο του αριστερού του ώμου (τη Ζας) να διεκδικεί συνεχώς, με πείσμα και επιμονή την ψυχή του, από τον άγγελο του δεξιού του ώμου (την Μόλλυ).
1 σχόλιο:
Μου άρεσε πάρα πολύ η ταινία, και η ερμηνεία του Sinatra !
Επίσης μου αρέσει η ανάλυσή σου, το οτι ψάχνεις για τα (φανερά και κρυφά) νοήματα των ταινιών
Δημοσίευση σχολίου