Ένα μέλος της εγκληματικής οργάνωσης Γιακούζα (της ιαπωνικής μαφίας), διατάσσεται να φύγει από το Τόκιο, για να πάει σ'ένα νησί με την ομάδα του και να βοηθήσει στην διευθέτηση μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο αντίπαλες συμμορίες. Όταν καταλάβει ότι αυτήν η αποστολή είναι μία παγίδα για να του αποσπάσουν την κερδοφόρα περιοχή που ελέγχει στο Τόκιο, αποφασίζει να εκδικηθεί.
Ο ιάπωνας Τακέσι Κιτάνο δανείζεται την φόρμα του γκαγκστερικού φιλμ, και αφού προχωρήσει σε μία ευρηματική αποδόμησή της και ανατροπή όλων των κλισέ του είδους (αγγίζοντας τα όρια της παρωδίας), με ένα πολύ ιδιαίτερο σκηνοθετικό στιλ (σταθερά καδραρίσματα, ενεργοποίηση του εκτός κάδρου πεδίου, στυλιζαρισμένη υποκριτική, αποδραματοποίηση του σημαντικού και ανάδειξη του ασήμαντου, επιμήκυνση των χρόνων), καταφέρνει να συνθέσει μία πρωτότυπη κινηματογραφική ελεγεία πάνω στην ματαιότητα της ζωής.
Εξαιρετικά συγκερνά την ωμή βία με τον θαυμαστό λυρισμό, την χαρά με την λύπη, το τραγικό με το κωμικό, την ηρεμία με την δράση, αλλά ένας συνεχώς υφέρπων κυνισμός μιας βαθιάς απελπισίας (με αποκορύφωμα το συγκλονιστικό φινάλε) τα υπονομεύει όλα απαξιώνοντάς τα (οι δραματικές σκηνές αποδραματοποιούνται σκηνοθετικά, ενώ οι ουκ ολίγες κωμικές σκηνές παιχνιδιού και χαράς υπονομεύονται από μία μελαγχολική μουσική). Εκείνο που απομένει είναι μία αίσθηση ματαιότητας, παραδόξως γαλήνια.
Ο ιάπωνας Τακέσι Κιτάνο δανείζεται την φόρμα του γκαγκστερικού φιλμ, και αφού προχωρήσει σε μία ευρηματική αποδόμησή της και ανατροπή όλων των κλισέ του είδους (αγγίζοντας τα όρια της παρωδίας), με ένα πολύ ιδιαίτερο σκηνοθετικό στιλ (σταθερά καδραρίσματα, ενεργοποίηση του εκτός κάδρου πεδίου, στυλιζαρισμένη υποκριτική, αποδραματοποίηση του σημαντικού και ανάδειξη του ασήμαντου, επιμήκυνση των χρόνων), καταφέρνει να συνθέσει μία πρωτότυπη κινηματογραφική ελεγεία πάνω στην ματαιότητα της ζωής.
Εξαιρετικά συγκερνά την ωμή βία με τον θαυμαστό λυρισμό, την χαρά με την λύπη, το τραγικό με το κωμικό, την ηρεμία με την δράση, αλλά ένας συνεχώς υφέρπων κυνισμός μιας βαθιάς απελπισίας (με αποκορύφωμα το συγκλονιστικό φινάλε) τα υπονομεύει όλα απαξιώνοντάς τα (οι δραματικές σκηνές αποδραματοποιούνται σκηνοθετικά, ενώ οι ουκ ολίγες κωμικές σκηνές παιχνιδιού και χαράς υπονομεύονται από μία μελαγχολική μουσική). Εκείνο που απομένει είναι μία αίσθηση ματαιότητας, παραδόξως γαλήνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου