Μία συμμορία που μετά την επιτυχή εκτέλεση μιας ληστείας σε τράπεζα ετοιμάζει μία ακόμα πιο εντυπωσική σε τρένο, μία γυναίκα που μοιράζεται ανάμεσα στον κομψό και ευγενή αρχηγό της συμμορίας και στον όμορφο αστυνόμο και ο τελευταίος που ξεκινάει τη δουλειά του όταν πέσει ο ήλιος και οι άνθρωποι κοιμηθούν. Αυτά είναι τα πρόσωπα της τελευταίας αριστουργηματικής ταινίας του Μελβίλ, που αποτελεί σύνοψη κατά κάποιο τρόπο όλης της προβληματικής και της αισθητικής του.
Ο υπαρξιστικός πεσιμισμός του και η άποψή του για τη ζωή ως ένα διάλειμμα και ως πορεία προς τον θάνατο, εδώ είναι κυριαρχικά και απόλυτα. Όλοι οι φιλμικοί και αφηγηματικοί κώδικες οργανώνονται για να υπηρετήσουν αυτόν τον πεσιμισμό και αυτήν την άποψη, δημιουργώντας την αισθησή τους:Το ψυχρό γαλάζιο της φωτογραφίας, η απίστευτα μελετημένη σκηνοθεσία, οι σιωπές, η ηχητική μπάντα (με την μουσική και τους μονότονους συνεχείς ήχους), οι σιωπές, οι πλεονάζοντες χρόνοι, οι χώροι και το κλίμα. Ο θάνατος προβάλλεται συνεχώς (φόνος εκ' προθέσεως, αυτοκτονία, φόνος εξ' αμελείας).
Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους υπηρέτες και στους παραβάτες του νόμου, όπως και οι ταξικοί και κοινωνικοί επικαθορισμοί, για τον Ζαν Πιέρ Μελβίλ, ποτέ δεν είχαν ουσιαστική σημασία. Εκείνο που τον νοιάζει είναι η τραγικότητα της ύπαρξης, η συνείδηση του θανάτου, τα παιχνίδια της μοίρας, ο τρόπος που θα βαδίσεις τη ζωή σου με αξιοπρέπεια, πράγματα που αγγίζουν και αφορούν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Πρωτεύουσα σημασία έχει η Ύπαρξη, η αναζήτηση της αυθεντικότητας, η συνειδητοποίηση της τραγικότητας. Μέσα από μια τέτοια συνειδητοποίηση και όσο αυτήν διατηρείται στο προσκήνιο της συνείδησής μας, ίσως να μπορεί να γεννηθεί κάτι που να έχει αληθινή αξία. Το τελευταίο πλάνο με τον αστυνόμο (Ντελόν) και τον συνεργάτη του που καταλήγει στο γκρο του πρώτου (το τελευταίο πλάνο της φιλμογραφίας του) καθίσταται το απόλυτο κινηματογραφικό σύμβολο αυτής της συνειδητοποίησης και το εφαλτήριο ίσως για μια νέα ερμηνεία της ζωής μας.
Ο υπαρξιστικός πεσιμισμός του και η άποψή του για τη ζωή ως ένα διάλειμμα και ως πορεία προς τον θάνατο, εδώ είναι κυριαρχικά και απόλυτα. Όλοι οι φιλμικοί και αφηγηματικοί κώδικες οργανώνονται για να υπηρετήσουν αυτόν τον πεσιμισμό και αυτήν την άποψη, δημιουργώντας την αισθησή τους:Το ψυχρό γαλάζιο της φωτογραφίας, η απίστευτα μελετημένη σκηνοθεσία, οι σιωπές, η ηχητική μπάντα (με την μουσική και τους μονότονους συνεχείς ήχους), οι σιωπές, οι πλεονάζοντες χρόνοι, οι χώροι και το κλίμα. Ο θάνατος προβάλλεται συνεχώς (φόνος εκ' προθέσεως, αυτοκτονία, φόνος εξ' αμελείας).
Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους υπηρέτες και στους παραβάτες του νόμου, όπως και οι ταξικοί και κοινωνικοί επικαθορισμοί, για τον Ζαν Πιέρ Μελβίλ, ποτέ δεν είχαν ουσιαστική σημασία. Εκείνο που τον νοιάζει είναι η τραγικότητα της ύπαρξης, η συνείδηση του θανάτου, τα παιχνίδια της μοίρας, ο τρόπος που θα βαδίσεις τη ζωή σου με αξιοπρέπεια, πράγματα που αγγίζουν και αφορούν κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.
Πρωτεύουσα σημασία έχει η Ύπαρξη, η αναζήτηση της αυθεντικότητας, η συνειδητοποίηση της τραγικότητας. Μέσα από μια τέτοια συνειδητοποίηση και όσο αυτήν διατηρείται στο προσκήνιο της συνείδησής μας, ίσως να μπορεί να γεννηθεί κάτι που να έχει αληθινή αξία. Το τελευταίο πλάνο με τον αστυνόμο (Ντελόν) και τον συνεργάτη του που καταλήγει στο γκρο του πρώτου (το τελευταίο πλάνο της φιλμογραφίας του) καθίσταται το απόλυτο κινηματογραφικό σύμβολο αυτής της συνειδητοποίησης και το εφαλτήριο ίσως για μια νέα ερμηνεία της ζωής μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου