Βρισκόμαστε στην Κίνα την δεκαετία του '60. Ο Τσάου μετακομίζει με την σύζυγό του σε ένα διαμέρισμα και ακριβώς δίπλα του, την ίδια μέρα, μετακομίζει η Λι Ζεν με τον δικό της σύζυγο. Οι αρχικές τυχαίες συναντήσεις τους, μετατρέπονται γρήγορα σε σκόπιμα ραντεβού, όταν συνειδητοποιούν ότι οι σύζυγοί τους (που δεν βλέπουμε ποτέ στο πρόσωπο), τους απατούν. Και οι αρχικές υποδύσεις σεναρίων σε σχέση με την πιθανή συμπεριφορά των συζύγων τους, για να ξορκίσουν τον πόνο της απάτης, γρήγορα χάνουν την λυτρωτική τους λειτουργία, όταν συνειδητοποιούν ότι η ερωτική επιθυμία του ενός για τον άλλον, ύπουλα τρυπώνει στις ψυχές τους.
Μια ερωτική επιθυμία όμως που θα πρέπει να μείνει ένα κρυμμένο μυστικό, ανέκφραστη και ανομολόγητη, σε μια εποχή που ο ηθικός κώδικας για την απιστία, είναι αυστηρός και άκαμπτος. Όπως λέει η Λι Ζεν, "δεν πρέπει να γίνουμε σαν τους άλλους". Η αδυναμία τους να εναντιωθούν σ'αυτόν τον ηθικό κώδικα και στα κουτσουμπολιά των άλλων, τους καταδικάζει σ'εναν υπόκωφο σπαραγμό, που δεν θα τελειώσει ποτέ.
Με πρόσχημα αυτόν τον σπαραγμό, ο Kar Wai Wong επιδίδεται σε μία δοξαστική ρομαντική λατρεία του Έρωτα, των συναισθημάτων που εγείρει και του νόστου που τον συνοδεύει (ως ο χαμένος παράδεισος που πρέπει να επανακατοικηθεί). Αδιαφορεί για την πλοκή και την αφηγηματική συνέπεια, νοιάζεται κυρίως για την θλίψη του Έρωτα που μένει ανεκπλήρωτος και την ποίηση που θα τον αναδείξει. Διασπά απρόσμενα την αφήγησή του και επιβραδύνει του χρόνους, αφού σημασία δεν έχει τόσο εκείνο που γίνεται "εκεί έξω" (δράση και καταστάσεις), αλλά αυτό που γίνεται "εκεί μέσα" (στις ψυχές των πρωταγωνιστών).
Θα καδράρει τους ήρωές του πίσω από αντικείμενα (κάγκελα, παράθυρα, κλπ) και σε στενούς χώρους (για να δείξει τον εσωτερικό εγκλωβισμό τους), και θα μετατρέψει την κάμερά του σε μικροσκόπιο που με φετιχιστική προσήλωση θα την εστιάσει ηδονοβλεπτικά στις πιο αδιόρατες και φευγαλές κινήσεις των υποταγμένων στον Έρωτα σωμάτων. Ένα χέρι που ακουμπά ένα άλλο, μια κίνηση των γοφών, εκφράσεις του προσώπου, αποκτούν τεράστια δραματική βαρύτητα και παράγουν αλλεπάλληλους εσωτερικούς κραδασμούς. Εικαστικά τέλειο, μουσικές που χαράσσονται παντοτινά στη μνήμη. Λατρεμένο!
Μια ερωτική επιθυμία όμως που θα πρέπει να μείνει ένα κρυμμένο μυστικό, ανέκφραστη και ανομολόγητη, σε μια εποχή που ο ηθικός κώδικας για την απιστία, είναι αυστηρός και άκαμπτος. Όπως λέει η Λι Ζεν, "δεν πρέπει να γίνουμε σαν τους άλλους". Η αδυναμία τους να εναντιωθούν σ'αυτόν τον ηθικό κώδικα και στα κουτσουμπολιά των άλλων, τους καταδικάζει σ'εναν υπόκωφο σπαραγμό, που δεν θα τελειώσει ποτέ.
Με πρόσχημα αυτόν τον σπαραγμό, ο Kar Wai Wong επιδίδεται σε μία δοξαστική ρομαντική λατρεία του Έρωτα, των συναισθημάτων που εγείρει και του νόστου που τον συνοδεύει (ως ο χαμένος παράδεισος που πρέπει να επανακατοικηθεί). Αδιαφορεί για την πλοκή και την αφηγηματική συνέπεια, νοιάζεται κυρίως για την θλίψη του Έρωτα που μένει ανεκπλήρωτος και την ποίηση που θα τον αναδείξει. Διασπά απρόσμενα την αφήγησή του και επιβραδύνει του χρόνους, αφού σημασία δεν έχει τόσο εκείνο που γίνεται "εκεί έξω" (δράση και καταστάσεις), αλλά αυτό που γίνεται "εκεί μέσα" (στις ψυχές των πρωταγωνιστών).
Θα καδράρει τους ήρωές του πίσω από αντικείμενα (κάγκελα, παράθυρα, κλπ) και σε στενούς χώρους (για να δείξει τον εσωτερικό εγκλωβισμό τους), και θα μετατρέψει την κάμερά του σε μικροσκόπιο που με φετιχιστική προσήλωση θα την εστιάσει ηδονοβλεπτικά στις πιο αδιόρατες και φευγαλές κινήσεις των υποταγμένων στον Έρωτα σωμάτων. Ένα χέρι που ακουμπά ένα άλλο, μια κίνηση των γοφών, εκφράσεις του προσώπου, αποκτούν τεράστια δραματική βαρύτητα και παράγουν αλλεπάλληλους εσωτερικούς κραδασμούς. Εικαστικά τέλειο, μουσικές που χαράσσονται παντοτινά στη μνήμη. Λατρεμένο!
2 σχόλια:
Εκπληκτικό, μαγευτικό, ονειρικό !
Γενικά λατρεύων τον Kar-Wai, αλλά η συγκεκριμένη δημιουργία είναι ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος, ακόμα και για αυτόν.
Τα χρώματα, η μουσική, τα βλέμματα, τα κάδρα, η κίνηση της κάμερας, είναι όλα τέλεια !
Από τις πλέον αγαπημένες μου ταινίες. Την έχω δει άπειρες φορές και πάντα με συγκινεί.
Δημοσίευση σχολίου