Ο ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ (Ikiru 1952)

Τα έργα του Κουροσάβα μπορούν να χωριστούν σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Στις ιστορικές ταινίες και τα μεγάλα έπη από την μία (π.χ. "Ραν") και στα πιο καθημερινά κοινωνικά δράματα από την άλλη. Από τις καλύτερες ταινίες αυτής της κατηγορίας είναι "Ο καταδικασμένος". Ένας στερημένος από χαρές δημόσιος υπάλληλος, πληροφορούμενος ότι θα πεθάνει από καρκίνο, προσπαθεί να ζήσει κάποιες εφήμερες απολαύσεις, αλλά τελικά αφιερώνει τις τελευταίες ημέρες του σ'ένα κοινωνικό έργο. Στην κηδεία του οι συνάδελφοί του τον κρίνουν διαφορετικά κι όπως στο Ρασομόν η αλήθεια αποδεικνύεται σχετική, αφού ο καθένας έχει τη δική του άποψη για την πραγματικότητα.

Ο Κουροσάβα διαιρεί την ταινία σε δύο βασικές ενότητες (οι απελπισμένες ενέργειες του ήρωα να απολαύσει τις ηδονές της ζωής και η μεγάλη συζήτηση στην κηδεία του με συνεχή φλας μπακ), κάνει χρήση πλάνων σεκάνς, ενσωματώνει επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, το κάμερσπιλ και τον ιταλικό νεορεαλισμό, ενώ το μοντάζ και η χρήση των φλας μπακ είναι υποδειγματικά.

Στην σκηνή που επέλεξα, ο ήρωάς παίρνει τελικά την μεγάλη απόφαση να δώσει όλο του τον εαυτό στην υλοποίηση ενός κοινωνικού έργου και είναι πανέξυπνος ο τρόπος που ο Κουροσάβα επιλέγει να μας δείξει την σημασία αυτής της απόφασης για την ψυχολογία του: Όλοι οι θαμώνες του μαγαζιού συγκεντρώνονται για να τραγουδήσουν το "Happy birthday" σε κάποια γυναίκα που έχει τα γενέθλιά της και η γωνία λήψης με το καδράρισμα που επιλέγει ο σκηνοθέτης (αλλά και με το τραγούδι που συνεχίζει ν'ακούγεται μέχρι τέλους), μας κάνουν να πιστεύουμε ότι αφορά αυτόν.