"Όλος ο κόσμος έχει ατίθαση καρδιά κάτω από τη λογική του εμφάνιση" λέει η Λόνα Ντερν σε μία από τις ήρεμες στιγμές της εξαιρετικής αυτής ταινίας, που τιμήθηκε με το Χρυσό Φοίνικα, στο Φεστιβάλ Καννών. Υπάρχει πράγματι κάτι εκτός ελέγχου στο φιλμ, που στέλνει του εραστές Σέιλορ (Νίκολας Κέιτζ) και Λούλα (Ντερν) σε μια σουρεαλιστική χώρα του "Οζ", όπου κατοικούν δολοφόνοι, βασίλισσες του βουντού, ημιθανή θύματα τροχαίων, παλαβοί πρώην πεζοναύτες και παρανοικά ξαδέρφια που έχουν ψύχωση με τις κατσαρίδες.
Το φίλμ είναι κάτι περισσότερο από την τυπική ιστορία ενός ζευγαριού που το σκάει για να ξεφύγει από κάτι (εδώ από την καταπιεστική μητέρα της Λούλα): καταγράφει την κουλτούρα της αμφεταμίνης, που δοξάζει από τον "Μάγο του Οζ", μέχρι τις μπαλάντες του Έλβις Πρίσλεϊ. Το φιλμ χώρισε τους κριτικούς σε δύο στρατόπεδα - σε εκείνους που το επαίνεσαν και σε εκείνους που το χαρακτήρισαν ως κυνικό θρίαμβο της αισθητικής επί της ουσίας. Ωστόσο είναι αδύνατο να αγνοήσεις τη δεξιοτεχνική σκηνοθεσία του Λίντς και τη χρήση στοιχείων κωμωδίας, πάθους και βίας με αριστοτεχνικό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου