Η ευρηματική, ανατρεπτική σουρεαλιστική κωμωδία του Λουίς Μπουνιουέλ, αποτελεί μία επίθεση εναντίον της κοινωνίας των πλουσίων, των στρατιωτικών, της αστυνομίας, της εκκλησίας και πάνω απ'όλα εναντίον της μπουρζουαζίας που τους συντηρεί, με αρκετή ειρωνία, αλλά και αρκετή τρυφερότητα. Η ιστορία αφορά έξι ανθρώπους που επιθυμούν διακαώς να δειπνήσουν και να απολαύσουν το φαγητό τους, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουν. Φτάνουν σε λάθος μέρα σε εστιατόριο που ο ιδιοκτήτης του έχει πεθάνει και που το πτώμα του εκτίθεται σε δημόσια θέα, σε μέρος όπου δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από νερό. Δεν βρίσκονται καν σε εστιατόριο, αλλά όπως διαπιστώνουν στη σκηνή ενός θεάτρου που η αυλαία του ανοίγει για να αποκαλύψει ένα οργισμένο κοινό.
Συμμορίες τους γαζώνουν με σφαίρες προτού προλάβουν να φάνε, μολονότι στην επόμενη σκηνή είναι πάλι ζωντανοί και περπατούν σ'έναν επαρχιακό δρόμο, μια εικόνα που επαναλαμβάνεται στην ταινία. Η δομή της αφήγησης ξεφεύγει από τα κλασικά ρασιοναλιστικά πλαίσια, αφού το ένα γεγονός δεν διαδέχεται το άλλο αιτιακά και με χρονολογική σειρά, αλλά σαν μια εκδήλωση της ίδιας ιδέας (ένα δείπνο που ποτέ δεν ολοκληρώνεται η οποία με τη σειρά της εμπεριέχεται σ'ένα ευρύτερο θέμα, την ιδεολογική ανατομία της αστικής τάξης).
Όπως σημειώνει ο Στάθης Βαλούκος στο βιβλίο του "Το σενάριο" (εκδ. Αιγόκερως): "Η δομή της αφήγησης είναι κυκλική όπως διάφορες μουσικές δομικές φόρμες (τζαζ, συμφωνική μουσική, κλπ) και κυρίως το ροντό, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι η επιστροφή στο κυρίως θέμα, μετά από κάθε ενδιάμεσο θέμα (παριστάνεται με τον τύπο Α-Β-Α-Γ-Α-Δ)"
Συμμορίες τους γαζώνουν με σφαίρες προτού προλάβουν να φάνε, μολονότι στην επόμενη σκηνή είναι πάλι ζωντανοί και περπατούν σ'έναν επαρχιακό δρόμο, μια εικόνα που επαναλαμβάνεται στην ταινία. Η δομή της αφήγησης ξεφεύγει από τα κλασικά ρασιοναλιστικά πλαίσια, αφού το ένα γεγονός δεν διαδέχεται το άλλο αιτιακά και με χρονολογική σειρά, αλλά σαν μια εκδήλωση της ίδιας ιδέας (ένα δείπνο που ποτέ δεν ολοκληρώνεται η οποία με τη σειρά της εμπεριέχεται σ'ένα ευρύτερο θέμα, την ιδεολογική ανατομία της αστικής τάξης).
Όπως σημειώνει ο Στάθης Βαλούκος στο βιβλίο του "Το σενάριο" (εκδ. Αιγόκερως): "Η δομή της αφήγησης είναι κυκλική όπως διάφορες μουσικές δομικές φόρμες (τζαζ, συμφωνική μουσική, κλπ) και κυρίως το ροντό, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι η επιστροφή στο κυρίως θέμα, μετά από κάθε ενδιάμεσο θέμα (παριστάνεται με τον τύπο Α-Β-Α-Γ-Α-Δ)"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου