Η ΕΚΛΕΙΨΗ (L'Eclisse, 1962)

Η τρίτη ταινία της "τριλογίας της αλλοτρίωσης" (οι άλλες δύο είναι "Η περιπέτεια" και "Η νύχτα"), θεωρείται η καλύτερη ταινία του Αντονιόνι με την οποία ο σκηνοθέτης φτάνει στο απόγειο του προσωπικού του ύφους: νεκροί χρόνοι όπου φαινομενικά δεν συμβαίνει τίποτα, καθοριστικοί όμως για το μετεώρισμα και το αργό ξεδίπλωμα των συναισθημάτων, άδεια κι έρημα τοπία (αστικά και φυσικά) που υπογραμμίζουν και εκφράζουν οπτικά την μοναξιά των ηρώων, λειτουργική χρήση των εντός και εκτός πεδίου χώρων, απογείωση του καθημερινού και τετριμμένου στη σφαίρα της ποίησης, εκφραστική χρήση της σιωπής...

Ο κόσμος των αστών που στην "Περιπέτεια"  υπήρχε σαν ένα λιγάκι αποκομμένο φόντο και στη "Νύχτα" έκανε πιο καθαρά την εμφάνισή του, εδώ είναι ο κύριος θεματικός πυρήνας. Είναι το πορτραίτο μιας γυναίκας που εγκαταλείπει έναν ώριμο διανοούμενο, γιατί δεν μπορεί να της προσφέρει καμία σιγουριά και αποθαρρυμένη, χαμένη και μόνη αρχίζει ν'αναζητά στους άλλους, τη θέρμη για τη ζωή που λείπει από την ίδια. Καρδιά της ταινίας αποτελούν οι σκηνές στο χρηματηστήριο της Ρώμης, μια σεκάνς ανθολογίας δεκαπέντε λεπτών σε μια ανθρώπινη ζούγκλα όπου οι άνθρωποι ουρλιάζουν σαν μανιακοί κερδίζοντας και χάνοντας περιουσίες μέσα σε λίγα λεπτά.

Στο φινάλε της ταινίας υπάρχει μια άλλη εξίσου σημαντική σεκάνς (δες βίντεο) που ερμηνεύει την ταινία κινηματογραφώντας μια έκλειψη ηλίου, την ώρα που η Μόνικα Βίτα ξεκινάει αναπόφάσιστη να συναντήσει τον εραστή της. Αυτά τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ταινίας δείχνουν το σκοτάδι της έκλειψης να πέφτει αργά από κάδρο σε κάδρο σε μια πόλη άδεια από ανθρώπους, ενώ το μόνο που υπάρχει στα κάδρα του Αντονιόνι είναι μια νεκρή φύση από τσιμέντο, άσφαλτο και οικοδομικά υλικά. Ολική έκλειψη των συναισθημάτων. Η πλοκή ισχνή, η αφήγηση αργή και αποστασιοποιημένη, οι διάλογοι ελάχιστοι, απαιτείται γνώση και μια άλλη οπτική για την απόλαυσή της.

Δεν υπάρχουν σχόλια: