Σε σενάριο του Αλέν - Ρομπ Γκριγιέ και σ'ένα ολότελα μπαρόκ διάκοσμο όπου ένας άνδρας προσπαθεί να πείσει μια γυναίκα ότι γνωρίστηκαν πέρυσι στο Μαρίενμπαντ, η ταινία διαθέτει μαζί με το "Χιροσίμα αγάπη μου", από τις πιο ιδιοφυείς συνθέσεις του χωροχρόνου από την εποχή τουλάχιστον του "Πολίτη Κέιν" και καθιέρωσε τον Αλέν Ρενέ σαν ένα μοναδικό σκηνοθέτη - φιλόσοφο. Εδώ ο χρόνος ουσιαστικά αναιρείται. Παρελθόν παρόν και μέλλον είναι ταυτόσημες έννοιες, καταργούνται και ενοποιούνται με τη μνήμη, με την ίδια λογική που συγχέονται πραγματικό και φανταστικό, όνειρο και αληθινό βίωμα.
Εκεί που ο θεατής πιστεύει ότι βρήκε μια άκρη στη δαιδαλώδη αφήγηση, έρχεται ένα νέο στοιχείο για να αναιρέσει τα πάντα, ενώ η ίδια σκηνή μπορεί να παρουσιαστεί κάτω από πολλές εκδοχές, σύμφωνα με τη βούληση του αόρατου αφηγητή, ή του μοντέρ. Η αινιγματική ιστορία παίζει με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, τη μνήμη και τις πιθανότητες, επεκτείνει τα όρια της κινηματογραφικής γλώσσας στο χώρο του "ίσως", οι ηθοποιοί φαίνονται αποξενωμένοι, ο διάλογος είναι απόμακρος και η ασπρόμαυρη φωτογραφία συναρπαστική και αιφνιδιαστική ταυτόχρονα, με εικόνες που μένουν στη μνήμη.
Εκεί που ο θεατής πιστεύει ότι βρήκε μια άκρη στη δαιδαλώδη αφήγηση, έρχεται ένα νέο στοιχείο για να αναιρέσει τα πάντα, ενώ η ίδια σκηνή μπορεί να παρουσιαστεί κάτω από πολλές εκδοχές, σύμφωνα με τη βούληση του αόρατου αφηγητή, ή του μοντέρ. Η αινιγματική ιστορία παίζει με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, τη μνήμη και τις πιθανότητες, επεκτείνει τα όρια της κινηματογραφικής γλώσσας στο χώρο του "ίσως", οι ηθοποιοί φαίνονται αποξενωμένοι, ο διάλογος είναι απόμακρος και η ασπρόμαυρη φωτογραφία συναρπαστική και αιφνιδιαστική ταυτόχρονα, με εικόνες που μένουν στη μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου