Με το "Playtime", ο Ζακ Τατί εφεύρισκε ένα χιούμορ χωρίς κωμικούς διαλόγους, βασισμένο σε αισθητικά γκάγκ και σε θορύβους. Ο Τατί σατιρίζει τη μοντέρνα αρχιτεκτονική και το τουριστικό Παρίσι (το οποίο δεν υπάρχει μέσα στην ταινία, παρά μόνο σε καθρεφτίσματα και αντανακλάσεις των γυάλινων επιφανειών ενός κτιρίου, κάθε φορά που ανοιγοκλείνει η γυάλινη πόρτα του ταξιδιωτικού γραφείου, βλέπουμε να καθρεφτίζεται στιγμιαία πάνω της κι ένα διαφορετικό τουριστικό αξιοθέατο: ο Πύργος του Άιφελ, η Μονμάρτη, η Αψίδα του θριάμβου...), την εισβολή αμερικανικών συνηθειών στη γαλλική κουλτούρα, το νεοπλουτισμό και την επιδειξιομανία, την ροπή του σύγχρονου κόσμου προς την εκζήτηση, διατηρώντας όμως ανέπαφο τον βαθύ ουμανισμό και την τρυφερότητα που πάντα τον χαρακτήριζε.
Όπως και σε άλλες του ταινίες το κωμικό δεν κατασκευάζεται, αλλά φαίνεται να προκύπτει αβίαστα μέσα από καθημερινές συμπτώσεις που όλοι βιώνουμε αλλά δεν παρατηρούμε και για μία ακόμη φορά η δουλειά του με τον ήχο είναι μοναδική. Η τελειομανία του σκηνοθέτη τον ώθησε να χτίσει μια πόλη, πράγμα που τελικά τον οδήγησε στην οικονομική καταστροφή. Αν και η αξία της ταινίας δεν αναγνωρίστηκε στην εποχή της (κυρίως λόγω της αργής αφήγησης και της απουσίας έντονων δραματικών στιγμών), σήμερα θεωρείται ένα αριστούργημα.
Όπως και σε άλλες του ταινίες το κωμικό δεν κατασκευάζεται, αλλά φαίνεται να προκύπτει αβίαστα μέσα από καθημερινές συμπτώσεις που όλοι βιώνουμε αλλά δεν παρατηρούμε και για μία ακόμη φορά η δουλειά του με τον ήχο είναι μοναδική. Η τελειομανία του σκηνοθέτη τον ώθησε να χτίσει μια πόλη, πράγμα που τελικά τον οδήγησε στην οικονομική καταστροφή. Αν και η αξία της ταινίας δεν αναγνωρίστηκε στην εποχή της (κυρίως λόγω της αργής αφήγησης και της απουσίας έντονων δραματικών στιγμών), σήμερα θεωρείται ένα αριστούργημα.
2 σχόλια:
Έχω πολύ μεγάλη αδυναμία στον Ζακ Τατί κυρίως γι'αυτό που σημειώνεις κι εσύ :'' για τον βαθύ ουμανισμό και την τρυφερότητα που πάντα τον χαρακτήριζε''.
Κι οι 3 ταινίες που έβαλες είναι ιδιαίτερες και ξεχωριστές με τον τρόπο τους.
Νομίζω ότι το playtime είναι γεμάτο σκηνές ανθολογίας. Άσε που χρειάζεται κανείς να βλέπει και να ξαναβλέπει την ταινία για να καταφέρει να παρατηρήσει όλες τις λεπτομέρειες κάθε πλάνου χωριστά!
Η πιο αγαπημενη μου του Tati και ισως μια απο τις 15 πιο αγαπημενες μου ταινιες ολων των εποχων.Υπογειο χιουμορ, πανεξυπνη σατιρα κατα των μοντερνισμων και της τεχνολογιας.Νοσταλγια προς το παλιο, κλασσικο Παρισι που καθρεφτιζεται μονο στους τοιχους,στις πορτες και στα παραθυρα τεραστιων κτιριων.ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ σκηνοθεσια με εξαιρετικα πλανα.Η σκηνη με το εστιατοριο φοβερη.
Δημοσίευση σχολίου