ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ (Death in Venice, 1971)

Ο Βισκόντι πήρε το μυθιστόρημα του Τόμας Μαν, το τροποποίησε και συνέθεσε αυτό το κινηματογραφικό αριστούργημα, που μας μιλά για την πορεία προς την τρέλα και το θάνατο ενός ανθρώπου που αντίκρυσε την απόλυτη ομορφιά και τον θάνατο μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης (της αριστοκρατικής στην οποία ανήκε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης). Η ομορφιά είναι ο Τάτζιο, έφηβος "εκφραστικής και σχεδόν θεϊκής σοβαρότητας" που εξασκεί θανάσιμη γοητεία στο πρόσωπο του πρωταγωνιστή μουσικοσυνθέτη. 


Υπό τον ήχο των μελωδιών του Μάλερ και με σκηνικό διάκοσμο μια Βενετία γεμάτη από σκουπίδια, κατεξοχήν πόλη του θανάτου, αφού καθημερινά, αργά και σταθερά βυθίζεται στο νερό και στην καταστροφή της και με πλήθος άλλων συμβόλων παρακμής και θανάτου (η χολέρα που χτυπά την πόλη, οι νεκροί από την χολέρα, ο παράξενος γονδολιέρης που μυστηριωδώς εξαφανίζεται και παραπέμπει στον Χάροντα, κ.α), ο Βισκόντι ενορχηστρώνει ένα ανεπανάληπτο οπτικό ρέκβιεμ, που από κάποιους θεωρήθηκε καλύτερο και από το βιβλίο που στηρίχθηκε. 


Εντυπωσιακή η σκηνοθετική δεξιοτεχνία του (για παράδειγμα το ατέλειωτο ανιχνευτικό τράβελλινγκ μέσα στην τραπεζαρία όπου ο Τάτζιο αποκαλύπτεται στα μάτια του Άσσενμπαχ και το ζουμ επιτρέπει στους δύο ήρωες να ενωθούν χωρίς να αγγιχτούν). Η ταινία είναι η ελεύθερη παράφραση των περίφημων στίχων του Πλάτωνα: "Αυτός που με τα μάτια του ένοιωσε την ομορφιά, είναι έκτοτε προορισμένος να πεθάνει".