Η διαβρωτική κριτική του αμερικάνικου ονείρου και η κατάδειξη της επικοινωνιακής αδυναμίας που συναντήσαμε στο "Πέρα από τον παράδεισο" συνεχίζεται κι εδώ, με την ίδια ακριβώς αισθητική συνταγή μόνο που τη θέση του "ζωογόνου" ξένου έχει πάρει ο απολαυστικός Μπενίνι, προσφέροντας - πέρα από κάποιες στιγμές ζεστής ανθρώπινης επικοινωνίας (που εν'τέλει αποδεικνύονται ατελέσφορες) - πολύ χιούμορ, με κορυφαία βεβαίως την σκηνή ανθολογίας στη φυλακή.
1 σχόλιο:
Φοβερη ταινια.
Πολυ γελιο.Πολυ καλοι και οι ηθοποιοι.
Δημοσίευση σχολίου