Με ένα μεγαλοπρεπές και επικό στυλ κινηματογράφισης και με πρωτοφανή φροντίδα για κάθε λεπτομέρεια, ο Μάικλ Μάν συνθέτει με τη γνώριμη μαεστρία του, ένα επιβλητικό, απίστευτα μεστό φιλμ, με έξοχες σκηνές δράσης (κάποιες όπως αυτή της ληστείας στην τράπεζα, καταγράφονται πλέον ως σκηνές ανθολογίας - δες βίντεο), σπουδαία σκιαγράφηση των χαρακτήρων (σπάνια για αμερικάνικη ταινία δράσης), με ανάδειξη των ηθικών τους διλημμάτων και των πιο μύχιων συναισθημάτων (η μοναξιά του Ντε Νίρο εικονογραφείται παραδειγματικά), διερεύνηση του θεσμού της οικογένειας και συνεχής υπόμνηση των αρχέγονων "ανδρικών" Αξιών (αυτών που κατέγραψε επανειλημμένα η "νουάρ" μυθοπλασία - κυρίως από την εδώ όχθη του Ατλαντικού), όπως η φιλία, η τιμή, το καθήκον (η σκηνή όπου ο Ντε Νίρο στρίβει απότομα το αυτοκίνητο και ρισκάρει την αστική του ευτυχία προκειμένου να εκπληρώσει τον καθήκον του, τα λέει όλα).
2 σχόλια:
Νομίζω ότι έπρεπε να προσθέσεις και την σκηνή που συνομιλούν στο εστιατόριο ο al με τον robert..
Δεν έχεις άδικο. Το σκέφτηκα. Απλώς νομίζω ότι η σκηνή του διαλόγου αποκτά αξία μέσα στα πλαίσια της ίδιας της ταινίας. Πρέπει να τη δει κάποιος για να νοιώσει την αξία της σκηνής. Δεν στέκεται ανεξάρτητα και έξω από την ταινία (κάποιος που δεν έχει δει την ταινία θα αναρωτηθεί "ε και; μία απλή σκηνή διαλόγου είναι").
Εξάλλου πόσες σκηνές να βάλω; Είναι από τις ελάχιστες φορές σ'αυτό το ιστολόγιο που για μια ταινία έκοψα παραπάνω από μία σκηνή. Χαλάλι της!
Δημοσίευση σχολίου