Ένα αριστουργηματικό γουέστερν, για κάποιους, μία από τις δέκα σημαντικότερες ταινίες στην ιστορία του σινεμά. Οι σκηνές της βίας είναι χορογραφημένες ως ένα μακάβριο μπαλέτο θανάτου. Η δουλειά στο μοντάζ είναι εκπληκτική ειδικά στις σεκάνς της αρχής και του τέλους και πολλοί την θεωρούν ανώτερη και από αυτή του Αιζενστάιν στο κλασικό "Θωρηκτό Ποτέμκιν" (η κινηματογράφηση του θανάτου σε αργή κίνηση, συγκρινόμενη με τη σφαγή στα σκαλιά της Οδησσού).
Η "αισθητική της βίας", που έμελλε να γίνει στάμπα στον Πέκινπα (π.χ. αργή κίνηση μετά το χτύπημα μιας σφαίρας), αποδόθηκε σαν αγάπη του σκηνοθέτη για τη βία, αν και τελικά αυτό που τελικά φαίνεται ότι επιδιώκει, τουλάχιστον εδώ, είναι να δείξει τι ακριβώς σημαίνει να πεθαίνεις και να σκοτώνεις. Η απόλαυση του δολοφόνου, τα τελευταία δευτερόλεπτα αγωνίας του θύματος. Το κυριότερο όμως, με αυτό το απισιόδοξο φιλμ, είναι ότι δε σηματοδοτεί μόνο μια νέα, σκοτεινή εποχή για το γουέστερν, αλλά προμηνύει και το θάνατο του "αμερικάνικου ονείρου", κάτι που θα γίνει έντονα αισθητό στις περισσότερες ταινίες της αμέσως επόμενης δεκαετίας.
Μια υπέροχη εποποιία για το τέλος των μύθων, του ρομαντισμού και την αποφασιστικότητα μιας χούφτας ανθρώπων να ανταλλάξουν μια διόλου έντιμη ζωή, με ένα ηρωικό, αξέχαστο θάνατο (η σκηνή όπου οι τέσσερις φίλοι βαδίζουν εναντίον ολόκληρου του στρατού του στρατηγού Μαπάτσε, ξέροντας ότι θα πεθάνουν, παραμένει αξέχαστη και συγκλονιστική - δες βίντεο) 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου