Ο Ουκρανός Ντοβζένκο προσφεύγει στα τρία μεγάλα "αιώνια θέματα" του λυρισμού, τον Έρωτα, τον Θάνατο, την Φύση, παραδίδοντας ένα βουβό λυρικό αριστούργημα, που έκανε τον κορυφαίο ιστορικό του σινεμα, Ζωρζ Σαντούλ, να γράψει: "...Ο Ντοβζένκο εισήγαγε στην "Γη", μια έξαρση μεγάλου ζωγράφου: η οργωμένη γή κάτω από τον απέραντο συννεφιασμένο ουρανό, τα στάχυα που σαλεύουν κάτω από τον ήλιο, οι σωροί από τα μήλα που δέρνονται από τις φθινοπωρινές βροχές, το ηλιοτρόπιο εθνικό άνθος της Ουκρανίας. Μάταια θα αναζητούσε κανείς στην "αντικειμενικότητα" του Βερτώφ, ή στο πολύκροτο "μοντάζ των ατραξιόν" του Αιζενστάιν, το ισοδύναμο αυτού του επικού λυρισμού, αυτού του αισθησιακού πανθεισμού, που ξέρει να δίνει στην πιο απλοική συγκίνηση, μια βαθιά απήχηση και αλήθεια".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου